En voor even was de pijn weg....

In het Couveehuis geef ik iedere maandagmiddag mantrazang: ik zoek mantra’s en liederen die ik mooi vind, soms zingen we ook mantra's die ik zelf heb gemaakt, en we maken er met elkaar een mooie anderhalf uur van. Inmiddels kennen de vrouwen elkaar en ontstaan er vriendschappen. De medewerkster aan de balie beneden zegt me al vaker dat het haar opvalt dat de mensen altijd zo blij de trap afkomen na afloop. Wat is de magie daarvan? De muziek? De verbindingen? Het letterlijk laten stromen van je eigen energie van binnen doordat je gaat zingen?

De teksten van Thich Nhat Han hebben een bijzondere energie en de melodieën die op zijn teksten zijn gemaakt zijn van een indringende schoonheid. Laatst zongen we “ The island within myself”, één van mijn lievelingsliederen die mijn man en ik vaak zingen, over thuiskomen bij jezelf.

Tijdens het zingen had ik de vrouwen uitgenodigd ook eens stil te zijn en de tekst op hen in te laten werken terwijl deze door anderen gezongen werd. Na afloop van het lied waren we stil, zoals altijd, en één van de vrouwen veegde haar tranen weg en deelde dat ze altijd pijn heeft (ze loopt met een kruk), en nu tijdens het lied geen pijn had gevoeld. Ze was diep ontroerd dat ze dit ervaren had, en wij met haar.

 

Antroposofische meditatie

Toen ik een folder zag wist ik dat ik erheen moest: een cursus antroposofische meditatie, gegeven door een Duits echtpaar, in centrum Samaya in Werkhoven. Op vrijdagavond startte het, tot mijn verbazing waren er 60 mensen! En een wachtlijst. De meesten kwamen uit Duitsland en Nederland, maar ook was er een man uit Zweden, een man uit Belgie en een vrouw uit Gran Canaria. kennelijk is er behoefte aan dit soort meditatie. Het thema van dit weekend was engelen, iets wat mij niet vreemd is.
We mediteerden veel, steeds met een andere insteek, waarbij de meditaties werden begeleid met gerichte aanwijzingen. Hier zit een verschil met andere meditatievormen waarbij je je gedachten als wolkjes voorbij ziet drijven en er niet aan hecht. Nu neem je juist een woord, een zin, een beeld, waar je je sterk op concentreert, in eerste instantie gelokaliseerd in het lichaam, en dan begint het 'meditatiepad' . Het pad van oefenen, volhouden en vertrouwen.
Het echtpaar was een voorbeeld van 'walk your talk', thuis in de materie, en tegelijk op een lichte, humorvolle en toegewijde wijze ermee omgaand.
Er gebeurde iets vreemds bij me: meestal praat ik niet tegen iedereen over engelen, hooguit over onze beschermengel, omdat je vaak een beetje vreemd wordt aangekeken. Hier was een grote groep mensen, ook een aantal mannen, voor wie het volstrekt vanzelfsprekend was over engelen te praten, en te mediteren. Dat was prettig, maar zo ongebruikelijk voor mij, dat ik me op enig moment ging afvragen of dit wel klopte, of we niet voor de gek werden gehouden met z' n allen, maar iets zaten te doen met elkaar. Het was fijn die gedachte helemaal toe te mogen laten, daardoor verdween hij ook vanzelf, loste op.
We kregen prachtige meditaties aangereikt, bewegingsoefeningen, veel stof om thuis mee verder te gaan, en in de pauze vonden boeiende ontmoetingen plaats. We vormden regionale oefengroepen en moesten een besluit nemen over onze meditatieplannen en dat delen met een ander.
Een rijk weekend, en de start van een tweejarige cursus waarbij er steeds een ander thema centraal staat. Ik ben heel benieuwd wat voor plek dit in mijn leven zal krijgen.

Vredeslabyrint bij Peace in the Park

Na drie jaar op de internationale dag van de wereldvrede een vredeslabyrint op het strand gemaakt te hebben, besloot ik me vorig jaar aan te sluiten bij Peace in the Park, een sympathiek project dat dit jaar zijn derde Haagse versie beleefde.
Geïnspireerd door Peace in the Parc in Engeland hadden de organisaties Brahma Kumaris en Initiatives of Change drie jaar geleden de handen ineen gestoken om ook in Nederland zo'n mooi festival te organiseren. De opzet was de volgende:
"Vrede als bron van inspiratie en ontmoeting. Vrede toont zich dan in jouw levenshouding en gedrag, in jouw eigen leefomgeving. Ontdek op dit festival hoe jij dat kan oefenen. En deel dat met anderen, als eerste kleine stap. Want : “wat ga jij eraan doen”? Dat ervaar je in onze workshops, begeleide meditaties of dialooggesprekken. Geniet in het gras van stilte, muziek of dans, een ontmoeting, bij een hapje en drankje." 

Er was een briefing met medewerkers, workshopgevers en ondersteunende vrijwilligers, het hele festival draait op vrijwilligers. De informatie voorziening en voorbereiding oogt zeer professioneel, dat wil zeggen: heldere informatie, grote lijnen, goede taakverdeling, waarbij steeds in het oog gehouden werd dat de sfeer en samenwerking centraal stonden. Wat mij vooral opviel was de hoeveelheid jonge mensen die zich vol enthousiasme stortten op hun taken.

Van 11:00 tot 18:00 stond er een compleet programma gepland, bestaande uit een stiltewandeling, gesprekken over vrede, muziek, dans, yoga en meer. Ook voor kinderen was er van alles te doen. Je zag dan ook veel gezinnen. Lekkere hapjes en een koffietentje waren ook aanwezig in het park.Verder waren er ook doorlopende activiteiten, zoals een eigen vlag voor de vrede maken, Chinese racketsport, luisterbelevingen en natuurlijk een labyrintloop.

De hele dag door kwamen mensen dit eeuwenoude symbool ontdekken. Ik werd geassisteerd door een paar studenten van de Haagse Hogeschool die met toewijding briefjes uitdeelden, het doek strak hielden en op de drum sloegen.De jongste deelnemer sliep heerlijk in de draagdoek bij zijn moeder en werd met zijn ouders vereeuwigd in het centrum van het labyrint. De oudste deelneemster was ontroerd door de kracht van het symbool, en voelde steeds: "Ik kan het, ik kan het".
Een meisje van een jaar of tien liep waardig en serieus, alsof ze dit al veel vaker had gedaan; in het centrum stond ze lang stil met haar ogen dicht. Niet alle geheimen werden prijsgegeven gelukkig, het was een intiem gebeuren. Twee buitenlandse vrienden stonden een tijd aan de rand van het labyrint te kijken en besloten toen te lopen, in het centrum wachtten ze op elkaar en met een lach kwamen ze het labyrint uit. Een vrouw verwoordde haar ervaring mooi: "Je stapt in een andere wereld, het is heel anders als je 'binnen'  bent, daar gebeurt het, je komt bij jezelf, en er gelden andere regels, of geen regels". Lang bleef ze napraten, vol van deze ontdekking over de werking van het labyrint.

Partners van het Peace in the Park festival zijn Brahma Kumaris Spirituele Academie, Initiatives of Change Nederland, Humanistisch Verbond. En het festival wordt mede mogelijk gemaakt door de Gemeente Den Haag, Just Peace, Fonds 1818 en fonds Haëlla

Lorelei

Een week lang ondergedompeld worden in zusterenergie te midden van vrouwen in alle soorten, maten en leeftijden, allen in hun kleurrijke eigenheid. Dit jaar waren en twee festivals, na elkaar, omdat er vorig jaar een grote wachtlijst was ontstaan; met 500 vrouwen is een festival vol.
Het festival wordt op een mooie manier geopend en weer afgesloten, er is aandacht voor de bedding die alle medewerkster geven, de gasten worden op feestelijke wijze welkom geheten. Er worden veel workshops rond persoonlijke ontwikkeling gegeven, er is een healingveld waar je je kunt laten masseren of een sessie kunt plannen, winkeltjes met vrouwen spullen en kleding, een rode tent waar je bij jezelf kunt komen en delen wat je bezig houdt, en een mysterieveld waar een vuur dag en nacht brandt en je in de tempel in stilte kunt zijn. Teveel om op te noemen.
Naar aanleiding van het verschijnen van mijn cd met eigen mantra's gaf ik dit jaar vooral workshops rond de stem en begeleidde ik mantrazang.
Wat me trof tijdens dit festival was dat alles op elkaar afgestemd raakte: je ontmoette iemand op het juiste moment die je iets wist te vertellen dat je precies nodig had of verder hielp.
Ook de dieren hielpen mee, zo kwamen er opvallend veel honden langs bij een buitenworkshop van mij ' Bezing je eigen levensloop, bezing je eigen dood'  waarna een vrouw na afloop zei dat het haar nu helder was dat ze een hond moest nemen, iets waar ze al lang over dacht. Tijdens diezelfde workshop werd een vrouw precies op een moment waarop ze een zeer ingrijpende gebeurtenis in haar leven boven liet komen, door een wesp gestoken. Ze zag zelf meteen het verband, en is in haar proces gebleven.

Ik kwam zelf ook in een proces, het lichaam is zo wijs, en wel rond mijn voorouderlijn. Na en workshop bij Anneke Witterman klopten mijn grootmoeders aan en lieten me via een fikse pijn in mijn mond weten dat het tijd was hen aandacht te geven. Ik deed een tafelopstelling bij Annemieke van der Moren over mijn wortels (en daar verscheen mijn nooit gekende oma), kreeg reiki van Maria, kwam 's morgens vroeg om 5.30 uur een vrouw tegen die tandarts was en me vertelde dat er niets met mijn tanden of kiezen was, maar dat er energetisch iets bezig was, kwam op het juiste moment een sjamane uit Chili tegen die me wist te vertellen dat de bovenkaak de grootouders representeert (en de onderkaak de ouders), kreeg hulp Liane die draden van energie uit mijn kaak trok wat ik tot mijn verbazing heel sterk voelde, en kon ook -wonderlijk genoeg- de workshops geven.
Op zo'n festival waar vrouwen verder willen groeien, is de geestelijke wereld aanwezig, om hulp te bieden en op de zere plekken te wijzen die heling vragen.

Ik heb een foto van mijn nooit gekende oma afgedrukt die nu in de kamer hangt, en ook mijn andere oma heb ik bij mijn ouders gezet.
Als ik grootmoeders in het algemeen meer aandacht wil gaan geven, zal ik eerst de lijn met mijn eigen grootmoeders schoon moeten maken.

Over kerkjes in Frankrijk, Johannes en Maria

Op vakantie houd ik ervan om oude kerkjes in te gaan en te zien of er voorchristelijke elementen te vinden zijn. Veel kerken zijn op oude krachtplekken gebouwd waar al eeuwenlang rituelen plaatsvonden. In de kathedraal van Chartres word ik er blij van omdat ze daar goed zichtbaar zijn: de dierenriemtekens, Notre Dame sous la terre (waar later Maria van is gemaakt), de zeven vrije kunsten, de bron in de crypte.
Na een jaar veel van Steiner gelezen te hebben, heeft de geschiedenis voor mij een nieuwe dimensie gekregen in die zin dat de ene cultuurperiode de vorige opvolgt en er een meer begrijpelijke loop is te ontdekken in de mensheidsontwikkeling. De figuur van Christus ben ik anders gaan zien, en daardoor ben ik begonnen met het lezen van de evangelien, niet zozeer als een historisch document maar meer als inwijdingsverhalen. En waar viel mijn oog op in de kerkjes in Bretagne: op de apostelen en de 4 evangelisten. En steeds was een van de apostelen baardloos, waarschijnlijk Johannes, over wie in het Johannes evangelie wordt gezegd: ' de apostel die hij liefhad'.

Op de facebookpagina: Heilige  bronnen en krachtplaatsen in de lage landen heeft Hans Welens een mooi relaas van zijn bronnenreis door Bretagne gepost (waarvoor veel dank). Een bepaalde afbeelding van het laatste avondmaal raakte me, en in Bretagne hebben we die opgezocht, in het dorpje Rumengol. Op deze afbeelding zijn 12 apostelen te zien met Jezus, en degene aan Jezus' linkerzij heeft het hoofd op diens schouder gelegd. Het lijkt een vrouw, Maria Magdalena? Je zou het wel zeggen. Maar dan zijn er dus 11 mannen in plaats van 12, Judas was er toen toch nog bij?
Zou het niet de jonge Johannes kunnen zijn die nog geen baard had en lange haren zoals de meeste mannen in die tijd, die z'n genegenheid op deze wijze uitdrukt?
Ik wil het openlaten, zoals ik het ook open wil laten of Maria Magdalena nu getrouwd was met Jezus of niet. Niet iedere vraag hoeft meteen beantwoord te worden.

Op weg met Steiner

In het afgelopen jaar ben ik in het werk van Rudolf Steiner 'gedoken'. Dit heeft me meer geraakt dan ik ooit had kunnen vermoeden. Op zoveel terreinen van het leven heeft hij impulsen gegeven waar mensen om hen heen verder mee zijn gegaan.
Ik las zijn voordrachten over elementen wezens die hij zeer gedetailleerd heeft geschetst.
Ik las zijn visie op de mensheidsontwikkeling, waarin hij ook de voor- Atlantische tijden benoemt.
Ik las en lees biografieën over hem, en raak steeds meer onder de indruk.
Boekwinkeltjes.nl wordt nog rijk van mij.....
Ik las en lees Filosofie van de vrijheid, volgens hemzelf zijn belangrijkste werk, en ben zelfs in een studiegroepje gegaan dat één keer per maand bij elkaar komt, zich buigend over de vraag of de mens een vrije wil heeft.
Ik las en lees zijn visie op de komst van Christus, het fascineert me en houdt me erg bezig. Ik ben er zelfs door naar de Christengemeenschap gegaan, waar de mensenwijdingsdienst plaatsvindt, geïnspireerd op de visie dat Christus is ingedaald in de mens Jezus tijdens de doop in de Jordaan, drie jaar in en door Jezus heeft geleefd tot hij de kruisdood is gestorven, Steiner noemt dit het mysterie van Golgotha. Tijdens de diensten wordt er altijd iets voorgelezen uit één van de vier evangeliën, met name uit het Johannes evangelie. Tot mijn grote verbazing vind ik mezelf regelmatig tot tranen toe geroerd, zonder dat ik begrijp hoe dat komt. Geraakt worden door het gevoel van eerbied dat er heerst, komt denk ik het dichtst bij.

Nu heb ik afgelopen weken twee boeken gelezen, waarin een andere visie op de kruisdood naar voren komt. Het zijn 'Herinneringen van Essenen' door Meurois en 'Ooggetuigeverslag van het leven van Jezus' door Van Mare. In beide boeken wordt 'herinnerd' dat Jezus Christus van het kruis is gehaald voor hij stierf en daarna nog een aantal jaren heeft geleefd. Dit staat haaks op het mysterie van Golgotha, waar juist de kruisdood cruciaal (!) is in de mensheidsontwikkeling,  en het verwart me in die zin dat ook deze boeken heel authentiek overkomen als ik ze lees.
Een tijdje leven met het niet weten is een opgave en een goeie oefening. Ik heb de vraag inmiddels aan vijf mensen gesteld die op één of andere wijze in die materie zitten, en kreeg vijf verschillende antwoorden. 
Het is kennelijk de bedoeling dat ik mijn eigen weg vind hierin.

Precies goed

Wat je ook doet, waar je ook gaat, wat je ook kiest: het is precies goed!
Wat een uitdaging om op deze manier te leven.

Afgelopen donderdag was ik bij een groepje, gestart door een wijze vrouw: Jeanne Lendfers, met de titel 'Luister'.  Wat we daar precies doen is niet makkelijk aan te geven. We ontmoeten elkaar in de ochtend en we laten ons leiden door wat zich aandient. Soms vertelt iemand een ervaring en gaan we daarop door, soms zitten we een tijd in stilte, soms maken we geluid met elkaar, en iedere reactie, bij jezelf, bij de ander, is veld van onderzoek.
We nemen de tijd om te onderscheiden welk gevoel er zit, gaan ernaartoe, blijven erbij, onderzoeken welk gevoel eronder zit, voelen de weerstand, blijven erbij, delen, steunen, dragen, huilen, lachen, zingen, en proberen uit wat voor vorm dan ook te blijven, een werkplaats van het leven.
Afgelopen donderdag hebben we onderzocht hoe het is om al je gevoelens van dat moment te onderscheiden, te benoemen en vervolgens te bundelen tot één grote kracht die je stuurt naar een plek waar meer lijden is.
En we deelden onze ervaringen hiermee, de onmacht, weerstand en ontluisterende ontdekkingen in ons binnenste. En voelden wat een lucht het gaf om te erkennen wat er was en dit te durven uitspreken.

Onderstaand gebed werd voorgelezen aan het eind van de ochtend.
Ik merkte dat als ik deze woorden echt binnen laat komen, er zich inderdaad een diep vertrouwen opent.

Jij, zoals je bent, bent precies goed.
Je gelaat, lichaam, naam, achternaam.
Voor jou zijn ze precies goed.

Je ouders, je kinderen.
Je schoondochter, je kleinkinderen.
Ze zijn voor jou allemaal precies goed.

Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet.
Rijkdom en armoede.
Voor jou zijn ze precies goed.

Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht.
Voor jou is het precies goed.

Of je nu naar verwarring gaat of naar de vrede.
Waar je ook gaat, het is precies goed.

Niets om over op te scheppen.
Niets om zich schuldig over te voelen.
Niets boven, niets beneden.

Zelfs de dag en de maand waarop je sterft.
Zelfs dat is precies goed.

Het leven waarin je wandelt met de Trouwe.
Het kan op geen enkele manier niet precies goed zijn.

Wanneer je je leven aanvaardt als precies goed.
Dan begint zich een diep vertrouwen te openen.

Het labyrint, een ervaring en een besluit

Enige tijd geleden volgde ik bij de Schaapshoeve in Brabant een workshop over het labyrint, gegeven door een Ier, Tony Christie, ontwerper en maken van de Labyrinth Wisdom Cards. We waren met gelijkgezinden, allen labyrintwerkers, waardoor Tony zich kon afstemmen op onze behoeften en ons niveau van kennis.
Twee maal die dag liepen we het labyrint, met een opdracht. In de middag liepen we terug door de tijd, tot waar het ooit begon, en daarvoor. Tony zong de Gayatri mantra, ik zong al lopend mee, ook als hulp om uit mijn hoofd te blijven terwijl ik liep. Al lopende voelde ik me steeds meer terug gaan uit mijn huidige aardse leven, door de tijden terug, mijn hoofd en mijn hele lijf richtten zich steeds meer op alsof ik langzaam meer overzicht kreeg.
Mijn gevoel werd steeds 'onpersoonlijker' en ik probeerde uit m'n denken, m'n analyse te blijven over wat er nu gebeurde.
In het centrum aangekomen zong ik nog steeds, en ineens realiseerde ik me, wist ik dat er in het universum altijd al muziek was, lang voor wij als mens er waren. Alle muziek is er al. We hoeven hem alleen maar op te pakken -als we willen-  en in een vorm te gieten -als we willen- .
Teruglopend was ik vooral bezig om voorbij alle oordelen en meningen mijn muziek de wereld in te willen brengen. De opdracht bij de tweede loop was: wat besluit je? Dat was dan ook mijn besluit.
De volgende dag, bij een andere bijeenkomst, zei een vrouw tegen mij dat ze op mijn cd met mantra's zat te wachten, zodat ze de mantra's in haar Rode Tent kan zingen.  Hoe helder mag het antwoord zijn?
Daarom ben ik de afgelopen tijd hard bezig geweest met iets dat ik al jaren wil: het opnemen van mijn eigen mantra's op een cd, gezongen met een groepje vrouwen en ondersteund door een gitarist. Een spannend proces, dat wordt vervolgd.

Ontmoeting met een bijzondere steen uit de Oosterschelde

Ik werd gevraagd om een steen te komen zien.

De steen kwam uit de Oosterschelde, via via was deze bij haar gekomen en stond nu in haar achtertuin.

Ik kon me er geen voorstelling bij maken maar omdat ik de vrouw heel authentiek vind en vertrouw in haar gevoel, ging ik langs.

Na wat gepraat te hebben in de kamer, en wel iets buiten te hebben gezien, maar geen idee of dit het was, liet ze me alleen de tuin ingaan.

Daar stond ze, ik kreeg meteen de associatie met een yoni, wat prachtig en wat een gelaagdheid. Langzaam durfde ik te naderen, ik voelde de kracht ervan.

Ik ging op het krukje voor de steen zetten en hoorde: ‘Ben je daar eindelijk?’

Vervolgens alleen maar het woord ‘Open’, en ik opende mijn yoni voor haar. Ik liet binnen wat ik aankon. Ik trilde, kreeg schokjes, en liet het maar gebeuren.

Vrouwenkracht, een appèl, een oer doorgeef symbool.

Ach, wat zijn woorden?

En hoe moet iemand als ik dit beschrijven die altijd op haar hoede is voor zweverigheid en zogenaamde aha ervaringen die geen grond schijnen te hebben?

Toen ik zelf voelde dat het genoeg was, sloot ik mijn poort, stopte ik mijn geschok, en het werd rustig.

Kracht van een oersoort viel mij toe, zo voelt het. En kennelijk was ik eraan toe.

Mij is beloofd dat ik de steen mag bezoeken als ik daar behoefte toe voel.

Ik hoop dat ze door vele vrouwen bezocht mag worden, de tijd zal het leren.

Parels bij de Vrouwenviering 'Van Hart tot Hart'

Het is een mooie dag geworden, de Vrouwenviering op 8 maart in de Lourdeskerk in Den Haag!
Met zonnig weer kwamen meer dan 120 vrouwen (waaronder ook cirkelgeefsters en vrijwilligsters) samen, vol verwachting voor wat de dag zou bieden. Maanden van voorbereiding waren vooraf gegaan die geresulteerd hebben in een prachtige viering.
Susan Smit sprak vele vrouwen aan met haar lezing over de Liefde, zonder opsmuk of mooidoenerij.
De vrijwilligsters ondersteunden de dag vol overgave waardoor ik een les leerde in loslaten en vertrouwen.
De cirkelgeefsters deelden belangeloos hun gaven, toegewijd aan de groei van vrouwen.
In de loop van de dag zag je de ogen van veel vrouwen veranderen, een open blik, zonder verdediging of angst. De ontmoetingen tijdens en na de cirkels hadden duidelijk een andere sfeer dan die in de ochtend: er was gedeeld, 'gewerkt', gelachen en gehuild, en daardoor was er meer openheid naar elkaar toe.

Aangezien we altijd snel de neiging hebben ons te richten op verbeterpunten en daarmee te snel voorbij gaan aan de parels, richt ik me in dit blog op een paar van die mooie momenten die je snel zou kunnen vergeten, maar waar het uiteindelijk om gaat: die momenten die je niet kunt vangen of vastleggen, die ontstaan op de dag door synergie, door ontmoetingen en toevalligheden die niet toevallig zijn, door ongeziene krachten die steunend aan het werk:
- Toen we bij de start van de dag een cirkel maakten met de cirkelgeefsters en de vrijwilligsters, waren er inmiddels al vrouwen binnen die bij de deur moesten wachten. En in plaats van in ergernis te schieten, maakten deze vrouwen ook een cirkel bij de deur die aansloot bij de cirkel in het centrum van de ruimte, en deden daar hun eigen ritueel met een steen.
- Er werden nieuwe contacten gelegd tussen vrouwen, waardoor het web van zusterschap steeds groter wordt.
- In de Rode tent werd door een vrouw bij de afsluiting gezegd: "Op 8 maart 2015 werd ik vrouw".
- In het sluitingsritueel maakten vrouwen contact met de energie van hun voormoeders wat bij veel vrouwen nieuwe inzichten bracht.
- Vrouwen konden tijdens het slotlied al hun gevoelens roepen die die dag langs waren gekomen, waarna er over werd gezongen, dus zongen we ook over angst, sappigheid, kritiek en moed.
- En bijzonder was de steun van de beheerder van de kerk, die deze viering van harte ondersteunde en waar nodig meteen hielp en voor wie niets te veel gevraagd was. Dat, samen met de hulp van 'onze mannen' bij de aankleding van de ruimte de dag ervoor,  gaf ons de bedding en de boodschap dat het in deze tijd gaat om samenwerken, hulp mogen geven, vragen en ontvangen omdat we allen onze eigen kwaliteiten hebben, als vrouw en als man.


Met een hart vol dankbaarheid sloten we met z'n vijven deze dag op een mooie manier af.

Mooie parels bij labyrintlopen

In Panorama Mesdag mocht ik op verzoek van Bruno van den Elshout een pimalabyrint leggen en een labyrintloop begeleiden, te midden van vele mooie horizon foto's gemaakt door Bruno . Ik had verschillende instrumenten rond het labyrint gelegd en vragen neergelegd bij de wendingen in het labyrint. De deelnemers liepen het labyrint vol toewijding, en de klanken van de klankschalen, de sansula en de klankklokjes leken de loop te intensiveren. Toen pakte ik de drum, sloeg, en zag het gebeuren bij één van de vrouwen: ze begon sierlijk te lopen, het werd een loop-dans, ik zag een grote lach op haar gezicht en het leek of ze in een andere laag van zichzelf kwam, voor zover je dat kunt waarnemen. Later mailde ze:

  

"Als ik er maar één woord aan zou mogen besteden, zou dat woord RUIMTE zijn. Daarnaast kreeg ik het gevoel om thuis te komen in mijn lichaam toen jij op je drum ging spelen en ging zingen. De hoeken van het labyrint gaven mij een plek om even - al wiegend - te pauzeren en 'stil' te staan. Kortom, het voelde heel helend. Dank je wel, het heeft mij veel gegeven." Jasperina van Gelder

Later die week mocht ik  op het Slachthuisplein in Laak een lichtjeslabyrint neerleggen in de vorm van een hart. Dit als onderdeel van een lichtjesroute georganiseerd door Quartier Laak in samenwerking met de Geluksroute, met het doel te laten zien hoe mooi de wijk is en wat voor potentie het heeft. Een wandel- , fiets- en vaarroute kwamen uiteindelijk samen op het plein. Vele nieuwsgierige kinderen kwamen langs vol vragen toen ik het labyrint aan het bouwen was, wat het werd en of ze konden helpen. Toen het hartlabyrint met lantaarntjes bijna klaar lag om aangestoken te worden, kwam een Marokkaanse man het labyrint lopen om te zien of het klopte en liet zijn goedkeuring blijken.  Hij bleek actief in het Vadercentrum te zijn en voelde zich verantwoordelijk voor het goed verlopen van het eindfeest. Later op de avond toen alle lichtjes aan waren, kwam hij het nog eens lopen, voor zichzelf.

Er kwamen mensen van verschillende culturele achtergronden aan wie we de betekenis van het labyrint uitlegden en na enige aansporing wilden ze het vaak wel lopen.
Een Turkse vrouw wiens dochter als tolk fungeerde besloot het labyrint in te gaan toen ze hoorde dat ze een wens mocht doen in het centrum. Met hoofddoek en lange rokken liep ze het labyrint in haar eentje, met een lach op haar gezicht. Het was ontroerend te zien dat het labyrint fungeerde als brug tussen culturen.

Veel stellen en ook gezinnen kwamen het hartlabyrint samen lopen in het kader van Valentijn en in het centrum werd gezoend.

Er liepen ook werknemers van de 'Security' rond. Ook hen nodigde ik uit om het labyrint te lopen. Na enige uitleg besloot één van hen erin te gaan, en daar - onder een behoorlijk volume van een dj verderop het plein- liep hij, een veiligheidsbeambte, volledig geconcentreerd in alle rust naar het centrum van het labyrint, zijn eigen hart. Een vrouw van de Geluksroute en ik aanschouwden deze man in zijn eiland van bezinning. We waren beide geroerd door deze parel.

Spreekt God nog steeds tot ons?

Bovenstaande vraag stel ik regelmatig als ik op een plek ben waar uit geen ander boek dan de bijbel geciteerd wordt. Het idee dat God is gestopt met praten tegen ons door middel van boeken wil er bij mij niet in. Toen ik het eerste boek van Neale D.Walsch kocht: 'een ongewoon gesprek met God' was dat vooral ingegeven door nieuwsgierigheid. De gouden letters op de kaft deden me erg Amerikaans aan en riepen wat weerstand op, maar de nieuwsgierigheid won het. Godzijdank zou ik zeggen.
Al lezende voelde ik dat het klopte wat hier gezegd werd, en voor het eerst wist ik: dit is de God waar ik iets mee kan, zoals zij bedoeld is. En dan is het zoeken naar woorden die altijd te kort schieten om iets over het onbenoembare aan te geven.
Ik heb ze verslonden, al zijn boeken, want na de trilogie verschenen er nog meer boeken. En regelmatig pak ik weer een boek erbij, als ik een vraag heb, voeding nodig heb of wil opzoeken wat er over een bepaald thema gezegd wordt.
Als er voor mij één plek is waar God in de huidige tijd tot ons spreekt dan is het via deze boeken.

Het mooie is dat God in deze boeken aangeeft dat zij op vele plekken tot ons spreekt als we ons ervoor openstellen: de wind in de bomen, de regen op onze huid, een tekst in een boek dat je ergens openslaat, een lied dat je hoort, een wijze raad van iemand, een fluistering in ons hart....
Ze is vaak zoveel dichterbij dan we vermoeden.

"En in het zachte zuchtje wind was het God die hij herkende."
Solovjov