Al jaren stond hij op mijn lijstje: 'Malidoma, bevriend met de vijand', maar heb ik andere boeken voor laten gaan, er verschijnt ook zoveel moois. En ineens was het moment daar en werd ik gegrepen, gefascineerd en doordrongen van een diepe waarheid.
Malidoma Patrice Some heeft woorden gevonden om ons te helpen herinneren wat het belang is van initiaties bij het volwassen worden en je taak in het leven te aanvaarden.
Hij beschrijft de eerste 20 jaren van zijn leven en met name zijn zes weken durende initiatie om man te worden. Zijn boek maakt mij weer duidelijk hoe belangrijk het is dat er initiaties plaatsvinden, die gedragen worden door volwassenen, en hoe ver wij in het Westen hier van weg gegroeid zijn.
Laatst was ik bij een doop waarbij een mensenkind werd opgenomen in een geloofsgemeenschap. In de kerk vinden nog wel initiaties plaats, op het gebied van geloven. Meisjes worden op een dag ongesteld en bewuste ouders schenken op hun eigen wijze aandacht aan deze bijzondere stap in het leven van hun dochter. Voor jongens hebben we geen speciaal moment of ritueel. In het dagelijks leven kun je de (onbewuste) behoefte aan initiaties vermoeden in doorgeslagen acties zoals vandalisme, bungeejumpen als vrijetijdsactiviteit, veel drinken met elkaar of je verliezen in shoppen om je vrouw- of man zijn te ontdekken. Wij hebben geen duidelijke structuren meer om onze zonen en dochters in op te nemen. Ze moeten het echt zelf uitzoeken en ik heb vaak het gevoel dat we hen in de steek laten.
Een paar maanden geleden was ik -als ouder- aanwezig bij een constitutieborrel van een studievereniging, een traditioneel gebruik om een nieuw bestuur te feliciteren, met hun eigen gegroeide regels en spel. Ook een initiatie dus, zoals er in het studentenleven meer van zijn, gegroeid vanuit een verlangen naar verbinding en traditie, vermoed ik, en vaak doorgeslagen omdat mijns inziens er een mentor ontbreekt. Leuk om mee te maken, en om me heen kijkend zag ik vooral studenten in feestelijke kleding met een enorme vitaliteit en potentie, ik behoorde tot één van de drie ouderparen. Waar waren de volwassen docenten? En wat zou hun rol kunnen zijn? Bij navraag bleek er één rondgelopen te hebben. Doordat ik net het boek van Malidoma had gelezen viel me des te meer op dat wij als volwassenen met een eigen rol hierin ontbreken.
Er oog voor hebben is denk ik de eerste stap, erover praten met andere ouders, andere volwassenen, leerkrachten en hun enorm belangrijke rol in het leven van adolescenten.
In het boek "Jongens, hoe voed je ze op?" van Steve Biddulph wordt heel duidelijk het belang van mentoren benadrukt met een aantal mooie voorbeelden.
Graag bied ik een plek voor uitwisseling en ideeën over initiaties, in alle mogelijke levensfasen. Wie voelt zich uitgenodigd om een ervaring of idee te delen?
