Steeds nieuwsgieriger was ik geworden naar deze krachtplek, eerst door collega-vriendin Kitty Hendriks die er uitgebreid en vol enthousiasme over vertelde, en daarna door de meldingen op de facebook pagina 'Bronrevolutie, heilige bronnen en krachtplaatsen in de Lage Landen'. Een afspraak was gauw gemaakt en daar gingen we afgelopen dinsdag, op weg naar Detmold in Duitsland, boekje met achtergrondinfo in de tas terwijl Kitty onderweg over haar eigen ervaringen vertelde.
Bij de eerste aanblik van die vier enorme steenzuilen, rotsen van zandsteen, was ik niet meteen overdonderd, hoewel de enormiteit van de stenen wel indrukwekkend is; ik herkende ze van de foto's en we moesten eerst maar eens rustig kennismaken. Heerlijk om een ervaren gids te hebben die lichtjes kan sturen: eerst maar eens op een bankje wat eten, landen op de plek, rondkijken, voelen, waarna ze voorstelde om eerst naar het 'graf' te gaan en daarna de stenen te beklimmen. Een inwijdingsplek is een beter woord dan graf, hoewel inwijdelingen hier wel drie dagen en drie nachten verbleven, in een uitgeholde ruimte die de vorm heeft van een mensenlichaam. Het voelde vooral beschut en veilig, en ik had er makkelijk heel lang kunnen liggen, maar de kou maakte dat ik er na verloop van tijd uit klom, te kort om een innerlijke reis te maken.
In de grote steenpilaren zijn trappen gemaakt zodat je de plek ook van bovenaf kunt ervaren. Boven op één van de hoge pilaren kwam bij mij het 'oergevoel' van de plek binnen, ik ging zitten op een stenen krukje en liet de Aarde energie door me heen stromen. Toen ik het helemaal toeliet leek het alsof er een vulkaan door me heen kwam, en ik vroeg me hardop af of ik - als ik het helemaal toe zou laten - uit elkaar zou kunnen barsten. Ik kreeg van Kitty het geruststellende antwoord dat dat niet zou gebeuren. Toch hield ik iets tegen, was het angst voor het onbekende, of voor het oude bekende?
Vervolgens bezochten we de kleinere stenen in het bos, met ieder een eigen functie zo leek het, stuk voor stuk bijzondere ervaringen: een Weleda steen, die me een koninklijk gevoel gaf. Ik zag voor mijn geestesoog mensen rondlopen die met een vraag kwamen bij de verschillende stenen. Ik vertelde Kitty dat ik opvallend stil was, omdat ik meestal loop te neuriën of te zingen. 'Kitty's stone' was er ook, een steen die officieel geen eigen naam heeft, de lievelingssteen van Kitty waar ze uren op kan doorbrengen. Rustgevende energie voelde ik, en de zon die er precies op scheen versterkte het gevoel van tijdloosheid. Alles waar ik me druk over maakte in mijn leven viel weg, ik kon het niet eens meer bovenhalen, het was gewoon goed.
De Moedersteen was heel anders, er stond een struikje met lapjes (en een sok!), waar wij natuurlijk ook iets van onszelf aan toevoegden Kitty scheurde zelfs haar sjaal aan flarden, en aan de voorkant konden we in haar beschutting zitten en dankten we haar met heilig hout.
Uren hebben we doorgebracht op deze oerplek, ouder dan oud, 100 tot 130 miljoen jaar las ik later.
.Er bleek in het bos aan de andere kant van de stenen een boslabyrint te zijn, gemaakt van stenen, dat we na enig zoeken vonden en waar we in het centrum iets van onszelf achterlieten als dank. De paden klopten niet meer en we legden de stenen op de juiste plek zodat alle zeven paden weer gelopen konden worden. Toen we huiswaarts keerden begon ik langzaamaan weer te zingen, dankbaar voor deze ervaring. Na een paar dagen draag ik het nog steeds bij me.
vrijdag 14 maart 2014
donderdag 6 maart 2014
Vastentijd, startend in de Dominicuskerk
Gisteren was de start van de vastentijd, ieder jaar weer een ijkpunt, een moment om te beslissen waar ik op wil focussen de komende 40 dagen.
Ik ben naar de Dominicuskerk in Amsterdam gegaan omdat ik van Selma Sevenhuijsen had gehoord dat daar een labyrint gelopen kon worden. Dit leek me een mooie start.
Ik was nog nooit in deze kerk geweest, had er wel veel over gehoord, met name dat hier liederen van Huub Oosterhuis gezongen worden. Dat was ook zo, door een klein koor afgewisseld met alle aanwezigen.
Het was een dienst met een open sfeer: we kregen allen een verdroogd palmtakje dat we in een open vuur (!) mochten doen waarbij we het oude achter ons lieten. In een kring werden we op persoonlijke wijze gezegend met as op ons voorhoofd: "Mens ben je, stof van de aarde, wees gezegend". We gaven het licht door waarbij we hardop of in stilte een gebed konden uitspreken, waarna we met elkaar zongen. Er was een open verbinding met andere mensen, de één maakte contact, de ander was meer in zichzelf, het was allemaal goed.
Na afloop was er gelegenheid om het Santa Rosa labyrint te lopen, ingeleid door Selma Sevenhuijsen, labyrintwerker van het eerste uur. We startten in een kring, al dansend om het labyrint.
Deze labyrintvorm die het midden houdt tussen het klassieke en het Chartres labyrint, had ik nog nooit gelopen. De afwisseling in lage en korte paden was prettig, vooral bij de lange paden kreeg ik een gevoel van ruimte. Ik liep het labyrint op blote voeten om me nog meer verbonden met de aarde te voelen. Mijn vraag wat ik nu los wilde laten in deze tijd werd al snel beantwoord: de buitenkant, want niets is wat het lijkt. Ik onderzocht hoe dat bij mij zit, ik wil ook graag goed overkomen, bericht vooral over dingen die goed gaan en leuk zijn, veel buitenkant komt naar buiten. Hoe zit dat met mijn binnenkant? Wat deel ik wel en wat niet? En vooral: waarom wel en niet?
In het centrum keek ik op naar een beeld van Jezus, en hoorde: 'Mijn kind, weet dat je nooit maar dan ook nooit alleen bent'. En dat het niets uitmaakte.
Dit vraagt enige toelichting. Ik had net het boek van Lauri Fransen gelezen genaamd 'Het evangelie van Isis' waarin de auteur start met de aanname dat het leven van Jezus een mythe is, dat hij niet echt heeft geleefd en allerlei aspecten uit de verhalen van zijn leven zijn te vinden in oudere verhalen. Het was een schok voor me, ik was er van overtuigd dat Jezus heeft geleefd, en voelde me - als dit waar was - spiritueel een wees. En over deze reactie was ik ook weer geschokt, ik dacht dat ik ruimdenkend was en kijk nu eens wat er met me gebeurde. Ik sprak er over met anderen, maar het verlichtte me niet.
En nu, in het labyrint hoorde ik deze woorden. Ook hoorde ik, voelde ik dat het niet uitmaakt of het wel of niet waar is wat wordt beweerd. Belangrijk was dat ik me alleen was gaan voelen en daarin kreeg ik antwoord: 'weet je dat nooit maar dan ook nooit alleen bent'. Het ontroerde me, en ik voelde meteen dat het waar was, ik voelde me blij en rustig worden.
Als afsluiting zongen we deze mooie en toepasselijke mantra waarbij we een kringdans deden http://www.youtube.com/watch?v=dN6Jc0gUFAk
Dank Selma voor deze mooie gelegenheid.
En ik merk dat het me niet zoveel uitmaakt wat ik precies ga doen in deze vastentijd, in ieder geval me bewust zijn (en worden) van mijn gehechtheden (aan facebook, aan lekker eten) en dan kiezen wat ik daarin wil. En ja, mogelijk ga ik weer een week sapvasten omdat ik me dan goed voel en los kom van mijn dagelijkse zaken.
Ik wens jou ook een mooie authentieke vastentijd.
Ik ben naar de Dominicuskerk in Amsterdam gegaan omdat ik van Selma Sevenhuijsen had gehoord dat daar een labyrint gelopen kon worden. Dit leek me een mooie start.
Ik was nog nooit in deze kerk geweest, had er wel veel over gehoord, met name dat hier liederen van Huub Oosterhuis gezongen worden. Dat was ook zo, door een klein koor afgewisseld met alle aanwezigen.
Het was een dienst met een open sfeer: we kregen allen een verdroogd palmtakje dat we in een open vuur (!) mochten doen waarbij we het oude achter ons lieten. In een kring werden we op persoonlijke wijze gezegend met as op ons voorhoofd: "Mens ben je, stof van de aarde, wees gezegend". We gaven het licht door waarbij we hardop of in stilte een gebed konden uitspreken, waarna we met elkaar zongen. Er was een open verbinding met andere mensen, de één maakte contact, de ander was meer in zichzelf, het was allemaal goed.
Na afloop was er gelegenheid om het Santa Rosa labyrint te lopen, ingeleid door Selma Sevenhuijsen, labyrintwerker van het eerste uur. We startten in een kring, al dansend om het labyrint.
Deze labyrintvorm die het midden houdt tussen het klassieke en het Chartres labyrint, had ik nog nooit gelopen. De afwisseling in lage en korte paden was prettig, vooral bij de lange paden kreeg ik een gevoel van ruimte. Ik liep het labyrint op blote voeten om me nog meer verbonden met de aarde te voelen. Mijn vraag wat ik nu los wilde laten in deze tijd werd al snel beantwoord: de buitenkant, want niets is wat het lijkt. Ik onderzocht hoe dat bij mij zit, ik wil ook graag goed overkomen, bericht vooral over dingen die goed gaan en leuk zijn, veel buitenkant komt naar buiten. Hoe zit dat met mijn binnenkant? Wat deel ik wel en wat niet? En vooral: waarom wel en niet?
In het centrum keek ik op naar een beeld van Jezus, en hoorde: 'Mijn kind, weet dat je nooit maar dan ook nooit alleen bent'. En dat het niets uitmaakte.
Dit vraagt enige toelichting. Ik had net het boek van Lauri Fransen gelezen genaamd 'Het evangelie van Isis' waarin de auteur start met de aanname dat het leven van Jezus een mythe is, dat hij niet echt heeft geleefd en allerlei aspecten uit de verhalen van zijn leven zijn te vinden in oudere verhalen. Het was een schok voor me, ik was er van overtuigd dat Jezus heeft geleefd, en voelde me - als dit waar was - spiritueel een wees. En over deze reactie was ik ook weer geschokt, ik dacht dat ik ruimdenkend was en kijk nu eens wat er met me gebeurde. Ik sprak er over met anderen, maar het verlichtte me niet.
En nu, in het labyrint hoorde ik deze woorden. Ook hoorde ik, voelde ik dat het niet uitmaakt of het wel of niet waar is wat wordt beweerd. Belangrijk was dat ik me alleen was gaan voelen en daarin kreeg ik antwoord: 'weet je dat nooit maar dan ook nooit alleen bent'. Het ontroerde me, en ik voelde meteen dat het waar was, ik voelde me blij en rustig worden.
Als afsluiting zongen we deze mooie en toepasselijke mantra waarbij we een kringdans deden http://www.youtube.com/watch?v=dN6Jc0gUFAk
Dank Selma voor deze mooie gelegenheid.
En ik merk dat het me niet zoveel uitmaakt wat ik precies ga doen in deze vastentijd, in ieder geval me bewust zijn (en worden) van mijn gehechtheden (aan facebook, aan lekker eten) en dan kiezen wat ik daarin wil. En ja, mogelijk ga ik weer een week sapvasten omdat ik me dan goed voel en los kom van mijn dagelijkse zaken.
Ik wens jou ook een mooie authentieke vastentijd.
Abonneren op:
Posts (Atom)