40 dagen

Wees niet bang een gewoonte los te laten. Je houdt er nog genoeg over
Olaf Hoenson

Deze uitspraak stond gisteren bij de dagelijkse gedachte, hoe waar.
De vastenperiode is zo'n mooie tijd om oude gewoontes achter je te laten, bij mij uit zich dat vaak in bepaald eetgedrag, chocola bij de thee, wijn aan eind van de dag. In de aanloop naar de vastentijd geniet ik nog even extra van chocola en wijn, maar merk ergens in mijn lijf al dat ik er genoeg van heb.  Meestal is het een knop om. In de eerste twee weken snoep ik niet meer, en langzaam wen je daaraan en kan ik de volgende stap zetten: groeten en fruit eten en de rest steeds meer laten staan. dan groei ik als het ware toe naar een week sapvasten. Ik kan me er nu al weer op verheugen want ik weet hoe fijn ik me dan ga voelen.
Vorig jaar heb ik ook op een ander vlak gevast: namelijk dat van lezen. In die 40 dagen heb ik één boek gelezen: het Tibetaanse boek van leven en sterven. Een zeer rustgevende en verdiepende ervaring.
Dit jaar ga ik iets anders doen: Ik mag van mezelf iedere dag een half uur aan muziek besteden, laten ontstaan wat er komt, componeren, zingen, dat wordt mijn vastmoment, ik vast dan van alles wat ik verder moet van mezelf. En zonder verwachtingen laten ontvouwen wat er komt, iedere dag weer.

En, welke gewoonte ga jij loslaten? Hoe is jouw invuling van de 40 dagen? Wat ga je laten, wat ga je (niet) doen?

kiezen

De afgelopen maanden heb ik geworsteld met het verdelen van mijn aandacht en energie aan twee bedrijven, Ruimte voor Rituelen en de Haagse stembevrijders. Tijdens een adviesgesprek bij Jan de Dreu werd het ons alledrie duidelijk dat je voor de volle 100% moet gaan voor één bedrijf als je dat echt van de grond wilt krijgen. Ik heb opnieuw gekozen voor mijn bedrijf, welhaast op een diepere laag. De middag na ons gesprek over de afronding kwamen er meteen twee opdrachten binnen, voor mij een teken van de kosmos dat het besluit goed is. Ook droomde ik dat een tijger en een leeuw vanuit de duinen een pad insloegen naar de stad, en dat een olifantje op een kar ging zitten met twee paarden ervoor en hen aanspoorde om een pad door de duinen parallel aan de zee te vervolgen. Een duidelijk beeld.
Met pijn in mijn hart verlaat ik mijn collega's, neem ik afscheid van al die mensen die de moed hebben naar een workshop te komen om hun stem bevrijden en van workshops die ik met veel plezier heb gegeven. Ook neem ik afscheid van het Haagse Lied van de Ziel, waar ik met hart en ziel het muzikale deel heb begeleid. Van muziek, mantra's en liederen neem ik geen afscheid, deze zal ik op passende wijze inzetten bij mijn werk en workshops rond belangrijke overgangsmomenten in het leven.

De weg koos jou

Vanochtend ben ik bij haar geweest, een vrouw die onze workshop 'zingen en rouw' had gevolgd, waar ze een prachtig gedicht van Dag Hammarskjold had gelezen. Het heet 'De weg koos jou'. Een zware weg heeft ze te gaan, met een immuunziekte waar niets aan te doen is. Ze kan geen licht verdragen en heeft veel lichamelijke klachten. Toen ik het gedicht hoorde bood ik spontaan aan daar muziek op te maken en het voor haar te komen zingen. En vanochtend was het zover. Enigszins zenuwachtig nam ik achter de piano plaats, maar gaandeweg het lied kon ik er helemaal zijn en voluit voor haar zingen. In tranen was ze na afloop, geraakt was ik, door haar reactie en haar levensverhaal. het leven kent zoveel mooie momenten. Tot slot hebben we samen een mantra gezongen: 'Ohm Nama Shivaya', ik eer het hogere in mezelf.

De weg koos jou.

Vermoeid en eenzaam,
vermoeid,
het hart doet zeer.


Langs de rotsen sijpelt de dooi.
de vingers zijn stom,
de knieen trillen.
Nu, nu is het ogenblik daar
dat je niet mag loslaten.


Anderen vinden rustplaatsen
op hun weg, in de zon
waar ze elkaar ontmoeten.
Maar dit
is jouw weg,
en het is nu, nu
dat je niet mag falen.


Schrei als je kunt,
schrei
maar klaag niet.
De weg koos jou -
en je mag dankbaar zijn.