Het veld omarmen

Laatst was ik voor het eerst op een uitvaartbeurs.  Ik was uitgenodigd een labyrint neer te leggen voor de bezoekers. Ik heb er twee op doek en gezien de afmetingen van de ruimte waarbinnen het kon,  besloten we de kleinste te nemen, een pimalabyrint op een doek van 5 x 5 meter. Een pimalabyrint is een afgeleide van het klassieke labyrint en kom je vaak tegen bij Indiaanse afbeeldingen. Op mijn website vind je een afbeelding op de pagina over het labyrint.

Rond 13.00 uur legde ik hem uit, enkele bekenden gingen hem lopen, als uitnodiging voor anderen. Het bleek nog niet eenvoudig om te midden van het vele geroezemoes het labyrint geconcentreerd te lopen. Eén vrouw had vele labyrinten maar nog nooit het pimalabyrint gelopen en liep deze vervolgens vol overgave. We hadden na afloop meteen contact, over labyrinten en andere rituele zaken.

Op de valreep kwam een bekende die het labyrint graag wilde lopen, al was ze de enige op dat moment. Tot die tijd stond ik alles en iedereen in de gaten te houden: de mensen die in het labyrint liepen, maar ook de mensen eromheen die keken, de mensen die rondliepen, terwijl ik een basisritme op mijn trom sloeg.

Toen deze vrouw liep, nam ik me voor de rest nu even te laten en me alleen nog op haar en het labyrint te concentreren. Ik omarmde als het ware de vijf vierkante meter met mijn energie, voelde me uitdijen en groter worden en in een andere sfeer belanden. Toen ze in het centrum stapte, keek ze me aan met een heldere, intense blik, er was even niets anders meer dan wij in die grote kerk. Het aankijken was tijdloos.

Na afloop vertelde ze me dat  ze op een gegeven moment alleen nog maar mij zag en zich van niets en niemand anders meer bewust was.

Heerlijk te ervaren dat het creëren van dit veld - iets wat op het strand bijna vanzelf ontstaat door de elementen - op iedere plek mogelijk is.

Handfasting

Een aantal keer heb ik een handfastingsritueel begeleid, één keer als onderdeel binnen de officiële huwelijksplechtigheid, een andere keer als zelfstandig verbindingsritueel nadat het paar 's morgens in het stadhuis met de getuigen hun huwelijksakte hadden getekend. Ook heb ik het een keer spontaan mogen doen op een mooie plek in de natuur bij een stel dat niet wilde trouwen maar zich wel wilde verbinden.
Handfasting is een oud Keltisch verbindingsritueel waarbij de handen van het paar eerst worden vastgebonden met de boodschap dat men zich aan elkaar verbindt. Daarna worden de handen losgemaakt, ten teken dat men in vrijheid samen wil leven. Er worden mooie teksten voorgelezen, intenties worden uitgesproken en beloftes gedaan, op de wijze zoals het paar het wil.
Prachtig dat mensen steeds meer hun eigen vorm vinden en durven laten zien. Hierdoor worden ook de mensen in hun omgeving geraakt en uitgenodigd na te denken wat zij willen en te voelen wat belangrijk is in hún relatie.
Een handfasting kun je ook op een later moment in je huwelijk/relatie organiseren om je verbinding opnieuw op je eigen wijze te bekrachtigen.
Wat zou voor jou een mooie manier zijn om je relatie opnieuw te bekrachtigen?

Mantrazang in een vissershuisje in Scheveningen

Toen ik in het Coeveehuis in Den Haag afspraken maakte over mantrazang die ik vanaf mei op de maandagmiddag ga begeleiden, ving een vrouw het woord 'mantra's' op. Spontaan nodigde ze me uit om een paar mantra's te begeleiden tijdens een muziekavond waar allerlei soorten optredens plaatsvinden.
Op de betreffende avond  toog ik naar het vissershuisje en keek mijn ogen uit. Muziekinstrumenten werden gestemd, de tafel vulde zich met heerlijke hapjes en drankjes die de gasten meenamen en het huisje werd voller en voller, er kwam zelfs iemand in een rolstoel bij, soms had je een zitplaats, soms niet, het maakte allemaal niet uit. Een jazzband genaamd Quiet Colours met een goeie zangeres beet de spits af, gevolgd door een andere band met een al even goeie zanger. Dat was genieten. Intussen vroeg ik me wel af of dit nu de juiste plek was voor het zingen van mantra's.Er was veel geroezemoes en alles verliep nogal chaotisch hetgeen meteen de charme van het concept bleek te zijn: van muziek genieten of zelf komen zingen, gezelligheid, geen strak programma of regels.
Na enkele zangeressen werd ik aangekondigd. Wonderwel bleek het gezelschap zichzelf te selecteren: mensen die niets met mantra's hebben verdwenen in de gang bij het eten, de rest bleef binnen en zong vol overgave mee. De toegift werd Namasté: ik eer het hogere in jou. Het was een nieuwe vorm op deze avond die goed bleek te vallen. Na afloop kreeg ik een zoen van een oudere heer die was geraakt. Ook sprak een vrouw me aan die vertelde dat ze Joods was en zo blij was dat we sjalom hadden gezongen gezien haar achtergrond. De optredens gingen nog lang door in het kleine volle huisje met het gemêleerde gezelschap van 20 tot ver in de 80 jaar. Wat een leuk idee voor de zaterdagavond, dank voor de uitnodiging.