Het is iedere dag Samhain of Allerzielen

Op 31 oktober is het Samhain, de viering van het Keltische nieuwjaar. Tijdens dit feest is de scheiding tussen de dodenwereld en onze wereld flinterdun. Er wordt dan ook geloofd dat de doden tijdens Samhain weer op deze wereld aanwezig zijn. Het is het ‘feest der doden’. Dit maakt Samhain tot een geschikt moment om de overledenen te herdenken en te eren. In de week na 31 oktober vierden de Kelten 'de week van de zielen': de aanwezigheid van de gestorvenen werd in deze stille periode op een bijzondere manier ervaren en families vierden een soort familiereünie. De kerk heeft dit gebruik een christelijk karakter gegeven en op 1 november 'Allerheiligen'  en op 2 november 'Allerzielen' ingevoerd, het gedenken van onze overleden dierbaren.

Anselm Grün stimuleert bij dit gedenken je eigen wortels te onderzoeken en jezelf vragen te stellen: Waar leefden onze voorouders voor, wat was belangrijk in hun leven, wat waren hun dromen, wat wilden ze doorgeven? Door hiermee bezig te zijn verbind je je met hen die overgegaan zijn en kan iets voelbaar zijn van hun energie.
Ook Angaangaq, de Groenlandse sjamaan  pleit er voor om de voorouders te gedenken en wel in je dagelijks leven, hij wil dit niet beperken tot één moment in het jaar.

" De dood hoort bij het leven. Het is niet goed om hem te verdringen. Wij Eskimo’s leven in het constante besef van de dood. Het herdenken van de doden is bij ons dan ook niet gebonden aan een bepaalde dag. Het hoort bij het dagelijkse leven. Het vindt plaats op iedere geliefde plek en op elk gewenst moment. Het verheft ons. Bedenk dat het leven een ceremonie is. Vier het door de doden te gedenken. Dan zullen ze komen en het samen met je vieren."

Door er op deze manier naar te kijken, geeft het gedenken een lichter gevoel, en ook een besef van een voortdurende verbinding die er is en die niet door de dood verbroken kan worden. Hij gaat nog even door en ik citeer hem graag:

"Je ziel is eeuwig. Ieder mens heeft een eeuwige ziel. Je ziel is onkwetsbaar. Haar kracht is onmetelijk. Ze zal niets of niemand door slechte gedachten of gevoelens schade toebrengen. Ze kan niet ziek worden. Ze kan niet sterven. Wanneer je lichaam sterft, stijgt de ziel op naar de Grote Hemel. Telkens wanneer iemand op aarde aan haar denkt, zal ze dansen als het noorderlicht. Ook voor jou dansen de zielen der overledenen als het noorderlicht, wanneer je hen gedenkt."

Ik stel me zo voor dat wanneer we zingen met en voor onze dierbaren dat er meegedanst wordt aan gene zijde, vanuit dankbaarheid en plezier omdat er verbinding is.

Wat betekent Allerzielen voor jou en hoe geef jij invulling hieraan?
Inspireer anderen met jouw bijdragen en laat je inspireren.
Dank voor je reactie.

Anselm Grun:  Wortelen, weer houvast vinden in je leven.

Angaangaq: Smelt het ijs in je hart.

Op en rond 2 november worden in het hele land Allerzielen vieringen en gedenkstonden gehouden. Ook wordt door de KRO in de week voorafgaand aan Allerzielen iedere avond een bijzondere televisie-uitzending gebracht: 'Ode aan de doden'.nl, op deze site staat een totaaloverzicht van alle programma's hierover.

Vrijgeven

Aan het begrip 'Vrijgeven' heeft Anneke Wittermans een nieuwe dimensie gegeven: vrijgeven als alternatief voor vrijlaten of loslaten. Loslaten lijkt de boodschap te hebben dat je iets of iemand helemaal los moet laten, in de steek moet laten en dat eigenlijk niet wil. Vandaar dat veel mensen zo worstelen met dit concept en er vaak een moeten  van maken. "Je moet het loslaten, dan kun je verder". Vrijgeven draagt een geheel andere energie: je geeft iets of iemand vrij zonder de verbinding die je er mee hebt te verbreken.
"Waar loslaten je met lege handen achterlaat, geeft vrijgeven het besef van eigen keus en eigen waarde," aldus Anneke.
Zo vergaat het mij met het uit huis gaan van mijn zonen, vorig jaar de middelste, nu de oudste. Gerouwd heb ik, een zweethutceremonie bijgewoond met dit thema, geschreeuwd bij een sessie met Jan Kortie, over de pijn van het scheuren, alsof je een open wond hebt. Hun kindertijd kwam langs, het moederschap, de aardverschuiving in mijn leven door hun komst, de diepe vreugde en de offers die ik heb gebracht, en het besef dat deze fase met dit kind voorbij is.
"Je kunt alleen iets vrijgeven als je het ook eerst kunt vastpakken". Ook nu met mijn oudste zoon heb ik ons leven eerst weer vastgepakt en gerouwd. Toen hij na weken en weken alles had verhuisd, ben ik het huis doorgelopen, in zijn kamer gaan staan, zijn geluiden die ik niet meer zal horen door me heen laten klinken, foto's gekeken en ten volle beseft dat ook deze fase voorbij is. Ik heb voor hem het lied 'No coming no going' gezongen waarop hij zei: 'Mam, dat weet ik toch'...:)
Van de week kwam ik een vrouw tegen wiens zoon ook net is vertrokken en ze zei me dat ze rouwt en daar de tijd voor neemt. Zo is het ook, het is niet niks wat je met je kind hebt beleefd en wat je hebt meegegeven, daar mag je de tijd voor nemen. Mijn wijze kapster zei: "Het is alsof er een stukje van jezelf met je kind meegaat". Misschien is dat ook wel zo, en heb je tijd nodig om jezelf weer te vinden.
En op een gegeven moment voel je dat er genoeg gerouwd is, dat er ruimte komt, dat er een nieuwe fase aanbreekt en je daar naar uitkijkt.
Een begrip als 'Vrijgeven' helpt mij daar enorm bij. Ik heb ruim 20 jaar van ze genoten en nu geef ik hen vrij aan het leven, ze gaan zich meer en meer delen met anderen en hun bijdrage leveren aan de wereld.
Dank Anneke Wittermans en je prachtige boek: "Vrijgeven, vieren van verbintenissen".
Lied no coming no going: http://www.youtube.com/watch?v=zlqoDZEuJTM