Een jaar heeft hij erover gedaan voor hij dit besluit nam en hieraan toe was.
En nu is het zover.
Hij ervaart het niet zo, maar voor mij is het een afscheid en overgang naar een nieuwe fase.
Definitief afscheid van de periode met kinderen thuis, van het moederschap met thuiswonende kinderen, van beschikbaar zijn.
Er breekt een nieuwe tijd aan, die natuurlijk allang was ingezet.
De afwezigheid van onze jongste zoon, die het afgelopen jaar, een 'tussenjaar', zeer aanwezig was, zal overal voelbaar zijn.
Ik ben melancholisch deze weken, hoef maar mooie muziek te horen of ik ben in tranen.
Voorbij. Herinneringen komen langs, dat zijn het: herinneringen. Zoete pijn.
En ik weet dat dat er bij hoort, in ieder geval dat het bij mij hoort.
Dus laat ik het toe, geef me er aan over. Ik weet dat het weer zal afnemen, zal wennen.
Bovenal gun ik onze zoon zijn reis, zijn avonturen, zijn zoektocht naar wat hij te doen heeft in het leven.
Ik ben blij dat hij een volgende stap zet, bewonder dat hij zijn eigen tempo volgt en zich niet laat opjagen.
Hij zal niet meer dezelfde zijn als hij terugkomt.
Hij zal nog meer eigenheid ontwikkeld hebben.
Met z'n allen (broers, vriendin en oma) hebben we eergisteren gegeten, een feestelijke 'afscheidsmaaltijd', luidruchtig, vol grappen en serieuze momenten.
Zijn vader sprak hem toe, over vakantie, op reis en reizen, over licht maken en op knoppen drukken.
Wij zijn benieuwd waar de nadruk komt te liggen voor hem.
In Nieuw Zeeland werd de film 'Lord of the Rings' opgenomen. Daaruit het volgende citaat:
De weg gaat verder,
eindeloos
Vanaf de deur waar hij
begon.
Ik moet hem volgen,
rusteloos,
Tot ver achter de
horizon
Dit is zo'n verandering waar blijdschap en weemoed samenkomen.
