Durf te vragen

Soms kun je het niet alleen: dan heb je iemand nodig om mee te kijken, mee te denken, aan te reiken, getuige en bedding te zijn en het moment samen met jou te dragen. Er is moed voor nodig om de wens om te zetten in de daad en steun te vragen. Afscheid van een vriendschap, afscheid van het alleen-doen en alleen-zijn, afscheid van een nare periode, deze verzoeken kwamen onlangs op mijn pad. Ik ben geraakt door de intensiteit van de gevoelens achter het verzoek en de wens om deze belangrijke gebeurtenissen de aandacht te geven die het verdient. En ook voel ik me vereerd door het vertrouwen dat ik krijg om dit samen met hen vorm te geven.
Gesteund door de ongeziene wereld creëren we een veld waarin een andere tijdsbeleving is, waarin allerlei doorleefde gebeurtenissen hun eigen (soms nieuwe) betekenis krijgen en we ons laten leiden door wat kloppend is in het moment. De elementen en de dieren spelen hun rol en we verbazen ons nergens meer over.
Ockenburg krijgt steeds meer krachtplekken, want daarvan ben ik overtuigd: alles wat plaatsvindt in de natuur, behoudt de energie van in dit geval het ritueel en verspreidt deze verder de wereld in. 

Zelf heb ik laatst ook steun gevraagd vanwege bovenstaande redenen: iets wat meer vroeg dan alleen tot een inzicht komen, dat vroeg om een markering, een besluit: nu is het genoeg!
Mijn vader was de aanleiding, althans het beeld dat ik van een vader had gemaakt en waar ik nog steeds naar zocht. Ook in dit ritueel in de natuur kreeg ik nieuwe betekenissen aangereikt, kon ik voor het eerst ongegeneerd een andere kant van mezelf toestaan en voelde ik me na afloop weer wat 'heler'. Dank Jos van www.spiritcompany.org

Heb je ook een wens om iets in je leven te markeren? Durf te vragen! Het kan een opening geven naar nieuwe gebieden in je leven.

Er vliegt er weer één uit....

Middenin het proces zit ik, het proces van het tweede kind dat gaat uitvliegen, dit keer de oudste zoon. Boogschutter als hij is, is er ineens een kamer en gaat alles in een sneltreinvaart. Herkenbaar maar o zo wennen iedere keer weer omdat ik anders in elkaar zit.
Te vroeg nog voor een afscheidsritueel (want hij gaat volgende week) herken ik allerlei rituele momenten: met z'n vieren fietsen om voor het eerst zijn kamer te bekijken, een uniek eenmalig moment; 's avonds in de kamer beide achter de laptop, af en toe een gesprekje, een muziekje, even overleg.
Op de dag dat ik hoor dat zijn kamer doorgaat, ga ik de natuur in, bron van troost. Onze oudste is geboren midden in de winter, te vroeg, en op z'n geboortekaartje hadden we een deel uit een mooi gedicht van Cees Nooteboom opgenomen dat eindigde met de zin: '...een vlinder in de winter', dat was hij ook: vijf weken te vroeg geboren, zo klein. Op mijn wandeling door de duinen kruisen voortdurend vlinders mijn pad, vliegen een stukje mee, één gaat pal voor me op de grond zitten en blijft daar. Ik moet aan het geboortekaartje denken en huil om de schoonheid van deze mooie ontmoeting.
Bij een meditatie herinner ik me ineens dat een auralezer ooit had gezegd dat hij te vroeg geboren was omdat mijn lichaam zijn licht niet kon dragen. Ik begreep dat toen niet en heb het ergens geparkeerd. En nu realiseer ik me dat ik zijn licht ga missen, als een donderslag komt dit inzicht binnen: dàt is het dus, waarom ik ook mijn andere zoon nog steeds zo kan missen.
Ik plaats een berichtje op de vrouwenpagina van facebook, om te delen en het proces waar alle moeders in komen meer bespreekbaar te maken. Er zitten zoveel kanten aan deze stap naar zelfstandigheid. Ze mogen allemaal benoemd, maar het rouwen voelt nog steeds als een taboe. Daarom schrijf ik er nu ook over. En hoop dat velen mij volgen. wordt vervolgd...