Er is een plek voor de
wanhoop, evengoed als er een plek is voor de hoop, het verdriet, de onmacht, de
leegte, de vreugde, de boosheid, de
verwondering, het vertrouwen.
Voor alles is een plek.
Ik zag dit als beeld in
een opstelling waarin ik was neergezet als representant voor de plek waar de
wanhoop thuishoort.
Er was een enorme kring
van velden, ieder met een eigen emotie, energie, betekenis en bedoeling, allemaal
dienend aan het licht waaromheen we ons bevonden.
Ik voelde me –als plek,
als veld- neutraal, had overzicht, was wijs en wist dat ik een functie had,
want zonder het ene kan het andere niet bestaan.
Zonder wanhoop geen hoop,
zonder verdriet geen vreugde.
Afgelopen zaterdag volgde
ik een dag genaamd ‘systemic rituals’, waarin ditzelfde werd benoemd: we
vergeten vaak dat bijvoorbeeld boosheid of verdriet een plek is die we innemen.
En dat we zelf kunnen schuiven met die plekken.
Voor anderen staan en dan
iets verschuiven is vaak gemakkelijker dan voor jezelf.
Maar we kunnen blijven
oefenen.
Waar we ook staan op dit
moment, laten we de plek waar we nu verkiezen te zijn, eren en weten dat we
altijd de keus hebben naar een andere plek te bewegen.
En als je het gevoel hebt
dat het je zelf niet lukt, zoek dan een goeie opsteller, en oefen eens een
dagje met plekken en het schuiven daarin.
Mijn ontdekking vond
plaats bij een jaargroep rond opstellingen, begeleid door Annemieke vd Mooren
van www.kruispunten.nl
De dag-workshop werd
gegeven door Daan van Kampenhout.
Waar nog zoveel meer over
te vertellen is, maar dat kun je het beste zelf beleven.
In Den Haag, mijn woonplaats, zitten overigens ook een
aantal goeie opstellers.
