De eerste keer dat ik de kathedraal van Chartres bezocht, had ik een gevoel van thuiskomen, en ik schijn niet de enige te zijn. Ieder jaar probeerde ik een keer te gaan, ik vertrok dan op donderdagochtend, 's middags bezocht ik de kathedraal, ging bij het beeld van 'Maria op de pilaar' zitten, bekeek 's avonds de 'lichtshow', overnachtte in de Hotellerie en liep op vrijdagochtend het labyrint, de enige ochtend dat het opengesteld wordt door de kerkelijke leiding. Ik voelde me dan weer opgeladen en vertrok huiswaarts.
Toch wilde ik er graag eens wat langer zijn en het verlangen om in deze prachtige ruimte te zingen werd ook groter. Ik ontdekte een Nederlandse vrouw die jaren lang reizen met zingen heeft begeleid, maar gezien haar leeftijd hiermee was gestopt. Er was wel een kans dat ze het samen met een ander zou doen. Lang heb ik moeten wachten tot zich weer een dergelijke mogelijkheid voordeed, rond Johannesdag (24 juni) werd er een reis aangeboden met de titel: 'Sonnenkräfte und die Heilung des Herzens', (het seminar was in het Duits).
Het werd een indrukwekkende week die voorlopig nog aan het doorwerken is. De combinatie van zingen en verdieping bleek voor mij heel goed te werken.
Met een groep van 27 mensen van verschillende nationaliteiten hebben we de kathedraal 'ontdekt', ieder op eigen wijze. We zijn gestart in de crypte, diep in Moeder Aarde, waar we klanken maakten en in stilte het beeld "Notre dame sous terre" schouwden. Een mooi woord: schouwen, zo anders dan het woord bekijken. Het heeft te maken met iets op je in laten werken, het onderzoeken, erdoorheen kijken, geestelijk waarnemen. Dat hebben we de hele week gedaan onder leiding van de gids Christophe Rogez, in een mooie opbouw, na de crypte de Kathedraal van buiten, van verschillende kanten, en na twee dagen gingen we naar binnen, naar de vensters. Uiteindelijk hebben we de laatste dag de torens beklommen en de kathedraal ook van boven af kunnen zien, waar we ook daar een waarnemingsoefening deden. Naast waarnemen kregen we bijbelse en filosofische teksten te horen die niet licht waren, het hoofd werd niet vergeten. Dat was soms wat veel in het Duits, maar de ontdekking van wat de kathedraal aan verhalen en symboliek over de mensheidsontwikkeling in zich herbergt, maakte dit weer goed.
Iedere ochtend startten we met bijzondere gymnastiekoefeningen op een plek naast de kathedraal die uitkeek over het stadje en de omgeving, waarbij we de zon begroetten en ons eigen lijf konden ervaren. De hele week ging eigenlijk over bewustzijn, van je lichaam, van je omgeving, van alles wat je zag, hoorde en voelde. Nu ik weer thuis ben, merk ik dat mijn gevoeligheid voor mijn omgeving is toegenomen, ik heb een enorme behoefte om in de natuur te zijn en blijf onderweg stilstaan om te kijken en te voelen.
Zingen hebben we veel gedaan, iedere dag een aantal keer, onder leiding van Janneke van den Dool. Na twee dagen instuderen van het repertoire hebben we gezongen, in de crypte, in de kathedraal en voor de portalen buiten, er was een middeleeuws pelgrimslied bij (Stella Splendens https://www.youtube.com/watch?v=-_TfMx-hf1M) dat ik op de drum ondersteunde. En wat vind ik het toch heerlijk te zingen, iedere dag weer. Ik kan er niet snel genoeg van krijgen.
Een cadeau was het labyrint: er stond een hek met een groot aanplakbiljet waarop stond dat het de vrijdagen 20 en 27 juni niet begaanbaar was ivm bouwwerkzaamheden, het restaureren van de kathedraal is al jaren aan de gang en zal nog jaren duren, ook boven het labyrint moet men soms aan de slag. Hoe fijn is het dan als er een gids is die wat kan regelen omdat hij daar veel mensen kent. Uiteindelijk konden we vrijdagochtend om 6.45 terecht (voor de werklui kwamen), met lichtjes hebben we het labyrint omcirkeld en in pelgrimspas hebben we het gelopen. Om dit als groep te doen met een zelfde gerichtheid en intensiteit heeft me diep geraakt.
Heel dankbaar ben ik dat ik dit heb meegemaakt, er is een nieuwe 'poort' in me geopend en ik zal nog vaak terugkeren naar deze magische plek.
