Wat is erger dan de dood? Reacties

Op mijn vorige blog zijn verschillende reacties gekomen.
Ik dank jullie daarvoor en wil ze hier delen zonder namen te noemen.
Het maakt duidelijk wat een strijd het leven soms kan zijn.
En wat een kunst het is je eigen weg te vinden die klopt en vervult.

Deze reactie kwam op het blog:


Erger dan de dood is voor mij; niet léven, niet in het leven stappen, maar wachten totdat....
Ik lees nu mooie boeken van Stephen Levine over dit onderwerp: hoe kan je leven, zodat je kan sterven?

Hier zijn de reacties die op Linked in kwamen:

Oprecht een goede vraag , een leven wat ondragelijk is denk ik

Ik ga over je vraag nadenken, vind hem heel interessant

Soms is (het) leven zwaarder dan de dood

En deze reacties kwamen op Facebook:

Wat een moeilijke vraag. Hij gaat er al van uit dat de dood erg is. Ik voel dat niet zo.

Het sterven lijkt mij 'erg': de fysieke pijn die er vaak, en misschien wel meestal, mee gepaard gaat, het scheidingsproces, het verzet, het niet willen. De 'strijd', tegen de pijn, tegen het afscheid, tegen de dood, vind ik waarschijnlijk het ergst

Niet 'kunnen' leven

Eenzaamheid

De angst voor het onbekende en het loslaten van alles waar je in dit leven aan gehecht bent, niet hebt ge- en beleefd, nog zou willen (be)leven...

Niet je eigen leven leven!

Met wat erger is als de dood waarmee ik al op jonge leeftijd mee geconfronteerd werd twijfel ik tussen het niet geaccepteerd worden door anderen van mezelf en mijn gebrek aan zelfvertrouwen

Mij lijkt het heel erg als ik terug zou kijken op mijn leven (vanuit 'de dood') en me zou bedenken dat ik niet geleefd heb waarvoor ik hier gekomen was. Voor de dood ben ik niet bang, maar vind de momenten vreselijk wanneer ik het gevoel heb dat ik de tijd aan het doden ben. Me levenloos en lusteloos voel. Wat een boel woordspelingen heeft onze taal met 'dood'! Dat valt me nu pas op. ha ha, spelen met woorden, daar wordt ik levendig van

Lijden en dan vooral het zien lijden van dierbaren: is machteloosheid

Dat is ook wat bij mij opkomt. Het meemaken van een pijnlijk lijden van een geliefde. Dat vind ik erger dan de dood.
Mooi om te lezen hoe dit voor iedereen anders is. Heel persoonlijk dus

Het afgescheiden zijn lijkt mij erger dan de dood

Wat voor mij erger is dan de dood is dat ik weer opnieuw terug ga naar aarde.... Ik word echt fysiek beroerd als ik daar aan denk

Wat is erger dan de dood? Niet vol uit geleefd hebben en dan in het 'hiernamaals' komen en zien dat je ' het' niet geleefd hebt, ondanks al je verlangens. Maar misschien is dat wel helemaal niet erg, want je mag nog een keertje, weer op hetzelfde thema. Ik leef steeds meer vol uit en roep regelmatig naar het universum. Als je me hier alsjeblieft nog maar 40 jaar laat! het begint net leuk te worden! Wat is erger dan de dood? Te vroeg sterven? Nah ja, nu wordt het een filosofische discussie. Dank Marion voor de mooie dingen die je leeft en deelt. Xx

 

Als je in dit kader wilt kijken naar een mooie Ted Talk, is de volgende een aanrader, met dank aan Carola Kruijswijk voor het delen:  Being instead of doing:
 https://www.youtube.com/watch?v=O8U8Pkod2n4

Wat is erger dan de dood?

In de afgelopen periode heb ik verschillende workshops rond de dood begeleid, vanuit de wens om de dood meer bespreekbaar te maken, en meer onderdeel van ons leven.

In dat kader post ik nu ook al een week of twee quotes over de dood op facebook van bekende en minder bekende mensen.

Ik denk dat je de dood het dichtst nadert als je een levensbedreigende ziekte hebt, of als een dierbare dicht bij je sterft.

De dagen na een overlijden worden vaak als dagen buiten de tijd beleefd, en kunnen heel intiem en van een grote schoonheid zijn als je voorbij het verdriet en het gemis durft te gaan. Het kan heel goed naast elkaar bestaan: de schoonheid zien en het intense verdriet voelen.

Ik vraag me  wel eens af waar mijn drive vandaan komt. 

Om dit bespreekbaar te maken.

En als ik dan ga zoeken kom ik bij het gevoel van lichtheid dat de dood ook kan geven.

In mijn workshops ervaar ik tijdens de momenten in de meditatie dat deelnemers vlak bij de dood zijn, dat er een bijzondere sfeer is, niet te beschrijven, en als ik een poging waag kom ik bij woorden als: ijl, sereen, voorbij de woorden, een stilte die zeer intens aanvoelt, zindert van energie die bijna niet aards is.

Vergelijkbaar met het gevoel dat ik in het hospice kon hebben vlak na een overlijden maar toch nog anders omdat het aardse verdriet van de ‘achterblijvers’  er bij de workshops niet is.

En als we elkaar daarna weer in ogen kijken, hebben we een bijzondere reis gemaakt met elkaar.

Hoe dicht bij de dood kun je komen?

Kun je je eigenlijk wel voorbereiden?

En hoe?

Over dit laatste zijn mooie boeken geschreven, en er zijn mooie meditaties en oefeningen die deze voorbereiding kunnen verdiepen.

Laatst heb ik een ritueel ondergaan, begeleid door Liane Lankreijer waarin ik het donker inging, mijn eigen donkerte, mijn yoni aan het woord liet ipv mijn hoofd, en op een gegeven moment vroeg ik vanuit het niets: wat is erger dan de dood?

Verraad, antwoordde Liane

Die kwam binnen.

Ervaring mee gehad in de afgelopen jaren, geworsteld, was dat erger dan de dood?

Misschien. Het wierp een ander beeld op mijn donkere tijden.

Ik vroeg het een vriendin.

Onverschilligheid, antwoordde ze.

Een ander zei: machteloosheid.

Ik zelf denk ook aan depressie.

En nu vraag ik het ook aan jou: wat is erger dan de dood?

Om te onderzoeken met elkaar.

En nog meer inzicht te krijgen (en te voelen) in leven en dood.

Ik lees graag je antwoord.