Twee weken heb ik
rondgelopen en gereden in Israel, de eerste week alleen, de tweede week met
reismaatje Tineke.
Een diep weggestopte wens
heb ik na al die jaren weer toegelaten, en toen kon ik niet meer wachten, hoe
spannend ik het ook vond.
Het bleek een pelgrimage
te zijn, naar de wortels van mijn geloof.
De eerste paar dagen, en
eigenlijk de hele reis door, zei ik hardop: “Ik ben hier, ik ben op de plekken
van de verhalen waarmee ik opgegroeid ben. Jij hebt hier gelopen, jij hebt hier
geleefd, dit is, dit was jouw land.”
Jeruzalem, de plek van de
kruisiging, het graf, en de opstanding, voelde als een bakermat, hier liggen de
wortels van het christendom. Wat we er ook van gemaakt hebben, en dat verdient
geen prijs, het is hier fysiek begonnen en heeft zich wereldwijd verspreid. Je
hoort talen van over de hele wereld, busladingen vol toeristen in alle soorten,
maten, kleuren en gekleed in de mooiste gewaden bezoeken de Heilige plekken,
onafgebroken gaat het door, dag in dag uit. Het besef dat zijn leringen dit hebben teweeggebracht,
dat mensen minstens 1 x in hun leven een pelgrimstocht willen maken naar het
Heilige Land, dat besef ontroerde me
regelmatig.
De mens Jezus, die daar
heeft geleefd, heb ik kunnen voelen. De Goddelijke energie van Christus is niet
speciaal daar, die is overal in de wereld.
Ik reisde van Jeruzalem
via de Dode Zee via Jericho naar het noorden, rond het meer van Galilea (Cafernaum,
Tabgha, Migdal) om via Nazareth en Bethlehem weer terug te keren naar
Jeruzalem.
Werkelijk overal zijn
kerken overheen gebouwd, over iedere Heilige plek. In het noorden was ik
aangenaam verrast om nog een authentieke sfeer te kunnen proeven omdat de
Heilige plekken daar niet waren uitgegroeid tot toeristische trekpleisters vol
winkeltjes. Er kwamen ook daar natuurlijk bussen met gelovigen, maar minder dan in en rond Jeruzalem en
in een andere sfeer. Zittend aan het meer van Galilea was het niet moeilijk me
2000 jaar terug in de tijd te wanen.
De eerste aanblik van het
meer was overweldigend, en dat gevoel zakte iets maar verdween niet. Uren kon
ik daar zitten en Tineke wilde ook langere tijd
op een plek zijn, zodat we goed in onze eigen en gezamenlijke stroom konden
blijven. En door het kunnen 'zakken' op deze Heilige plekken voelde ik dat ik gevoed werd op een bepaalde laag in mezelf.
Tegelijkertijd is daar de
huidige situatie, het soms wel en vaak niet kunnen samenleven van verschillende
bevolkingsgroepen, gebaseerd op verschillen in religie, gedirigeerd door
wapens, intimidatie en angst. Ik zag apartheid, zichtbaar voor iedereen, en we
laten het gebeuren. Ik las een verzoek in een hotel in Bethlehem (Palestijns gebied) om zuinig met water te
zijn want ze krijgen maar 1 keer per week nieuwe aanvoer van water. Ik sprak met
mensen en hoorde hun verlangen om een veilig leven te leiden. En soms sprak ik
iemand aan, een monnik, een orthodoxe Jood (toen ik een keer verdwaald was) en
kreeg geen reactie omdat ze niet met me mochten/wilden spreken. Waar ik dan
door van slag raakte.
Hoe moest ik dit alles rijmen
met elkaar?
En uit het oordeel
blijven?
Het is een grote
innerlijke zoektocht die waarschijnlijk een leven lang zal duren:
Ideaal en werkelijkheid,
wat je ‘predikt’ en hoe je handelt, zeggen en doen, dat in lijn met elkaar
brengen. Een van de grootste leringen van Jezus.
Een dagelijkse oefening,
en eigenlijk komt die op één ding neer, die voor ons mensen de grootste
uitdaging blijft: heb uw naaste lief zoals uzelf.
Niet meer, niet minder,
evenveel.