Mooie parels bij labyrintlopen

In Panorama Mesdag mocht ik op verzoek van Bruno van den Elshout een pimalabyrint leggen en een labyrintloop begeleiden, te midden van vele mooie horizon foto's gemaakt door Bruno . Ik had verschillende instrumenten rond het labyrint gelegd en vragen neergelegd bij de wendingen in het labyrint. De deelnemers liepen het labyrint vol toewijding, en de klanken van de klankschalen, de sansula en de klankklokjes leken de loop te intensiveren. Toen pakte ik de drum, sloeg, en zag het gebeuren bij één van de vrouwen: ze begon sierlijk te lopen, het werd een loop-dans, ik zag een grote lach op haar gezicht en het leek of ze in een andere laag van zichzelf kwam, voor zover je dat kunt waarnemen. Later mailde ze:

  

"Als ik er maar één woord aan zou mogen besteden, zou dat woord RUIMTE zijn. Daarnaast kreeg ik het gevoel om thuis te komen in mijn lichaam toen jij op je drum ging spelen en ging zingen. De hoeken van het labyrint gaven mij een plek om even - al wiegend - te pauzeren en 'stil' te staan. Kortom, het voelde heel helend. Dank je wel, het heeft mij veel gegeven." Jasperina van Gelder

Later die week mocht ik  op het Slachthuisplein in Laak een lichtjeslabyrint neerleggen in de vorm van een hart. Dit als onderdeel van een lichtjesroute georganiseerd door Quartier Laak in samenwerking met de Geluksroute, met het doel te laten zien hoe mooi de wijk is en wat voor potentie het heeft. Een wandel- , fiets- en vaarroute kwamen uiteindelijk samen op het plein. Vele nieuwsgierige kinderen kwamen langs vol vragen toen ik het labyrint aan het bouwen was, wat het werd en of ze konden helpen. Toen het hartlabyrint met lantaarntjes bijna klaar lag om aangestoken te worden, kwam een Marokkaanse man het labyrint lopen om te zien of het klopte en liet zijn goedkeuring blijken.  Hij bleek actief in het Vadercentrum te zijn en voelde zich verantwoordelijk voor het goed verlopen van het eindfeest. Later op de avond toen alle lichtjes aan waren, kwam hij het nog eens lopen, voor zichzelf.

Er kwamen mensen van verschillende culturele achtergronden aan wie we de betekenis van het labyrint uitlegden en na enige aansporing wilden ze het vaak wel lopen.
Een Turkse vrouw wiens dochter als tolk fungeerde besloot het labyrint in te gaan toen ze hoorde dat ze een wens mocht doen in het centrum. Met hoofddoek en lange rokken liep ze het labyrint in haar eentje, met een lach op haar gezicht. Het was ontroerend te zien dat het labyrint fungeerde als brug tussen culturen.

Veel stellen en ook gezinnen kwamen het hartlabyrint samen lopen in het kader van Valentijn en in het centrum werd gezoend.

Er liepen ook werknemers van de 'Security' rond. Ook hen nodigde ik uit om het labyrint te lopen. Na enige uitleg besloot één van hen erin te gaan, en daar - onder een behoorlijk volume van een dj verderop het plein- liep hij, een veiligheidsbeambte, volledig geconcentreerd in alle rust naar het centrum van het labyrint, zijn eigen hart. Een vrouw van de Geluksroute en ik aanschouwden deze man in zijn eiland van bezinning. We waren beide geroerd door deze parel.