En voor even was de pijn weg....

In het Couveehuis geef ik iedere maandagmiddag mantrazang: ik zoek mantra’s en liederen die ik mooi vind, soms zingen we ook mantra's die ik zelf heb gemaakt, en we maken er met elkaar een mooie anderhalf uur van. Inmiddels kennen de vrouwen elkaar en ontstaan er vriendschappen. De medewerkster aan de balie beneden zegt me al vaker dat het haar opvalt dat de mensen altijd zo blij de trap afkomen na afloop. Wat is de magie daarvan? De muziek? De verbindingen? Het letterlijk laten stromen van je eigen energie van binnen doordat je gaat zingen?

De teksten van Thich Nhat Han hebben een bijzondere energie en de melodieën die op zijn teksten zijn gemaakt zijn van een indringende schoonheid. Laatst zongen we “ The island within myself”, één van mijn lievelingsliederen die mijn man en ik vaak zingen, over thuiskomen bij jezelf.

Tijdens het zingen had ik de vrouwen uitgenodigd ook eens stil te zijn en de tekst op hen in te laten werken terwijl deze door anderen gezongen werd. Na afloop van het lied waren we stil, zoals altijd, en één van de vrouwen veegde haar tranen weg en deelde dat ze altijd pijn heeft (ze loopt met een kruk), en nu tijdens het lied geen pijn had gevoeld. Ze was diep ontroerd dat ze dit ervaren had, en wij met haar.