vrijdag 25 oktober 2019

Over kamelen, loslaten, en overgave.

In februari 2009 maakte ik een vijfdaagse reis op kamelen door de Sinaï.  Dat was een overweldigende ervaring. Vooral omdat ik voor het eerst los van mijn gezin, met opgroeiende kinderen, op vakantie ging. Zij gingen op wintersport, ik ging naar de woestijn.
Het was met een groep begeleid door bedoeïenen.
De rust, de schommelende loop die je vanzelf in de vertraging brengt, de oorverdovende stilte van de woestijn hebben me veel gedaan.

Het bleef roepen, jarenlang, en afgelopen oktober maakte ik opnieuw een reis, nu naar Jordanië. Weer met een groep, onder leiding van Maria Vendrik.
Mijn jongste zoon was zes dagen eerder naar Nieuw Zeeland vertrokken. Had ik meteen een mooi thema: loslaten, afscheid van een huis met thuiswonende kinderen.

De reis omvatte veel meer dan een kamelentocht.
Na een modderbad en een plons in de Dode Zee, hadden we een wandeling in een paradijselijke waterrijke kloof. De volgende dag startten we met een 4-daagse wandeltocht door het Dana reservaat, de 'Jordan trail', met gids Achmed door de bergen. De vlak voor de reis aangeschafte wandelstokken waren de beste aankoop voor deze intensieve prachtige wandeltocht. Tot mijn opluchting kon ik goed meekomen. Het was een uitdaging met mezelf: in hoge temperaturen, urenlang, lopend van schaduwplek naar schaduwplek, doorgaan en genietend van adembenemende vergezichten.

Verbinding via internet of telefoon was er al die dagen niet. Dat was een extra stap in loslaten. Mijn man was een aantal dagen naar Frankrijk en van onze zoon geen bericht. En wat doe je dan? Ga je je zorgen maken terwijl je weet dat dat niet helpend is? Hoe houd ik mijn gedachten in toom? Ik merkte dat ik daarin een besluit kon nemen. Ik richtte me op de liefde die ons verbindt in plaats van vasthouden aan internet en me eventuele zorgen maken over dingen waar ik niets aan zou kunnen doen.

Nadat we een dag in het mooie gebied van Petra hadden vertoefd, vertrokken we naar de Wadi Rum, het woestijngebied met vele kleurschakeringen geel en rood zand. De kamelen lagen al op ons te wachten. Hier werden we begeleid door bedoeïenen.
Kamelen zijn vrij stoïcijnse dieren, mijn kameel had een kapje om haar bek en was niet erg aaibaar. Ze zat vast aan de kameel van Seef, de kamelenjongen, en achter mij liep Leila, die zwanger was. Deze kameel liep vaak half naast me en dan zong ik zacht voor haar.
Drie en een halve dag zouden we door de Wadi Rum trekken, steeds dieper de woestijn in, steeds stiller ook, want in het drukkere gebied rijden jeeps met toeristen aan en af voor een woestijnimpressie. We hielden kamp in mooie kloven, kregen heerlijke maaltijden geserveerd, ter plekke bereid, sliepen onder de sterrenhemel en reden in stilte op onze kamelen.
Zo ook die ochtend van de laatste 'kamelen-dag'. We waren net vertrokken en reden in stilte in het meest zuidelijke, stille gebied van de Wadi Rum. Ineens werd ik naar voren geslingerd omdat mijn kameel inzakte, ze struikelde over een grote steen. Ik hield me nog vast aan de zadelknop, zolang als mogelijk, maar op een gegeven moment hield ik het niet meer en moest ik me laten vallen. Dat was nog een end, en ik viel op mijn ribben en bovenarm. Scherpe pijn, flauwvallen, kijken of er iets gebroken is, nee, gelukkig. Er was geen bereik om hulp in te roepen.
Maria en Mirjam gaven reiki op mijn arm en zonnevlecht (hoe bijzonder dat er geen zwellingen zijn gekomen), anderen gaven mij en hen weer schaduw, weer anderen stuurden helende energie, Yvo stond met zijn witte overhemd te zwaaien vanaf een heuveltop, de kamelenjongen ging in draf op zoek naar onze jeeps, en uiteindelijk had de kamelen-man een jeep met twee Franse toeristen weten te vinden, die mij en Maria naar onze eigen jeeps reed. We constateerden dat ik een paar gekneusde ribben had en een geblesseerde bovenarm.
Daarna ben ik goed verzorgd, en lukte het (met pijnstillers) de laatste paar dagen goed door te komen.
Thuisgekomen schrijft de huisarts me eerst twee weken rust voor.
Ik kan niet anders want de pijn is behoorlijk aanwezig.

De vraag die me bezighoudt is: waarom en waarom daar?
Op de eerste vraag gaf iemand uit mijn mantragroep antwoord, ze zei: er is een kameel voor nodig jou tot rust te brengen.....
En waarom daar, uitgerekend op de plek waar geen bereik was en waar de jeeps al waren vertrokken? Toen ik daar in het hart van de woestijn op de grond lag, dacht ik meteen: dit is het, neem wat er is, geen gevecht dat je het anders zou willen. Het was een ultieme les in loslaten, zijn met wat is, overgave, niets meer onder controle, in dit geval ook me overgeven aan zorg van anderen, toelaten van hulp en vertrouwen dat het goedkomt.
Zo bekeken is loslaten: zijn in het huidige moment, met alles wat er is.
Het stemt me in ieder geval heel dankbaar dat het zo goed afgelopen is.

En in de bewoonde wereld bleek er bericht van onze zoon en mijn man te zijn.

Nu ik thuis ben is de pijn nog erg aanwezig en neem ik zoveel mogelijk 'herfstrust'.

Ik las de weekspreuk van Steiner waarin hij spreekt over herfstrust, hoe toepasselijk.
Ik geef me over aan herfstrust.

Voor zichzelf het stralen van het denken
In het innerlijk krachtig te ontvlammen
Het beleefde zinvol duidend
Uit de krachtbron van de wereldgeest,
Is voor mij nu zomererfenis
Is herfstrust en ook winterhoop.