Amma

Al jaren weet ik van haar bestaan, haar bezoeken aan Nederland en België en haar omhelzing. Na mijn bezoek aan de ashram in Glastonbury voelde ik dat het nu tijd was me over te geven aan deze nieuwe ervaring. En dat was het. Bij binnenkomst kwam ik in een meditatie terecht waar honderden en honderden mensen in stilte aan meededen. Het contrast was groot: ik kwam net uit het geraas van auto's onderweg en hier was een menigte in stilte, ook de mensen achter de kraampjes deden mee.
Om aan een kaartje voor de darshan, de omhelzing te komen, moest ik met een groep mensen plaatsnemen in een speciaal gedeelte wat daarvoor bestemd was. V5 kreeg ik, en de rij was bezig met C5, daar zitten veel letters tussen...:)
Ik ben rond gaan lopen, langs allerlei kraampjes met spullen die door Amma zijn gezegend of gedragen: sieraden, olie, tassen, cd's, dvd's en veel foto's. De relatief hoge prijs viel me meteen op, het blijkt dat met de opbrengsten projecten worden gesteund. De hele organisatie draait op vrijwilligers en men leeft van donaties. Onder het genot van heerlijke Indiaase hapjes raakte ik met een paar vrouwen in gesprek die al eerder bij Amma waren geweest en vroeg hen wat maakte dat ze weer terugkwamen. De sfeer van India, de meditaties en de behoefte aan de omhelzing van een moeder waren de antwoorden. Hier haalden ze voeding. Af en toe kwam ik ook een bekende tegen, wat ik heel fijn vond, even delen hoe het is.
Toen ben ik in de zaal gaan zitten waar op grote schermen Amma te zien was die de mensen in haar armen neemt, als een moeder zo liefdevol. Door de sfeer in de zaal en de beelden die te zien waren kon ik steeds meer aarden en uit mijn hoofd gaan, geen idee hoe lang ik daar heb gezeten.
Op een gegeven moment ging het snel, bij de U ging ik naar de rij, we werden voorbereid door vwijilligers over de gang van zaken, ik schoof steeds een plaatsje op en daar zat ze: de vrouw met het grote hart. Ze nam me in haar armen en fluisterde in m'n oor, en wat rook ze heerlijk.
Het duurde lang en kort tegelijk. Voor ik het wist was het voorbij, en kon ik op speciaal daarvoor bestemde stoelen even 'bijkomen', wat heerlijk was. Pas daar daalde er een gevoel van vrede over me, het gevoel dat je druk maken geen enkele zin heeft, niet belangrijk is.
Alleen maar vrede en liefde.

redactielid bij Stichting EKR

Een aantal jaren ben ik redactielid van het Elisabeth Kübler Ross magazine, het kwartaaltijdschrift van de EKR stichting. Elisabeth Kübler-Ross was een in Zwitserland geboren arts die als één van de eersten naast stervenden in ziekenhuizen ging zitten om van hen te leren. Ze kon er niet tegen dat mensen die waren opgegeven (wat een woord eigenlijk) in een achterafkamertje werden geplaatst tot ze stierven en bleef bij hen, tot groot ongenoegen van haar collega's. 'Lessen voor levenden' luidt de titel van één van haar vele boeken, lessen die ze van stervenden ontving, haar grootste leermeesters. Elisabeth is bekend geworden door de rouwfasen: ontkenning, boosheid, marchanderen, wanhoop, aanvaarding, die eerst een grote steun werden in rouwland maar vervolgens weer bekritiseerd werden. Ze werden te rigide gehanteerd en dit werd Elisabeth verweten terwijl zij hier juist voor gewaarschuwd had.
Ook is ze bekend geworden door de term 'unfinished business'. Ze had ontdekt dat mensen niet konden sterven als er zaken niet af waren in hun leven: een niet bijgelegde ruzie, een onuitgesproken verwijt, een geheim, en meer van deze zaken. Ze legde zich toe op het geven van workshops waar veel aandacht was voor dit aspect, ook in Nederland. Een groep mensen was zo enthousiast dat ze de Stichting EKR hebben opgericht om haar gedachtengoed verder uit te dragen. Dit hebben vrijwilligers jaren gedaan, op vele fronten en met hart en ziel.
Afgelopen voorjaar dreigde de Stichting ter ziele te gaan. Er moest een nieuwe koers gevaren worden maar er was onvoldoende draagvlak en er kwamen geen nieuwe vrijwilligers. De redactie liep ook leeg, ik wist niet wat te doen, had geen energie om de redactie met anderhalf lid te trekken maar voelde ook dat het mijn tijd nog niet was. Het blijkt maar weer hoe fijn het is naar de stem van je ziel te luisteren. Uit het niets klopte een vrouw bij het bestuur aan om een bijdrage te leveren. Ze is nu hoofdredacteur en coördinator en heeft samen met bestuur en vrijwilligers enorm veel werk verricht; de redactie was binnen now time voltallig, en vorige week verscheen de eerste uitgave van een splinternieuw tijdschrift 'Wending', het tijdschrift dat met je mee leeft.  Mooie interviews en artikelen, dit keer over rouw op het werk, over de crisis en over het leven na dit leven. Zware onderwerpen? Niet als je ze met lichtheid kunt benaderen, en dat kan de EKR als geen ander. We zijn trots op het tijdschrift, werken er met enthousiasme aan en zijn een goed samenwerkend team. Mijn tijd is het nog niet, ik blijf luisteren naar mezelf.