Daar kwamen ze binnen: 20
asielzoekers uit Ter Apel, namen plaats aan de tafels in de Bethelkapel in Den
Haag. Wat doe je dan? Je maakt koffie en thee en heet ze welkom.
De mensonwaardige beelden uit Ter Apel hebben kerken ertoe aangezet actie te
ondernemen en tijdelijke opvang aan te bieden. De Bethelkapel in Den Haag maakte
ruimte. Er kwam een oproep en ik was blij iets concreets te kunnen doen. Een
groep van twintig mannen, die elkaar niet kennen, uit verschillende windstreken.
De meesten zijn jonger dan mijn zoon van 22.
Sommigen waren net in Nederland toen ze met de bus naar Den Haag vertrokken, na
een voor ons niet voor te stellen geschiedenis van uit je geboorteland vluchten
of vertrekken, je schuil houden, lopen en lopen en lopen, bij de grens
teruggestuurd worden, mishandeld, beschimpt, het weer proberen, op een veel te
volle boot die omslaat, medepassagiers zien verdrinken, doorgaan, op weg naar
een beter en vredevoller leven.
De mannen moesten bijkomen en
waren blij toen wij ze hun bed wezen. Er zijn twee slaapzalen ingericht met
stapelbedden. Een rugzak of tas de enige bagage en er werd al snel gevraagd of
er kleren waren. Vier dagen later was ik er weer en wat me opviel was dat veel
jonge mannen er zo anders uitzagen: een opener blik, een lach, een vrolijke
groet. Dat is wat gastvrijheid en verzorging binnen een paar dagen kan doen:
een gevoel van ontspanning waardoor je weer kunt 'ademen'.
In de crisisopvang moeten ze
het met elkaar zien te 'rooien'. En ieder doet dat op eigen wijze. Ze houden
met elkaar de toiletten, douches en keuken schoon, sommigen koken graag, sommigen
zijn veel in de ‘huiskamer’ en ook zijn er mannen die veel op bed liggen met
hun mobiel. Er wordt wat taalles gegeven, ze gaan op stap met een vrijwilliger
en in het gebouw is altijd minstens 1 vrijwilliger aanwezig voor vragen of wat
zich aandient.
En ik, ik heb ze in m'n hart
gesloten, deze mannen uit een andere cultuur, met andere gewoontes, en
tegelijkertijd mensen zoals jij en ik: met familie en met vrienden, met een
vader en een moeder, met dromen en met een vriendelijke lach als je elkaar
aankijkt.
Er wordt in het maatschappelijk debat een groot verschil gemaakt tussen een
politieke vluchteling of een economische vluchteling. Ik begrijp dat. En
tegelijkertijd zie ik allemaal mannen die met kracht en moed vanuit een
uitzichtloze situatie naar een betere toekomst willen gaan. Dit zijn mannen met
dromen en durf. Laten we daar gebruik van maken.
Hoe moet dat nu verder, vraag ik
me natuurlijk ook af. Zoveel vragen, waarop ik ook geen sluitend antwoord heb.
Wat ik wel weet, is dat iedere vluchteling, iedere asielzoeker een mens is, als
jij en ik, en een respectvolle bejegening verdient.
Tv beelden van deze plek: https://kro-ncrv.nl/ik-wil-een-ander-gezicht-aan-de-gastvrijheid-van-nederland-geven