Binnen, buiten en jezelf ontstijgen

Voor mijn verjaardag kreeg ik mooie boeken: een boek over Mandela: over leven, liefde en leiderschap, en de nieuwste van Arthur Japin: 'Maar buiten is het feest'.
Ogenschijnlijk hebben ze weinig met elkaar te maken, een boek over een wereldleider die de wereld heeft laten zien wat vergeving kan doen en een roman over incest. Ik heb ze na elkaar gelezen en zie steeds meer overeenkomsten. In beide speelt het concept: binnen - buiten: wat laat je zien, wat houd je voor jezelf, wat zeg je omdat het strategisch het beste werkt, wat zeg je om zelf buiten beeld te blijven, in hoeverre laat je je gevoelens toe? 
Geweld speelt in beide boeken een grote rol, in het eerste openlijk, in het tweede achter de ogenschijnlijke veiligheid van het gezin.
De kracht van de hoofdpersonen die zich niet klein laten krijgen door de vernederingen, integendeel die steeds sterker hun eigenheid, kracht en passie gaan voelen.
Het staande blijven, boven zichzelf uitstijgen en met al hun inzet gaan voor het goede, Mandela op wereldniveau; Zonne, de hoofdpersoon van Japins boek,voor de jonge meisjes in haar familie.
Beide offeren hun relatie eraan op, want ze voelen dat ze niet anders kunnen.
Richard Stengel, de auteur van Mandela heeft uit alle interviews een prachtig opgebouwd verhaal gecreeërd.
Japin staat bij mij ver boven andere auteurs op de eerste plaats in Nederland.
Ik mag wensen dat beide boeken op vele plekken terecht komen en gelezen worden, op scholen en opleidingen als verplichte kost, dat over Mandela als voorbeeld, en dat van Japin zodat we begrijpen en herkennen wat nog steeds plaatsvindt.

Een mooi herkenbaar extraatje in het boek van Japin is dat de Zonne erg van zingen blijkt te houden, zingen brengt haar in een andere staat van zijn, tilt haar boven  zichzelf uit. Dit herken ik, bij mezelf en de mensen die bij mij zingen, de wereld verandert als je zingt. En Japin kan er ook nog prachtig woorden aan geven.

Liefdevol samenleven in 2015

Ik lees vaker meer boeken tegelijk, nieuwsgierig geworden van horen zeggen, ga dan bij de bieb kijken of ze hem hebben, en er ligt weer een boek op de stapel erbij. Afgelopen week kwamen twee gereserveerde boeken tegelijk aan, ik kon niet kiezen in welke ik eerst wilde beginnen, dus wisselde ik het af wat mooi bleek te werken. Op de één of andere manier vulden de boeken elkaar aan omdat ze over verschillende lagen van bewustzijn leken te gaan, maar toen ik verder las vond ik ze ook weer over hetzelfde gaan. Waar ik in begon was 'De samenleving in 2015', doorgegeven teksten van de Aartsengel Gabriël. Er wordt een samenleving geschetst waarin geld geen enkele rol meer speelt en ieder bijdraagt vanuit eigen passie, plezier en kunnen. Soms leek het te mooi om waar te zijn en was mijn scepticus tijdens het lezen erg aanwezig, op andere momenten kon ik helemaal voelen dat wat beschreven werd de bedoeling is van het leven op aarde.
Het andere boek had ik al van verschillende kanten aangeraden gekregen: 'Verslaafd aan liefde' van Jan Geurtz. Hij geeft aan dat alles draait om afwijzing en zelf afwijzing. We zijn allemaal bezig om afwijzing door anderen te vermijden, waarna we -als we door hebben dat we dit doen- ons zelf afwijzen en zo in een vicieuze cirkel komen en ons geluk van anderen laten afhangen. Mooie oefeningen geeft hij om zonder oordeel te zien en te omarmen wat we doen. Dat maakt de weg vrij voor leven vanuit liefde.
Twee boeken die elkaar aanvullen, op de persoonlijke laag werk je iets uit wat meteen resoneert op de kosmische laag. De laatste dagen voel ik me een stuk lichter.