Ik schreef over mijn oudste zoon die uit huis gaat. Hij is nog steeds bezig hiermee, twee weken geleden verhuisde hij met een vriend al zijn spullen behalve bed en pc; sinds die tijd slaapt hij nog steeds thuis en heeft hij het naar eigen zeggen te druk vanwege zijn werk op het strand.
We laten het tot nu toe, maar voor hoe lang?
Tussen alles in zitten we nu in een vacuüm: hij is nog niet vertrokken maar eigenlijk wel. Het rituele afscheidsetentje is al achter de rug, er staat een grote doos vol spullen in de kamer, te wachten op zijn aangekondigde vertrek.
In tegenstelling tot wat ik schreef over zijn boogschutter eigenschappen die maken dat alles gisteren al moest gebeuren, speelt op zo'n belangrijk levensmoment wellicht toch zijn onverwachte komst weer mee: wel de wereld in maar te vroeg en te snel om het op eigen krachten te kunnen.
We bieden hulp aan maar willen het hem toch vooral zelf laten regelen en organiseren.
Niet gedacht dat ik er aan toe zou zijn dat hij vertrekt, en ik weet zeker dat als de dag aanbreekt dat hij niet meer thuis slaapt, ik het weer moeilijk zal hebben omdat een zo dierbare fase definitief afgesloten wordt.
Op het zomerfeest bij de Elisabeth Kübler-Ross stichting raak ik in gesprek met een aantal vrouwen die het proces achter zich hebben en met iemand die er ook midden in zit. Even ondergedompeld in een warm bad van herkenning en wijze raad, inwijdingsmomenten die je toevallen en van onschatbare waarde zijn. Dank wijze vrouwen.
