Ontmoeting met bijzondere vrouwen

Het was rond nieuwe maan en we hielden onze maandelijkse ‘maanhut’,  waarin we onze levens delen met elkaar. De maanhut is een rustpunt in de maand, geïnspireerd op de maanhut of rode tent van vroeger tijden waar vrouwen enkele dagen in de maand verbleven als ze menstrueerden. Ze waren dan ontslagen van hun dagelijkse verplichtingen en konden tot rust komen met elkaar. Onze maanhut is binnen of buiten afhankelijk van het weer.

Wandelend door de duinen op zoek naar een geschikte plek kwamen we uit bij een blank duingebied met zoet water en wat bomen voor de schaduw, een idyllische on-Haagse plek.

We installeerden ons op een doek, thee erbij en we deelden zoals we altijd doen.

En toen kwamen ze, twee bruine uit de kluiten gewassen jonge honden leken het wel, dartelend over het zand, en twee moeders die er rustig achteraan liepen, op zoek naar verkoeling. Deze vonden ze in het water. Eén van de jonge Hooglanders was erg nieuwsgierig, keek ons aan, zette een stapje dichterbij, en durfde toch weer niet.

Ons gesprek ging over in het moment kunnen zijn en handelen, met een open hart, zonder doel, zonder agenda. Natuurlijk waren we ons van deze bijzondere dieren bewust en hoopten we dat ze dichterbij kwamen, maar geleidelijk lieten we die wens los, nadat we hem benoemd hadden.

Alles was goed, we verlegden onze aandacht weer naar ons gesprek, naar onze ontmoeting, naar onze maanhut, ons wel bewust van deze viervoeters maar nu in totale acceptatie dat we daar allemaal waren zonder plan. Naarmate wij meer bij onze eigen energie bleven, kwamen ze dichterbij. De kleintjes gingen in de buurt liggen, de moeders kwamen snuffelen (wat hebben ze een grote hoorns!) en legden zich uiteindelijk te ruste vlak bij ons in de schaduw. De maanhut breidde zich uit met nog twee vrouwen. Alsof het altijd zo was geweest. Tijd verdween, het was moeilijk ons los te maken van de plek.

Terugwandelend voelde het alsof we in een andere wereld waren geweest en voelde we ons bevoorrecht dit te hebben ervaren. Dank aan onze viervoetervriendinnen.

Boek van het eeuwige leven door Willem Glaudemans

De redactie van het Elisabeth Kübler Ross magazine maakt een doorstart, er zijn mooie ideeën en plannen voor de invulling, en in het najaar verschijnt het magazine in een  nieuw jasje met nieuwe naam. Mijn eerste klus in deze nieuwe samenstelling is een interview met Willem Glaudemans, één van de vertalers van de Nag Hammadi geschriften, eindredacteur van de vertaling van 'Een cursus iun wonderen' en ontwikkelaar van het Talentenspel. Ik verheug me op het gesprek, temeer omdat hij net een prachtig boek heeft geschreven met de intrigerende titel 'Boek van het eeuwige leven', een cursus in sterven. Hierin geeft hij een hoopvol en ruim beeld van het leven na de dood, waarin hij vele denkbeelden, geschriften en ervaringen heeft samengevoegd. Wat hem onderscheidt van zijn voorgangers is dat dit een heel  toegankelijk boek is, vanuit verschillende perspectieven belicht. Bovendien is de toon enorm liefdevol. Mijn workshops rond sterven zijn een aanzet om de eigen gevoelens en gedachten hierover te onderzoeken en mogelijk een glimp op te vangen van dit liefdevolle leven na de dood.