dinsdag 13 maart 2018

Orgaandonatie

Mijn jongste zoon die 18 is geworden, kreeg van de overheid een brief over orgaandonatie, met de vraag of hij donor wil worden.
Word jij ook een held? was de tendens van de brief.
Nu weten we dat er een tekort is aan donoren en dat de overheid mensen wil stimuleren donor te worden. Maar om op deze wijze op het gevoel van jongeren te werken, vind ik niet juist.
Hoe kan je nu als jongere een beslissing nemen als niet verschillende kanten worden belicht?
Waarom doet de overheid zo bagatelliserend over hersendood, alsof je dan al dood bent en het niet meer gekeerd kan worden? Het hart klopt nog en de organen werken nog.
In het boek over orgaandonatie ('waarom wel, waarom niet?') door Hans Stolp staan schokkende getuigenissen, van mensen die na hersendood te zijn verklaard, weer zijn bijgekomen.Net als bij BDE's (bijna-dood-ervaringen) weten mensen woordelijk wat er is gezegd, maar konden ze niet reageren.
We weten veel te weinig over wat er na het overlijden gebeurt op spiritueel gebied. Omdat dit snel naar het gebied van geloven wordt verbannen, krijgt dit verder niet de aandacht die het verdient.
Ondanks ervaringen van mensen die veranderd zijn na een orgaandonatie, blijft de discussie gericht op tekorten, menslievendheid, egoïsme (als je geen donor wilt worden) en verlenging van het aardse leven.

Het gesprek kan in een breder perspectief komen als we de volgende vragen mee zouden nemen:

Mogen we de spirituele kant van orgaandonatie erbij betrekken, voor de donor en voor de ontvanger?
Mogen we een keer hardop zeggen dat er misschien voor alles een tijd is, zonder voor God te willen spelen?
Mogen we grenzen aangeven, tot hier en niet verder?
Bestaat respect voor het leven alleen uit zo lang mogelijk het leven willen verlengen?
Mogen, kúnnen we onbevangen luisteren naar ervaringen van mensen die zijn 'teruggekomen' uit een coma? En van mensen die zijn veranderd na een orgaandonatie?
Mogen we de mogelijkheid van een andere manier van leven na ons aardse overlijden eens overwegen, en dan opnieuw naar orgaandonatie kijken?


Wat ik tot nu toe mis is informatie van bronnen die geen belang hebben bij wel of geen donatie. Pas nadat kennis genomen is van verschillende visies en ervaringen, kan je een weloverwogen keuze maken.
Dat is op een volwassen manier kiezen en zo neem je je burgers echt serieus.





The good place

De titel die hierboven staat, werd laatst aangeraden als leuke serie.
Het gaat over een vrouw die is overleden en in 'de hemel' komt, in 'the good place'. Hier zijn zielen die op aarde veel goeds hebben gedaan, zich op alle mogelijke manieren hebben ingezet voor de mensheid en de aarde .
Er blijkt ook een 'bad place' te zijn waar mensen komen die geen goed hebben gedaan op aarde.
Nu blijkt dat deze vrouw bij vergissing op deze goede plek is gekomen. Ze heeft helemaal geen goede daden verricht en was slechts uit op eigen gewin.
Ze besluit dit te verzwijgen, vraagt hulp aan haar tweelingziel (die je in 'the good place' ontmoet) en wil haar plek 'verdienen'.
En dat gebeurt met vallen en opstaan, in hilarische scènes wordt ze stap voor stap een beter mens.

Een leuk gegeven voor een film, maar dat is het dan ook.
Je kan er heel wat los op fantaseren.

Wat is waar?
Of je nu gelooft dat het leven doorgaat na of eindigt bij de dood, er zijn inmiddels heel wat boeken verschenen over hoe het zal gaan als we zijn overleden, boeken vanuit de boeddhistische traditie, boeken door ingewijden geschreven, boeken door mediums doorgegeven en boeken van mensen die een BDE hebben gehad. De sfeer van dit leven na de dood is niet in woorden te vatten, want we hebben ons fysieke lichaam afgelegd. (En in sommige visies ook ons etherlichaam en astraallichaam.)
Vele boeken, vele overtuigingen, vele beelden, vele wegen.
Eén ding komt in al die visies echter overeen: je daden op aarde heb je op aarde verricht, en daar is na je dood niets meer aan te veranderen, hoe graag je het ook zou willen en hoeveel spijt je ook kan hebben.
In de terugblik op je aardse leven krijg je een beeld van je aardse leven, waarin niets verborgen blijft, al je daden, je gevoelens, je gedachten worden zichtbaar.
En dat heb je eerst onder ogen te zien.
Niets blijft verborgen.
Deze vrouw houdt haar verleden, haar aardse leven verborgen.
En op zo'n moment haak ik af bij zo'n film.
Ben ik dan te serieus?
Heel goed mogelijk.

Het is natuurlijk ook onmogelijk iets weer te geven dat niet weer te geven is.
De film is voor mij niet meer dan spotten met het onbekende, en komt niet verder dan vermaak.
Ook door de karikaturale figuren.
Gewoon een leuke serie dus.
En toch.... vind ik het een gemiste kans.