Ze hield van muziek, de
mevrouw van kamer 4, had zelf veel gezongen in haar leven en vond het fijn als
ik bij haar bed kwam zingen.
Meteen toen ik binnenkwam
zei ze: ’Ik houd vooral van christelijke liederen’.
Ik zocht mantra’s met een
spirituele betekenis en zong die voor haar, ze kende ze niet maar vond ze best
mooi. ‘Kent u: Ik bouw op u mijn Heer?’ vroeg ze toen. Nee, moest ik bekennen.
Het was haar
lievelingslied in deze voor haar intense periode.
Ik zocht hem op mijn
mobiel op en we zongen hem samen mee. Aangezien ik geen akkoorden had, kon ik
het niet met de gitaar begeleiden.
Thuis had ze een boekje
met deze liederen, waar ook akkoorden in stonden, zei ze, haar dochter zou ze
vragen het de volgende keer mee te nemen.
De volgende keer lag het
boekje klaar, psalmen en liederen met akkoorden. Ik kende er enkele uit mijn
jeugd. Ik speelde en zong, ze genoot zichtbaar.
Natuurlijk had ik ‘Ik bouw
op u mijn Heer’ thuis beluisterd, met dit lied sloot ik af.
In dit lied wordt gezongen
over de vijand en ‘In ’t laatste uur zal ‘k zegevierend ingaan, in rust met U,
die mij hebt voortgeleid’, zijn de laatste regels.
Toen vertelde ze me waarom
dit lied haar zo’n steun gaf.
‘Weet je wat de doods-Jordaan
is?’, vroeg ze me. Dat is het water dat je over moet gaan om bij de hemelse
Vader te komen. Onderweg kom je de vijand tegen op je pad, daarom vraag je de
Heer om kracht en ga je niet alleen.
Het boekje mocht ik
houden, waarbij ze de hoop uitsprak dat ik het vaak zou gebruiken.
De week erop zei ze bij
binnenkomst: ‘nu mag je helemaal zelf weten wat je speelt’.
Ik zong een lied uit Taizé over Jezus die bad in Getsemané, en een mantra met de woorden: Maranatha.
Ze wist precies wat het
betekende en nam de muziek met ogen dicht in zich op.
De week erop was ze te
moe, ze legde haar hand op mijn arm en zei: ‘dankjewel voor alles’.
De dag erna kwam het
bericht van haar overlijden in het bijzijn van haar vele kinderen.
Ik ben er zeker van dat haar sterke geloof haar kracht heeft gegeven bij het overgaan van de doods-Jordaan.
