Ik ben weer terug, uit Avalon voor sommige mensen, uit Glastonbury voor anderen.
Glastonbury is een stadje waarin alles kan, alle mogelijke kleding gedragen kan worden, zomaar rituelen op straat plaatsvinden, mensen elkaar groeten op straat en winkeltjes die aan Harry Potter doen denken.
Avalon is de plek waar je je eeuwen terug waant, toen de Godin geëerd werd, rituelen deel uitmaakten van ieders leven, en magie vanzelfsprekend was.
Het was een ervaring die ik niet had willen missen. Bij Klara Adalena van Wilde Wijze Vrouw had ik me ingeschreven voor een 13 daagse training. Je kon deze los volgen of als onderdeel van de Priesteressenopleiding. Met acht vrouwen overnachtten we in Shekinashram, aan de rand van het stadje, met de Tor in de achtertuin. Vaak ben ik 's morgens vroeg alleen of met anderen de Tor op gegaan, het gebied waar de nevelen van Avalon zich afspeelden, magisch en zo bekend.
Na het ontbijt startte het programma, vaak met dans in de meditatieruimte, waardoor we steeds meer in ons lijf kwamen. Ook maakten rituelen, mysterie lessen en persoonlijke ontwikkeling deel uit van het dagelijkse werk. Regelmatig trokken we er op uit, naar Chalice Well, naar de steencirkel van Avebury, naar de graancirkels, die 's nachts verschenen, en deden daar met de groep rituelen die zich vanzelf ontvouwden. Een totaal andere manier van kennismaken met bijzondere plekken dan je als toerist doet.
Stonehenge was een hoogtepunt, waar we 's morgens om 6.00 uur 'special access' hadden en rituelen mochten uitvoeren zolang we de stenen maar niet aanraakten. Ik werd gaande de training steeds vrijer in het hardop zingen op mooie plekken terwijl er andere mensen waren. Dat gaf me een enorme vrijheid. Stonehenge heb luid bezongen, ten afscheid, gesteund door vrouwen achter me zonder dat ik dat in de gaten had op dat moment. En later op de heuvel met uitzicht op de prachtige steencirkel ontstond bijna spontaan een lied dat we een aantal keer met z'n allen hebben gezongen. Als het lukt zal ik het op you tube zetten.
De band tussen de vrouwen werd steeds hechter, ons proces intenser, er kwam meer verdieping in onze rituelen en in wat we energetisch konden dragen. Klara beschrijft in haar boek "Leven in geluk" heel mooi de vier werelden waar we deel van uitmaken, maar ons vaak niet bewust van zijn. Deze verdieping was goed voelbaar tijdens het verloop van de training.
Thuiskomen was een hele overgang. Het is goed om deze zachte energie verder uit te dragen en niet voor onszelf te houden. Nu ik weer terugben overheerst vooral de dankbaarheid. Dankbaarheid dat Klara de uitdaging in haar leven is aangegaan om haar missie te volgen en deze door te geven aan andere vrouwen zodat de kringen in het water steeds groter worden.
Ook voel ik het verlangen om terug te gaan en weer te overnachten in de Ashram waar ik in het volgende blog over zal schrijven.
