Gisteren was mijn 16e Sint Jansfeest op het schoolplein van Wonnebald. Je zou denken dat je daar genoeg van zou krijgen, maar niets is minder waar. Stel je voor: 's morgens zijn er spelletjes op het plein die de grotere kinderen begeleiden, vanaf 16.30 druppelen ouders en kinderen het plein op met tassen vol eten en drinken en kleedjes om op te zitten. Om 17.00 uur start het volksdansen met begeleiding van levende muziek door een aantal ouders. Sinds ik op de accordeon heb leren spelen, doe ik mee, mijn favoriete lied is de Kamelendans, die steeds sneller wordt gespeeld en gedanst.
Daarna komen de kinderen uit de vijfde klas in Griekse gewaden en steken onder het reciteren van een deel uit de Ilias het Sint Jansvuur aan. Dan worden er Sint Jansliederen gezongen en als het vuur bijna is gedoofd springen ouders en kinderen achter elkaar over het vuur. En dan is het tijd voor onze kleedjes, genieten we van ons meegebrachte eten en van vele ontmoetingen.
Dit was mijn laatste keer, het was daardoor anders en toch weer niet. Wanneer je weet dat iets gaat eindigen beleef je de situatie ook anders. Ik voelde hoeveel voetstappen van mij op het plein liggen, hoe intens ik dit feest beleefd heb en dat voor alles een tijd van komen en een tijd van gaan is.
Heerlijk heb ik met een groepje vrouwen en hun dochters tot laat op het plein gezeten. Nog even heb ik 'de kamelendans' en 'meisje ga je mee' gespeeld op de accordeon waarbij de anderen een dansje deden. De twee dochters wilden als laatste het plein verlaten, het was voor hen lekker laat. "Nog even bidden", zei één van de twee en als volleerde moslima's bogen ze op hun knieën gezeten een paar keer met hun armen naar de grond. Een mooier dankgebed voor al die jaren feest op school had ik me niet kunnen wensen. Dankjewel jonge prachtige vrouwen. Dat op Wonnebald nog vele vele jaren heerlijke Sint Jansfeesten mogen plaatsvinden.
zaterdag 30 juni 2012
woensdag 27 juni 2012
Besluit
Wat een wonderlijke processen vinden er plaats. Ik kwam in aanmerking voor een beurs voor het eerste jaar van de priesterssenopleiding bij Wilde Wijze Vrouw, sterker nog: ik bleek bij de laatste vier te zitten en kreeg het verzoek een motivatiebrief te schrijven en een promotiefilmpje van een minuut te maken. Dit gedaan hebbende was het de bedoeling om op facebook zoveel mogelijk 'likes' te verzamelen. Ok, als dat erbij hoort, eerst uitzoeken hoe ik iedereen uitnodig, toch wel spannend om jezelf zo aan te bieden en dit verzoek te sturen. Lieve en steunende reacties kreeg ik, toch voelde ik me ongemakkelijk, bijna bloot maar dan figuurlijk. Na een aantal dagen kwam er het verzoek een foto van jezelf in (rituele) actie te sturen en een paar vragen te beantwoorden, oa wat ik zou doen als ik net heb gehoord dat ik de beurs heb gekregen. Ook deze heb ik beantwoord, gewoon omdat het gevraagd werd. Het voelen kreeg niet al te veel aandacht, want ik wilde dit graag. Toch zat het me niet lekker meer. De dag erop gaf ik een workshop met de sprekende titel "Bezinnen aan zee" en terwijl ik het labyrint maakte viel me ineens de gedachte in dat ik er ook gewoon uit kon stappen. Het besluit was direct genomen. Ik wilde niet meedoen aan een soort race, kreeg associaties met tv series. Nu overheerst opluchting en kan ik weer verder in mijn eigen stroom.
In augustus ga ik een 11 daagse training doen bij Wilde Wijze Vrouw in Avalon, waar ik erg naar uitkijk. Benieuwd wat ik daar tegen kom...
In augustus ga ik een 11 daagse training doen bij Wilde Wijze Vrouw in Avalon, waar ik erg naar uitkijk. Benieuwd wat ik daar tegen kom...
woensdag 13 juni 2012
Waterritueel
De godinnen dachten vast: Je wilt een waterritueel organiseren? Water zul je krijgen! Samen met Tineke en Aline organiseerde ik een waterritueel op de ochtend van 6 juni, in het kader van
de Venustransit.
Water was er overal: op het strand, in de zee, in de lucht en in al onze spullen en geschenken die we hadden meegenomen. In een grote kring aan de vloedlijn eerden we het water in onszelf en in de ander, deelden we wat water voor ons betekende, vertelden we wat voor symbool we hadden meegenomen en zongen we liederen over water. Toen was het moment voor ons geschenk aan de zee aangebroken. Aline vertelde over het oude gebruik van het schenken van visafval aan wateren waar de vissstand zeer laag is en waar na jaren die vis weer volop in het water terugkeert. Ze schreed als een watergodin de zee in en schonk vol respect kabeljauw aan het water. Daarna was de beurt aan de anderen: we stonden aan de vloedlijn en schonken onze giften aan de zee. Ik had wat menstuatiebloed in een flesje en in gesprek met de zee wisselde ik het uit. Levenswater. Ooit hoorde ik iemand zeggen: "Als wij vrouwen ons bloed weer aan de aarde zouden teruggeven, zou er geen bloed meer hoeven te vloeien". Wat voor de aarde geldt, geldt ook voor de zee.
Vol dankbaarheid sloten we af, zingend en vol van water.
Een paar dagen later kregen we een mooie reactie: Graag wil ik met jullie delen dat het ritueel van 6 juni, ondanks de regen en kou, mij meer waardering en aandacht voor het water en de zee heeft gegeven. Het lijkt alsof het opeens meer in mijn leven komt.
de Venustransit.
Water was er overal: op het strand, in de zee, in de lucht en in al onze spullen en geschenken die we hadden meegenomen. In een grote kring aan de vloedlijn eerden we het water in onszelf en in de ander, deelden we wat water voor ons betekende, vertelden we wat voor symbool we hadden meegenomen en zongen we liederen over water. Toen was het moment voor ons geschenk aan de zee aangebroken. Aline vertelde over het oude gebruik van het schenken van visafval aan wateren waar de vissstand zeer laag is en waar na jaren die vis weer volop in het water terugkeert. Ze schreed als een watergodin de zee in en schonk vol respect kabeljauw aan het water. Daarna was de beurt aan de anderen: we stonden aan de vloedlijn en schonken onze giften aan de zee. Ik had wat menstuatiebloed in een flesje en in gesprek met de zee wisselde ik het uit. Levenswater. Ooit hoorde ik iemand zeggen: "Als wij vrouwen ons bloed weer aan de aarde zouden teruggeven, zou er geen bloed meer hoeven te vloeien". Wat voor de aarde geldt, geldt ook voor de zee.
Vol dankbaarheid sloten we af, zingend en vol van water.
Een paar dagen later kregen we een mooie reactie: Graag wil ik met jullie delen dat het ritueel van 6 juni, ondanks de regen en kou, mij meer waardering en aandacht voor het water en de zee heeft gegeven. Het lijkt alsof het opeens meer in mijn leven komt.
Synchroniciteit
Vandaag had ik een paar bijzondere ervaringen met synchroniciteit.
Ik wilde de directeur van de school van mijn jongste zoon nog even zien om haar een kaart mee te geven voor haar dochter die juf is van mijn zoon en morgen gaat trouwen.
De school begint iets voor half negen, ik ging dat niet redden en liet het los om daar precies op tijd te zijn. Een half uur later kwam ik aan bij school....en zag net op dat moment de directeur net bij haar auto, het was haar vrije dag en ze kwam even iets ophalen. Wat fijn geregeld. We hebben op een bankje voor de school gepraat over het huwelijk en het prachtige ritueel wat zij gaat doen voor haar dochter.
Wat later op de ochtend fiets ik door de duinen en denk ondertussen aan een stukje dat ik wil schrijven voor de schoolkrant omdat ook ik als moeder na vele, vele jaren afscheid ga nemen van Wonnebald, de school die onze jongste in groep 8 gaat verlaten. In gedachten formuleer ik wat zinnen, eerst over onze oudste, daarna over onze middelste die zo is opgebloeid op die school, over de peuterjuf die hij toen had, juf Gaudola, en ik denk: 'Gaudola is goud waard'.
Ik fiets verder en mij tegemoetlopend komt....Gaudola, in geen jaren gezien, samen met een vriendin die ook op Wonnebald heeft gewerkt, Marion, een naamgenoot van me. Kan het mooier?
Ik wilde de directeur van de school van mijn jongste zoon nog even zien om haar een kaart mee te geven voor haar dochter die juf is van mijn zoon en morgen gaat trouwen.
De school begint iets voor half negen, ik ging dat niet redden en liet het los om daar precies op tijd te zijn. Een half uur later kwam ik aan bij school....en zag net op dat moment de directeur net bij haar auto, het was haar vrije dag en ze kwam even iets ophalen. Wat fijn geregeld. We hebben op een bankje voor de school gepraat over het huwelijk en het prachtige ritueel wat zij gaat doen voor haar dochter.
Wat later op de ochtend fiets ik door de duinen en denk ondertussen aan een stukje dat ik wil schrijven voor de schoolkrant omdat ook ik als moeder na vele, vele jaren afscheid ga nemen van Wonnebald, de school die onze jongste in groep 8 gaat verlaten. In gedachten formuleer ik wat zinnen, eerst over onze oudste, daarna over onze middelste die zo is opgebloeid op die school, over de peuterjuf die hij toen had, juf Gaudola, en ik denk: 'Gaudola is goud waard'.
Ik fiets verder en mij tegemoetlopend komt....Gaudola, in geen jaren gezien, samen met een vriendin die ook op Wonnebald heeft gewerkt, Marion, een naamgenoot van me. Kan het mooier?
Abonneren op:
Posts (Atom)