Het was tijd voor winterbanden.
Twee keer per jaar breng ik de auto naar een kleine garage die wordt gerund door twee mannen, op een bedrijventerrein waar niet veel te wandelen of winkelen is.
Boven in een rokerig kantoortje breng ik dan de tijd door met een boek tot de banden verwisseld zijn.
Deze keer had de eigenaar bezoek. Er werd, zoals meestal het geval is als ik daar ben, over geld gesproken, over de rijkste man ter wereld, over de loterij.
En dan is er zo'n moment waarop je kunt beslissen wat je doet: ga ik lekker in mijn boek lezen of open ik me voor een mogelijk gesprek?
Afsluiten is soms zo makkelijk.
Ik besloot voor contact.
En zei hoe geweldig het zou zijn als die rijkste man ter wereld zou beseffen dat hij misschien wel de sleutel tot oplossing van armoede in zijn hand heeft, want als hij zijn geld zou verdelen onder alle mensen zou er veel kunnen veranderen in de wereld.
Ze keken me wat glazig aan.
Ik vroeg wat zij zouden doen als ze een groot bedrag zouden winnen.
'Reizen', zei de bezoeker meteen.
De eigenaar ging er niet op in en zei dat hij ooit 5000 gulden had gewonnen met een lot. Hij had het cadeau gekregen van een neefje voor zijn verjaardag, en heeft toen het geld met hem gedeeld.
Toen vertelde ik over het 'Death' project in het atrium in het stadhuis in Den Haag, en dat daar een groot bord hangt met de vraag: 'Als je nog een maand te leven hebt, wat zou je dan doen?'
De bezoeker zei dat hij daar nog nooit over had nagedacht, maar dat hij nog heel veel zou reizen, om veel van de wereld te zien.
Toen ik de vraag nog eens stelde aan de eigenaar van de garage, zei hij: "Ik zou precies hetzelfde blijven doen als ik nu doe. Ik heb het goed en ben dankbaar dat ik leef".
Wat een een parel op een druilerige ochtend in een rokerige garage.
