Het is een hele weg geweest om erachter te komen wat er aan de hand was.
Mijn huisarts vond een foto niet nodig en ik ben daar aanvankelijk in meegegaan, vertrouwend op zijn diagnose. Het werd van kwaad tot erger, omdat de fysiotherapeut een behandeling gaf op grond van deze diagnose. En de huisarts boos werd toen ik half december om een foto vroeg.
Uiteindelijk bleek er een forse scheur in de pees te zitten.
Wat is duidelijkheid toch fijn.
En wat een les om trouw te zijn en te blijven aan wat je eigen lichaam aangeeft, ook al zeggen anderen iets anders.
De afgelopen 6 weken heb ik mijn arm in een sling gehad om de schouder te immobiliseren, zodat er geen risico op losgaan van de pees van het bot zou zijn.
Vanaf nu mag ik iedere dag de sling af, te beginnen met een uur en dat langzaam opbouwen.
Ik heb oefeningen gekregen om mee te starten, alles onder de pijngrens.
Het hele proces gaat een jaar duren waarbij ik een half jaar lang met mijn rechterarm niet meer dan een halve kilo mag tillen.
Het is een grote oefening in geduld, vertrouwen en overgave aan wat is.
Heel bijzonder voor mij dat deze periode precies samenviel met alle maatregelen rond het corona virus. De afzeggingen werden voor mij besloten, ik kon me terugtrekken in mezelf en mijn schouder rustig de tijd geven te helen.
Dat heb ik dan ook benut, ik heb veel gelezen, wat 'gelegpuzzeld' en korte wandelingetjes gemaakt.
Dankbaarheid overheerst, voor het tijdstip van de operatie, voor een kundige orthopeed, voor de liefdevolle verzorging thuis, voor de rust en tijd om te lezen, voor de ontluikende lente, voor alle bloemen in ons tuintje die ik heel bewust heb zien uitkomen, voor de zon die iedere dag weer scheen, voor de rust buiten, de schone lucht en de stilte op straat.
Ik realiseer me dat dit in schril contrast kan staan met totaal andere ervaringen zoals ziekte en wellicht dood.
En dan troost ik me met de gedachte dat een gevoel van dankbaarheid bijdraagt aan de positieve energie die onze wereld kan helpen genezen.
Het gaat over een Zwitsers meisje dat (in deze tijd) leeft vanuit een meervoudig bewustzijn. Er wordt beschreven hoe zij dit beleeft op een hele vanzelfsprekende wijze, heel fascinerend en ook hoopvol dat deze jonge mensen de aarde bewonen om hun bijdrage te leveren.
Ik werd helemaal blij van het boek. In een van de interviews op you tube zegt Christina dat we in deze periode een ‘liefdesrevolutie van de woonkamer’ in het leven moeten roepen, en roept ze op iedere avond om 21 uur te doen wat je het liefste doet, wat je blij maakt om zo een veld van vreugde te creeren als tegenwicht voor de angst die er heerst. Een heel kort stukje : https://www.youtube.com/watch?v=VHfKwyWJ0F4
