In de Rode tent die ik iedere maand organiseer benoemen we dat we deze avond met elkaar in zusterschap doorbrengen, dat wil zeggen op een andere laag dan het alledaagse gepraat, delen en luisteren vanuit je hart, zonder oordeel, zonder advies (tenzij iemand er om vraagt), kwetsbaar durven zijn zonder ergens op afgerekend te worden, je veilig voelen, voelen hoe het is vrouw onder andere vrouwen te zijn.
Op steeds meer plekken heb ik zusterschap gezocht en gevonden, en vanuit deze ervaring en rijkdom tracht ik het zelf ook in te brengen.
Laatst was ik met een vriendin in Meijendel, waar we na een mooie ontmoeting afscheid namen bij de fietsenstalling. We omhelsden elkaar stevig, als dank voor de ochtend en in het besef dat het weer een tijd zou duren voor we elkaar zouden zien.
Iets hiervan moet haar geraakt hebben, de vrouw die net haar fiets naast ons had neergezet. We hoorden ineens de woorden: "Ik wil ook een knuffel".
"Wacht even", zei ik. Ik deed mijn spullen in mijn fietstas en stapte op haar toe, met open armen.
Na enige schroom gaf ze zich aan mijn omhelzing over.
Bij het vertrek zei ik tegen haar: "Dit is zusterschap, zoek ze op".
