Een eigen lied voor je kind, voor een leven lang

Er is een prachtig stuk op mijn blog geplaatst over een ritueel op Java.De placenta wordt na de geboorte van de baby bewaard en gedroogd en fijngestampt. "Steeds als het opgroeiende kind een spannende nieuwe stap zet in haar of zijn ontwikkeling, geeft de ouder het kind hier een mespuntje van, ter ondersteuning van de nieuwe stap.” 
Ik word hier helemaal warm van, hier wordt het leven begrepen. Het geeft precies weer waar mijn werk over gaat: stilstaan bij belangrijke overgangsmomenten in je leven, van geboorte tot dood.
Marius Engelbrecht schrijft op zijn site ook zo'n mooi stuk over een gebruik bij de Mbuti Pygmeeën, waar de moeders tijdens de zwangerschap een lied voor hun baby laten ontstaan dat bij belangrijke overgangsmomenten in diens leven wordt gezongen en uiteindelijk ook bij de laatste overgang.
Zelf maakte ik kort na de geboorte van onze oudste zoon op een bestaand kinderliedje een andere tekst. Hij was te vroeg geboren en moest in de couveuse. Wat een moeilijke tijd was dat, dat kleine mannetje in zo'n glazen huisje, hij kon niet bij je liggen. Het kangaroeën werd toen nog niet actief gestimuleerd, wel bij zijn broer, die 3 jaar later ook te vroeg kwam.
Na een aantal weken was het zover dat we hem mochten ophalen, ik vergeet nooit de autorit naar huis, met z'n drieën, echt naar huis. Daar ontstond het liedje "alles in de wind" met een andere tekst: "Kom mee naar huis want daar horen we thuis".

Hoe mooi zou het zijn als we onze kinderen een lied zouden meegeven op hun levenspad. Dit inspireerde mij tot het volgende aanbod voor mensen die zwanger of net bevallen zijn:

Maak een eigen lied voor je baby, dat een leven lang  met hem of haar meereist.

opnieuw afscheid

Afgelopen zaterdag heb ik een zweethutceremonie bijgewoond in Meeuweveen. Ik wilde al het afscheid in mijn leven ook lichamelijk voelen, en dat gebeurt in een zweethut. Zweethutleider Jos Kester zorgde voor de juiste condities. De stenen, 'onze voorouders', werden met prachtige intenties aan het vuur overgegeven en gezegend met tabak, die van mij was: afscheid nemen, loslaten, vrijgeven om ruimte te maken voor een nieuw begin. Naast delen, zweten en uithouden hebben we veel gezongen. Ook hier sloten we af met het lied 'we are sisters/brothers on a journey', het lijkt mijn lijflied wel...:)
Twee dagen later had ik een nascholingsdag van de opleiding tot stembevrijder, waar in de middag gelegenheid is te zingen wat er in jou leeft. Toen ik aan de beurt was, kwam het afscheid van mijn zoon weer op, en heb ik mijn verdriet eruit gezongen, gestampt, geschreeuwd en geofferd aan de wereld. Het is gehoord en ik voel me een stuk lichter.

de tipi

Gisteravond een mooi ritueel in de tipi begeleid, samen met Karin van der Plas. Zij woont in Neer (L) en heeft een permanente tipi in haar achtertuin. Wat een lichtjeslabyrint bij volle maan moest worden, werd door de enorme regen een intiem en intens ritueel rond het vuur waar ieder een cirkel rond het vuur liep en een vingerlabyrint 'liep', voorafgegaan door een speciaal voor deze gelegenheid geschreven vollemaansmantra die we een aantal keer zongen. Wat in de deelronde naar voren kwam maakte mij duidelijk dat ook een labyrint op papier veel teweeg kan brengen. Met het lied "We are sisters on an journey" konden we goed de verbinding voelen van onze reis door het vrouwelijke. We sloten af met de 'Ulmentanz' rond het vuur waar Karin ons voor altijd mee heeft weten te verbinden. Dankbaar nam ik de heerlijke rooklucht mee naar huis en het verlangen om in Den Haag ook een permanente tipi te realiseren voor dit soort prachtige ceremonies.