Vooral in het systemisch werk wordt geëerd, als het 'werk' gedaan is. dan wordt een vader, moeder, familie of hele lijn geëerd.
Het zijn momenten van grote schoonheid, van tijdloosheid, vol van eerbied.
Heiligheid.
Ik vroeg me af of we dat allemaal in ons hebben.
Kunnen we eren?
Heb je als mens eerbied van nature?
En als je het niet weet: kun je eerbiedskrachten ontwikkelen in jezelf?
Ik denk van wel, door mooie verhalen, schoonheid om je heen, aandacht, zachte aanraking en de ervaring dat er respect is voor jouw grenzen.
Hoe doen we dat dan, eren?
Een mens eren, een ding eren, een gebeurtenis eren?
'Eer uw vader en uw moeder' is één van de geboden. (Het is maar de vraag of het een gebod was, ik zie het liever als een aanreiking.)
Als kind vertaalde ik dat als gehoorzamen, en in de puberteit gooide ik het gebod aan de kant, en heb dat lange tijd volgehouden...
Eren heb ik moeten leren.
Het heeft te maken met een open hart, vertrouwen, veiligheid en voorbeelden krijgen.
Op vele plekken heb ik in mijn volwassen leven die voorbeelden gekregen van mensen en leraren op mijn pad, en de plek die eruit springt is het hospice waar ik vijf jaar als vrijwilliger heb gewerkt.
Met veel aandacht werden de gastbewoners verzorgd en bejegend.
Het naderende afscheid maakte dat de buitenkant wegviel en het contact oprecht.
Wonderen heb ik zien gebeuren bij mensen die hun hart hadden gesloten en door de liefdevolle zorg zich langzaam konden openen.
Ze werden geëerd in wie ze waren, met alles wat ze mee brachten aan eigenheid, met hun verdriet, pijn, zorgen maar ook humor en vreugde.
Toen mijn moeder overleed, heb ik de wens uitgesproken haar te willen wassen. We waren niet gewend aan wat intiemer fysiek contact met haar en ik was de enige van mijn broers en zussen die het wilde. Mijn zorgzame schoonzus die verpleegkundige is, had het initiatief bij het wassen van mijn moeder en begeleidde me daarin.
Ze liet me met mijn moeders handen.
En ik heb haar handen met rozenolie ingesmeerd, handen die hadden gezorgd, gewassen, gekookt, schoongemaakt, geschreven, geslagen (als de onmacht overheerste) en te weinig hadden gekoesterd, gestreeld, ze wist niet dat en hoe....
En ik kon het, ik kon haar handen strelen, eren, no hard feelings meer, dat werk was gedaan.
Zo dankbaar was en ben ik voor deze ervaring.
Deze handeling heeft iets in mij geheeld en de herinnering, bijna 10 jaar geleden, maakt blijvend zacht.
Ik vroeg me af of we dat allemaal in ons hebben.
Hebben we als mens eerbied van nature in ons?
En als je het niet weet: kun je eerbiedskrachten ontwikkelen in jezelf, ook als je volwassen bent?
Ik denk, ik hoop van wel, door mooie verhalen, schoonheid om je heen, zachte aanraking, aandacht en de ervaring dat er respect is voor jouw grenzen.
