Afgelopen dinsdagavond was
de laatste Rode tent in deze maandelijkse vorm, samen met Caroline de Boer. We hebben
teruggeblikt op de afgelopen jaren, waarbij ik heb verteld over het ontstaan en
de veranderingen. We hebben de vele vrouwen die zich hebben kunnen laven in de
Rode tent, in onze herinnering langs laten komen; sommigen kwamen één keer, anderen heel frequent. Wat een lange rij, wat
een dierbare vrouwen, wat een rijkdom.
Deze rode tent kent een
lange geschiedenis, in verschillende vormen, op verschillende locaties en met verschillende
vrouwen.
Nadat ik met Yvonne
Versteeg het boek ‘Hoera ik ben ongesteld, help ze wordt volwassen’ had uitgebracht, over het vieren van de
eerste menstruatie, zijn we gestart met een kleine vrouwencirkel geïnspireerd op de maanhut vanuit de Indiaanse tradities.
Met nieuwe maan, wanneer de vrouwen menstrueerden, trokken ze zich terug in de ‘moonlodge’
voor reiniging, rust en verbinding met elkaar. Hun dromen in deze periode van
enkele dagen waren richtingwijzers voor de visie en besluiten van hun stam.
Toen ik een tipi had aangeschaft die in het dorpje Monster een plek kreeg bij de Cultuurschuur, ging deze ‘maanhut’ over in een vrouwencirkel rond het vuur, waar vrouwen welkom waren te komen delen, uitrusten, zingen en niets te hoeven.
In die jaren schoten de
Rode tenten in Nederland als paddenstoelen uit de grond. De rode tent is
gebaseerd op het gelijknamige boek, geschreven door Anita Diamant, waarin
beschreven wordt dat vrouwen in het midden oosten bij nieuwe maan samen kwamen
in de rode tent om hun maandelijkse stonde met elkaar te beleven, uit te rusten,
elkaar verhalen vertellend, terwijl ze verzorgd werden door de vrouwen die niet
meer menstrueerden. Prachtig boek!
En organisch verschoof de locatie naar de meditatieruimte op mijn eigen woonplek en veranderde de naam ‘vrouwencirkel’ in die van ‘Rode tent’.
Een jaar later haakte
Caroline de Boer aan om de tent samen te hoeden.
Zo hadden we hoe dan ook
een fijne avond, en konden we de taken wat verdelen.
Drie jaar hebben we iedere
maand een Rode tent samenzijn gefaciliteerd en hebben er vele verhalen,
ervaringen, gesprekken en stiltes plaatsgevonden. Vooral dat laatste was
spannend en o zo heilzaam. Met een groep vrouwen in stilte bij elkaar zitten,
een minuut is dan best lang, laat staan vijf minuten. En vanuit de stilte ontstonden
de mooiste gesprekken.
Er is veel gelachen, tranen hebben gevloeid, zachte ogen hebben elkaar getroost, handen zijn gezegend met olie, we droegen en werden gedragen door elkaar.
Gezongen hebben we ook,
begeleid door mijn gitaar, vrouwenliederen over delen en helen.
En nu is deze vorm in deze
frequentie tot een eind gekomen. Het is goed zo.
Er mag weer ruimte voor
iets nieuws.
Misschien organiseer ik af
en toe een rode tent met thema, maar dat staat nog niet vast.
Ik beweeg mee met de
stroom die het leven van ons vraagt.
Dank aan jou Yvonne
Versteeg voor de eerste maanhut samen die jij opperde.
Dank aan jou Caroline de
Boer voor de laatste Rode tent samen.
Wat een groei heeft er in die
jaren plaatsgevonden in mij.
Dank aan jullie vele vrouwen
die mij (en hopelijk elkaar) hebben verrijkt door jullie ervaringen te delen op
een veilige plek waar we konden leren van en aan elkaar over ‘zusterschap’,
delen en oordeelloos luisteren.
