Op facebook werd laatst
door Arianne van Galen (die het weer van Judith van Beers had;)) een geweldig
voorstel gepost: dat we iedere eerste maandag van de nieuwe maand om 12 uur als
het alarm afgaat, dit moment kunnen nemen als een moment om dankbaar te zijn.
Een dankbaarheidsherinnering, een dankbaarheidswake-up!
Ik werd er blij van, en
zag meteen een web van dankbare energie door de kosmos dansen, iedere eerste
maandag van de nieuwe maand! Doe je mee?
Het deed me denken aan een
stukje dat ik een tijdje terug las en veel indruk op me heeft gemaakt.
Het heet ‘Silent Minute’
en het staat hieronder.
Ik leef al een tijdje met
de wens ook in onze huidige tijd hier iets mee te doen, maar wordt
tegengehouden door praktische bezwaren en angst voor cynisme.
Hoe zou het zijn als we
iedere dag een minuut, landelijk, met elkaar zouden stilstaan bij onze
overledenen? Zij zijn ons voorgegaan, zonder hen waren we hier niet. Zelfs als
je niet gelooft in een leven dat verder gaat na het overlijden, kan het mooi
zijn om onze overledenen te eren. En dankbaarheid te voelen, alleen al vanwege
het feit dat wij hier zonder hen niet zouden zijn.
De stilte die we in zo'n minuut met elkaar creëren kan een enorme draagwijdte hebben, ver voorbij de grenzen van het voorstelbare.
Samenwerken met overledenen, het klinkt wellicht hoogmoedig, of juist zweverig. Totdat je je realiseert dat er geen scheiding in de geest is, in het hart, en dat ze om ons heen zijn ook als we niet aan hen denken.
Als deze gedachten bij je
resoneren: denk je mee hoe we dit zouden kunnen doen?
Silent Minute
In december 1917 aan het front in Frankrijk tijdens de
Tweede Wereldoorlog raken twee Engelse officieren in gesprek aan de vooravond
van een beslissende slag. De één zegt tegen zijn vriend Wellesley Tudor Pole:
“Ik zal er niet levend vanaf komen. Jij zult overleven en een volgende oorlog
meemaken, nog verschrikkelijker dan deze. Wanneer die tijd komt, denk dan aan
ons. Wij, de gestorvenen, zullen doen wat we kunnen. We zullen niet met
uiterlijke wapens strijden, maar een machtig onzichtbaar leger zijn. Geef ons
iedere dag een ogenblik dat je aan ons denkt. Geef ons de gelegenheid te werken
door jouw stilte. De macht van het zwijgen is groter dan je denkt. Wanneer die
dagen komen, vergeet ons dan niet!”.
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was Tudor
Pole zijn opdracht niet vergeten. Hij kreeg het voor elkaar dat bij Koninklijk
Besluit elke avond om negen uur een minuut stilte in acht werd genomen, een
nationaal gebedsmoment voor de gesneuvelden en gestorvenen. Vanaf november 1940
zond de BBC elke avond om negen uur het geluid van de Big ben uit, de grote
klok in Londen, om het Engelse volk op te roepen tot een minuut stilte. Dit
elke dag terugkerende moment kreeg de naam van Big Ben Silent Minute.
Toen na de oorlog tijdens een proces aan één van de
Nazi-commandanten werd gevraagd, waarom Duitsland de oorlog had verloren, was
zijn antwoord: “Gedurende de oorlog had u een geheim wapen waartegen we geen
maatregelen konden nemen en dat we niet konden begrijpen – maar het was heel
werkzaam. Het werd door ons in verband gebracht met het luiden van de Big ben
om negen uur ’s avonds. Ik geloof dat u het de ‘Silent Minute’ noemde.”
(uit ‘omgang met
gestorvenen’van Renée Zeylmans)