Twee passies die samenkomen: labyrint en zingen

De cd heb ik al jaren: 'the labyrint' waarop Sting muziek zingt van John Downland. Prachtige veelal verstilde muziek met mooie lijnen. Van de dvd wist ik niet en hoorde ik pasgeleden. Wat een inspirerende film is erover gemaakt, in vele opzichten. Heerlijk om als liefhebber van labyrinten het labyrint zo centraal te zien staan. En mooie gesprekken over bv het verschil tussen melancholie en depressie. Een octet bestaande uit jonge mensen wordt een mooie toevoeging bij enkele liederen, en de repetities met dit octet, en de twijfel over deze keus van de geweldige gitarist mogen we mee volgen. Wat me vooral raakt is het plezier te zien waarmee Sting zingt. Hij is meteen helemaal in het lied en geniet subtiel doch zichtbaar.
Vorige week volgde ik een bijscholing over werken met het vingerlabyrint, wat voor mij een grote verrassing was. Wat is er veel mogelijk hiermee. Tot nu toe vond ik een vingerlabyrint altijd een soort surrogaat van een groot labyrint waar je doorheen kunt lopen. Die mening heb ik teruggenomen. Zeer geïnspireerd 'loop' ik nu ieder ochtend het vingerlabyrint, een mooie manier om bij jezelf te komen. Beide hersenhelften worden uitgenodigd samen te werken doordat je met beide handen tegelijkertijd 'loopt'.  
Het inspireerde me ook om mijn andere passie zingen, vrij zingen te gaan combineren met het labyrint. En dan komt een film op mijn pad die me een seintje geeft hiermee ook daadwerkelijk aan de slag te gaan. Dank Nancy voor de tip en dank Sting voor je inspiratie.

Anja Moorjani

Een zeer boeiend interview is te zien op you tube, met Anita Moorjani. Deze vrouw had kanker en was terminaal. Op een dag raakte ze in coma en is ze met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Vanaf dat moment heeft ze wat er om haar heen gebeurde meegemaakt vanuit een ander perspectief. Ze kreeg volledig overzicht over haar eigen leven en dat van de mensen om haar heen en begreep in één klap de oorzaak van haar ziekte. Ook voelde ze zich voor het eerst helemaal zichzelf.

Toen ze uit de coma bijkwam wist ze dat ze geen kanker meer had. De artsen wilden allerlei tests doen en dit liet ze vol mededogen toe maar ze wist zelf al dat ze genezen was.

Haar verhaal is inmiddels in boekvorm verschenen (Ik moest doodgaan om te leven) en Anita houdt zich momenteel vooral bezig met het delen van haar inzichten met de wereld.

Wanneer je naar haar kijkt tijdens het interview, zie en voel je de blijdschap als ze over haar ervaringen ‘over de dood heen’ vertelt. Deze vrouw heeft de gave om te blijven boeien, ik denk omdat ze zo authentiek is en blij.

Wat mij raakte was het beeld dat ze schetst over jezelf zijn, dat we nergens naar hoeven te streven, en dat we liefde zijn. Als het ego niet meespeelt, zijn we niet meer afgescheiden. Zij voelde de eenheid van alles en iedereen.
De kunst is denk ik om dat gevoel steeds weer te kunnen oproepen in mindere tijden.
Dit is de link naar het interview:

http://drwaynedyer.blogspot.nl/2011/08/anita-moorjani-interview.html

 

Levensverhaal

Vier maanden lang hebben we gesprekken gevoerd, met steeds een tussenpoos van een paar weken want het vertellen van haar eigen levensverhaal riep veel bij haar op, de vrouw van 73 jaar die graag wilde dat haar ontwikkelingsweg opgetekend werd.

En een ontwikkelingsweg, dat was het. Als oudste dochter in een groot gezin kreeg ze al jong de zorg over de jongere kinderen en een deel van het huishouden waardoor ze na de lagere school thuis moest komen helpen. Een pittig leven heeft ze geleefd waarin ze al jong weduwe werd met twee kleine kinderen. Haar leven lang koos ze voor groei en ontwikkeling, bezocht lezingen, volgde steeds weer cursussen en workshops, deed verschillende therapieën en bleef op de been door dagelijkse momenten te creëren die haar goed deden. Vlak voor haar 60^e jaar heeft ze het ITIP gedaan en daarna had ze korte tijd een eigen praktijk in levensvragen.

Enorme bewondering heb ik voor deze bescheiden zachtaardige vrouw die heel goed weet wat ze wil en iedere dag nog groeit in haar kracht.

 We kennen elkaar inmiddels twee jaar en op 5 december hebben we het boek gevierd, een feestelijke datum voor een feestelijke gebeurtenis, zoveel lichter en vrolijker is ze in mijn ogen geworden. Maar misschien verbeeld ik het me en is het contact veranderd omdat we elkaar zo goed hebben leren kennen.

Binnen, buiten en jezelf ontstijgen

Voor mijn verjaardag kreeg ik mooie boeken: een boek over Mandela: over leven, liefde en leiderschap, en de nieuwste van Arthur Japin: 'Maar buiten is het feest'.
Ogenschijnlijk hebben ze weinig met elkaar te maken, een boek over een wereldleider die de wereld heeft laten zien wat vergeving kan doen en een roman over incest. Ik heb ze na elkaar gelezen en zie steeds meer overeenkomsten. In beide speelt het concept: binnen - buiten: wat laat je zien, wat houd je voor jezelf, wat zeg je omdat het strategisch het beste werkt, wat zeg je om zelf buiten beeld te blijven, in hoeverre laat je je gevoelens toe? 
Geweld speelt in beide boeken een grote rol, in het eerste openlijk, in het tweede achter de ogenschijnlijke veiligheid van het gezin.
De kracht van de hoofdpersonen die zich niet klein laten krijgen door de vernederingen, integendeel die steeds sterker hun eigenheid, kracht en passie gaan voelen.
Het staande blijven, boven zichzelf uitstijgen en met al hun inzet gaan voor het goede, Mandela op wereldniveau; Zonne, de hoofdpersoon van Japins boek,voor de jonge meisjes in haar familie.
Beide offeren hun relatie eraan op, want ze voelen dat ze niet anders kunnen.
Richard Stengel, de auteur van Mandela heeft uit alle interviews een prachtig opgebouwd verhaal gecreeërd.
Japin staat bij mij ver boven andere auteurs op de eerste plaats in Nederland.
Ik mag wensen dat beide boeken op vele plekken terecht komen en gelezen worden, op scholen en opleidingen als verplichte kost, dat over Mandela als voorbeeld, en dat van Japin zodat we begrijpen en herkennen wat nog steeds plaatsvindt.

Een mooi herkenbaar extraatje in het boek van Japin is dat de Zonne erg van zingen blijkt te houden, zingen brengt haar in een andere staat van zijn, tilt haar boven  zichzelf uit. Dit herken ik, bij mezelf en de mensen die bij mij zingen, de wereld verandert als je zingt. En Japin kan er ook nog prachtig woorden aan geven.

Liefdevol samenleven in 2015

Ik lees vaker meer boeken tegelijk, nieuwsgierig geworden van horen zeggen, ga dan bij de bieb kijken of ze hem hebben, en er ligt weer een boek op de stapel erbij. Afgelopen week kwamen twee gereserveerde boeken tegelijk aan, ik kon niet kiezen in welke ik eerst wilde beginnen, dus wisselde ik het af wat mooi bleek te werken. Op de één of andere manier vulden de boeken elkaar aan omdat ze over verschillende lagen van bewustzijn leken te gaan, maar toen ik verder las vond ik ze ook weer over hetzelfde gaan. Waar ik in begon was 'De samenleving in 2015', doorgegeven teksten van de Aartsengel Gabriël. Er wordt een samenleving geschetst waarin geld geen enkele rol meer speelt en ieder bijdraagt vanuit eigen passie, plezier en kunnen. Soms leek het te mooi om waar te zijn en was mijn scepticus tijdens het lezen erg aanwezig, op andere momenten kon ik helemaal voelen dat wat beschreven werd de bedoeling is van het leven op aarde.
Het andere boek had ik al van verschillende kanten aangeraden gekregen: 'Verslaafd aan liefde' van Jan Geurtz. Hij geeft aan dat alles draait om afwijzing en zelf afwijzing. We zijn allemaal bezig om afwijzing door anderen te vermijden, waarna we -als we door hebben dat we dit doen- ons zelf afwijzen en zo in een vicieuze cirkel komen en ons geluk van anderen laten afhangen. Mooie oefeningen geeft hij om zonder oordeel te zien en te omarmen wat we doen. Dat maakt de weg vrij voor leven vanuit liefde.
Twee boeken die elkaar aanvullen, op de persoonlijke laag werk je iets uit wat meteen resoneert op de kosmische laag. De laatste dagen voel ik me een stuk lichter.

Amma

Al jaren weet ik van haar bestaan, haar bezoeken aan Nederland en België en haar omhelzing. Na mijn bezoek aan de ashram in Glastonbury voelde ik dat het nu tijd was me over te geven aan deze nieuwe ervaring. En dat was het. Bij binnenkomst kwam ik in een meditatie terecht waar honderden en honderden mensen in stilte aan meededen. Het contrast was groot: ik kwam net uit het geraas van auto's onderweg en hier was een menigte in stilte, ook de mensen achter de kraampjes deden mee.
Om aan een kaartje voor de darshan, de omhelzing te komen, moest ik met een groep mensen plaatsnemen in een speciaal gedeelte wat daarvoor bestemd was. V5 kreeg ik, en de rij was bezig met C5, daar zitten veel letters tussen...:)
Ik ben rond gaan lopen, langs allerlei kraampjes met spullen die door Amma zijn gezegend of gedragen: sieraden, olie, tassen, cd's, dvd's en veel foto's. De relatief hoge prijs viel me meteen op, het blijkt dat met de opbrengsten projecten worden gesteund. De hele organisatie draait op vrijwilligers en men leeft van donaties. Onder het genot van heerlijke Indiaase hapjes raakte ik met een paar vrouwen in gesprek die al eerder bij Amma waren geweest en vroeg hen wat maakte dat ze weer terugkwamen. De sfeer van India, de meditaties en de behoefte aan de omhelzing van een moeder waren de antwoorden. Hier haalden ze voeding. Af en toe kwam ik ook een bekende tegen, wat ik heel fijn vond, even delen hoe het is.
Toen ben ik in de zaal gaan zitten waar op grote schermen Amma te zien was die de mensen in haar armen neemt, als een moeder zo liefdevol. Door de sfeer in de zaal en de beelden die te zien waren kon ik steeds meer aarden en uit mijn hoofd gaan, geen idee hoe lang ik daar heb gezeten.
Op een gegeven moment ging het snel, bij de U ging ik naar de rij, we werden voorbereid door vwijilligers over de gang van zaken, ik schoof steeds een plaatsje op en daar zat ze: de vrouw met het grote hart. Ze nam me in haar armen en fluisterde in m'n oor, en wat rook ze heerlijk.
Het duurde lang en kort tegelijk. Voor ik het wist was het voorbij, en kon ik op speciaal daarvoor bestemde stoelen even 'bijkomen', wat heerlijk was. Pas daar daalde er een gevoel van vrede over me, het gevoel dat je druk maken geen enkele zin heeft, niet belangrijk is.
Alleen maar vrede en liefde.

redactielid bij Stichting EKR

Een aantal jaren ben ik redactielid van het Elisabeth Kübler Ross magazine, het kwartaaltijdschrift van de EKR stichting. Elisabeth Kübler-Ross was een in Zwitserland geboren arts die als één van de eersten naast stervenden in ziekenhuizen ging zitten om van hen te leren. Ze kon er niet tegen dat mensen die waren opgegeven (wat een woord eigenlijk) in een achterafkamertje werden geplaatst tot ze stierven en bleef bij hen, tot groot ongenoegen van haar collega's. 'Lessen voor levenden' luidt de titel van één van haar vele boeken, lessen die ze van stervenden ontving, haar grootste leermeesters. Elisabeth is bekend geworden door de rouwfasen: ontkenning, boosheid, marchanderen, wanhoop, aanvaarding, die eerst een grote steun werden in rouwland maar vervolgens weer bekritiseerd werden. Ze werden te rigide gehanteerd en dit werd Elisabeth verweten terwijl zij hier juist voor gewaarschuwd had.
Ook is ze bekend geworden door de term 'unfinished business'. Ze had ontdekt dat mensen niet konden sterven als er zaken niet af waren in hun leven: een niet bijgelegde ruzie, een onuitgesproken verwijt, een geheim, en meer van deze zaken. Ze legde zich toe op het geven van workshops waar veel aandacht was voor dit aspect, ook in Nederland. Een groep mensen was zo enthousiast dat ze de Stichting EKR hebben opgericht om haar gedachtengoed verder uit te dragen. Dit hebben vrijwilligers jaren gedaan, op vele fronten en met hart en ziel.
Afgelopen voorjaar dreigde de Stichting ter ziele te gaan. Er moest een nieuwe koers gevaren worden maar er was onvoldoende draagvlak en er kwamen geen nieuwe vrijwilligers. De redactie liep ook leeg, ik wist niet wat te doen, had geen energie om de redactie met anderhalf lid te trekken maar voelde ook dat het mijn tijd nog niet was. Het blijkt maar weer hoe fijn het is naar de stem van je ziel te luisteren. Uit het niets klopte een vrouw bij het bestuur aan om een bijdrage te leveren. Ze is nu hoofdredacteur en coördinator en heeft samen met bestuur en vrijwilligers enorm veel werk verricht; de redactie was binnen now time voltallig, en vorige week verscheen de eerste uitgave van een splinternieuw tijdschrift 'Wending', het tijdschrift dat met je mee leeft.  Mooie interviews en artikelen, dit keer over rouw op het werk, over de crisis en over het leven na dit leven. Zware onderwerpen? Niet als je ze met lichtheid kunt benaderen, en dat kan de EKR als geen ander. We zijn trots op het tijdschrift, werken er met enthousiasme aan en zijn een goed samenwerkend team. Mijn tijd is het nog niet, ik blijf luisteren naar mezelf.