De cd heb ik al jaren: 'the labyrint' waarop Sting muziek zingt van John Downland. Prachtige veelal verstilde muziek met mooie lijnen. Van de dvd wist ik niet en hoorde ik pasgeleden. Wat een inspirerende film is erover gemaakt, in vele opzichten. Heerlijk om als liefhebber van labyrinten het labyrint zo centraal te zien staan. En mooie gesprekken over bv het verschil tussen melancholie en depressie. Een octet bestaande uit jonge mensen wordt een mooie toevoeging bij enkele liederen, en de repetities met dit octet, en de twijfel over deze keus van de geweldige gitarist mogen we mee volgen. Wat me vooral raakt is het plezier te zien waarmee Sting zingt. Hij is meteen helemaal in het lied en geniet subtiel doch zichtbaar.
Vorige week volgde ik een bijscholing over werken met het vingerlabyrint, wat voor mij een grote verrassing was. Wat is er veel mogelijk hiermee. Tot nu toe vond ik een vingerlabyrint altijd een soort surrogaat van een groot labyrint waar je doorheen kunt lopen. Die mening heb ik teruggenomen. Zeer geïnspireerd 'loop' ik nu ieder ochtend het vingerlabyrint, een mooie manier om bij jezelf te komen. Beide hersenhelften worden uitgenodigd samen te werken doordat je met beide handen tegelijkertijd 'loopt'.
Het inspireerde me ook om mijn andere passie zingen, vrij zingen te gaan combineren met het labyrint. En dan komt een film op mijn pad die me een seintje geeft hiermee ook daadwerkelijk aan de slag te gaan. Dank Nancy voor de tip en dank Sting voor je inspiratie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten