Voor mijn verjaardag kreeg ik mooie boeken: een boek over Mandela: over leven, liefde en leiderschap, en de nieuwste van Arthur Japin: 'Maar buiten is het feest'.
Ogenschijnlijk hebben ze weinig met elkaar te maken, een boek over een wereldleider die de wereld heeft laten zien wat vergeving kan doen en een roman over incest. Ik heb ze na elkaar gelezen en zie steeds meer overeenkomsten. In beide speelt het concept: binnen - buiten: wat laat je zien, wat houd je voor jezelf, wat zeg je omdat het strategisch het beste werkt, wat zeg je om zelf buiten beeld te blijven, in hoeverre laat je je gevoelens toe?
Geweld speelt in beide boeken een grote rol, in het eerste openlijk, in het tweede achter de ogenschijnlijke veiligheid van het gezin.
De kracht van de hoofdpersonen die zich niet klein laten krijgen door de vernederingen, integendeel die steeds sterker hun eigenheid, kracht en passie gaan voelen.
Het staande blijven, boven zichzelf uitstijgen en met al hun inzet gaan voor het goede, Mandela op wereldniveau; Zonne, de hoofdpersoon van Japins boek,voor de jonge meisjes in haar familie.
Beide offeren hun relatie eraan op, want ze voelen dat ze niet anders kunnen.
Richard Stengel, de auteur van Mandela heeft uit alle interviews een prachtig opgebouwd verhaal gecreeërd.
Japin staat bij mij ver boven andere auteurs op de eerste plaats in Nederland.
Ik mag wensen dat beide boeken op vele plekken terecht komen en gelezen worden, op scholen en opleidingen als verplichte kost, dat over Mandela als voorbeeld, en dat van Japin zodat we begrijpen en herkennen wat nog steeds plaatsvindt.
Een mooi herkenbaar extraatje in het boek van Japin is dat de Zonne erg van zingen blijkt te houden, zingen brengt haar in een andere staat van zijn, tilt haar boven zichzelf uit. Dit herken ik, bij mezelf en de mensen die bij mij zingen, de wereld verandert als je zingt. En Japin kan er ook nog prachtig woorden aan geven.
dinsdag 27 november 2012
zondag 11 november 2012
Liefdevol samenleven in 2015
Ik lees vaker meer boeken tegelijk, nieuwsgierig geworden van horen zeggen, ga dan bij de bieb kijken of ze hem hebben, en er ligt weer een boek op de stapel erbij. Afgelopen week kwamen twee gereserveerde boeken tegelijk aan, ik kon niet kiezen in welke ik eerst wilde beginnen, dus wisselde ik het af wat mooi bleek te werken. Op de één of andere manier vulden de boeken elkaar aan omdat ze over verschillende lagen van bewustzijn leken te gaan, maar toen ik verder las vond ik ze ook weer over hetzelfde gaan. Waar ik in begon was 'De samenleving in 2015', doorgegeven teksten van de Aartsengel Gabriël. Er wordt een samenleving geschetst waarin geld geen enkele rol meer speelt en ieder bijdraagt vanuit eigen passie, plezier en kunnen. Soms leek het te mooi om waar te zijn en was mijn scepticus tijdens het lezen erg aanwezig, op andere momenten kon ik helemaal voelen dat wat beschreven werd de bedoeling is van het leven op aarde.
Het andere boek had ik al van verschillende kanten aangeraden gekregen: 'Verslaafd aan liefde' van Jan Geurtz. Hij geeft aan dat alles draait om afwijzing en zelf afwijzing. We zijn allemaal bezig om afwijzing door anderen te vermijden, waarna we -als we door hebben dat we dit doen- ons zelf afwijzen en zo in een vicieuze cirkel komen en ons geluk van anderen laten afhangen. Mooie oefeningen geeft hij om zonder oordeel te zien en te omarmen wat we doen. Dat maakt de weg vrij voor leven vanuit liefde.
Twee boeken die elkaar aanvullen, op de persoonlijke laag werk je iets uit wat meteen resoneert op de kosmische laag. De laatste dagen voel ik me een stuk lichter.
Het andere boek had ik al van verschillende kanten aangeraden gekregen: 'Verslaafd aan liefde' van Jan Geurtz. Hij geeft aan dat alles draait om afwijzing en zelf afwijzing. We zijn allemaal bezig om afwijzing door anderen te vermijden, waarna we -als we door hebben dat we dit doen- ons zelf afwijzen en zo in een vicieuze cirkel komen en ons geluk van anderen laten afhangen. Mooie oefeningen geeft hij om zonder oordeel te zien en te omarmen wat we doen. Dat maakt de weg vrij voor leven vanuit liefde.
Twee boeken die elkaar aanvullen, op de persoonlijke laag werk je iets uit wat meteen resoneert op de kosmische laag. De laatste dagen voel ik me een stuk lichter.
maandag 29 oktober 2012
Amma
Al jaren weet ik van haar bestaan, haar bezoeken aan Nederland en België en haar omhelzing. Na mijn bezoek aan de ashram in Glastonbury voelde ik dat het nu tijd was me over te geven aan deze nieuwe ervaring. En dat was het. Bij binnenkomst kwam ik in een meditatie terecht waar honderden en honderden mensen in stilte aan meededen. Het contrast was groot: ik kwam net uit het geraas van auto's onderweg en hier was een menigte in stilte, ook de mensen achter de kraampjes deden mee.
Om aan een kaartje voor de darshan, de omhelzing te komen, moest ik met een groep mensen plaatsnemen in een speciaal gedeelte wat daarvoor bestemd was. V5 kreeg ik, en de rij was bezig met C5, daar zitten veel letters tussen...:)
Ik ben rond gaan lopen, langs allerlei kraampjes met spullen die door Amma zijn gezegend of gedragen: sieraden, olie, tassen, cd's, dvd's en veel foto's. De relatief hoge prijs viel me meteen op, het blijkt dat met de opbrengsten projecten worden gesteund. De hele organisatie draait op vrijwilligers en men leeft van donaties. Onder het genot van heerlijke Indiaase hapjes raakte ik met een paar vrouwen in gesprek die al eerder bij Amma waren geweest en vroeg hen wat maakte dat ze weer terugkwamen. De sfeer van India, de meditaties en de behoefte aan de omhelzing van een moeder waren de antwoorden. Hier haalden ze voeding. Af en toe kwam ik ook een bekende tegen, wat ik heel fijn vond, even delen hoe het is.
Toen ben ik in de zaal gaan zitten waar op grote schermen Amma te zien was die de mensen in haar armen neemt, als een moeder zo liefdevol. Door de sfeer in de zaal en de beelden die te zien waren kon ik steeds meer aarden en uit mijn hoofd gaan, geen idee hoe lang ik daar heb gezeten.
Op een gegeven moment ging het snel, bij de U ging ik naar de rij, we werden voorbereid door vwijilligers over de gang van zaken, ik schoof steeds een plaatsje op en daar zat ze: de vrouw met het grote hart. Ze nam me in haar armen en fluisterde in m'n oor, en wat rook ze heerlijk.
Het duurde lang en kort tegelijk. Voor ik het wist was het voorbij, en kon ik op speciaal daarvoor bestemde stoelen even 'bijkomen', wat heerlijk was. Pas daar daalde er een gevoel van vrede over me, het gevoel dat je druk maken geen enkele zin heeft, niet belangrijk is.
Alleen maar vrede en liefde.
Om aan een kaartje voor de darshan, de omhelzing te komen, moest ik met een groep mensen plaatsnemen in een speciaal gedeelte wat daarvoor bestemd was. V5 kreeg ik, en de rij was bezig met C5, daar zitten veel letters tussen...:)
Ik ben rond gaan lopen, langs allerlei kraampjes met spullen die door Amma zijn gezegend of gedragen: sieraden, olie, tassen, cd's, dvd's en veel foto's. De relatief hoge prijs viel me meteen op, het blijkt dat met de opbrengsten projecten worden gesteund. De hele organisatie draait op vrijwilligers en men leeft van donaties. Onder het genot van heerlijke Indiaase hapjes raakte ik met een paar vrouwen in gesprek die al eerder bij Amma waren geweest en vroeg hen wat maakte dat ze weer terugkwamen. De sfeer van India, de meditaties en de behoefte aan de omhelzing van een moeder waren de antwoorden. Hier haalden ze voeding. Af en toe kwam ik ook een bekende tegen, wat ik heel fijn vond, even delen hoe het is.
Toen ben ik in de zaal gaan zitten waar op grote schermen Amma te zien was die de mensen in haar armen neemt, als een moeder zo liefdevol. Door de sfeer in de zaal en de beelden die te zien waren kon ik steeds meer aarden en uit mijn hoofd gaan, geen idee hoe lang ik daar heb gezeten.
Op een gegeven moment ging het snel, bij de U ging ik naar de rij, we werden voorbereid door vwijilligers over de gang van zaken, ik schoof steeds een plaatsje op en daar zat ze: de vrouw met het grote hart. Ze nam me in haar armen en fluisterde in m'n oor, en wat rook ze heerlijk.
Het duurde lang en kort tegelijk. Voor ik het wist was het voorbij, en kon ik op speciaal daarvoor bestemde stoelen even 'bijkomen', wat heerlijk was. Pas daar daalde er een gevoel van vrede over me, het gevoel dat je druk maken geen enkele zin heeft, niet belangrijk is.
Alleen maar vrede en liefde.
vrijdag 12 oktober 2012
redactielid bij Stichting EKR
Een aantal jaren ben ik redactielid van het Elisabeth Kübler Ross magazine, het kwartaaltijdschrift van de EKR stichting. Elisabeth Kübler-Ross was een in Zwitserland geboren arts die als één van de eersten naast stervenden in ziekenhuizen ging zitten om van hen te leren. Ze kon er niet tegen dat mensen die waren opgegeven (wat een woord eigenlijk) in een achterafkamertje werden geplaatst tot ze stierven en bleef bij hen, tot groot ongenoegen van haar collega's. 'Lessen voor levenden' luidt de titel van één van haar vele boeken, lessen die ze van stervenden ontving, haar grootste leermeesters. Elisabeth is bekend geworden door de rouwfasen: ontkenning, boosheid, marchanderen, wanhoop, aanvaarding, die eerst een grote steun werden in rouwland maar vervolgens weer bekritiseerd werden. Ze werden te rigide gehanteerd en dit werd Elisabeth verweten terwijl zij hier juist voor gewaarschuwd had.
Ook is ze bekend geworden door de term 'unfinished business'. Ze had ontdekt dat mensen niet konden sterven als er zaken niet af waren in hun leven: een niet bijgelegde ruzie, een onuitgesproken verwijt, een geheim, en meer van deze zaken. Ze legde zich toe op het geven van workshops waar veel aandacht was voor dit aspect, ook in Nederland. Een groep mensen was zo enthousiast dat ze de Stichting EKR hebben opgericht om haar gedachtengoed verder uit te dragen. Dit hebben vrijwilligers jaren gedaan, op vele fronten en met hart en ziel.
Afgelopen voorjaar dreigde de Stichting ter ziele te gaan. Er moest een nieuwe koers gevaren worden maar er was onvoldoende draagvlak en er kwamen geen nieuwe vrijwilligers. De redactie liep ook leeg, ik wist niet wat te doen, had geen energie om de redactie met anderhalf lid te trekken maar voelde ook dat het mijn tijd nog niet was. Het blijkt maar weer hoe fijn het is naar de stem van je ziel te luisteren. Uit het niets klopte een vrouw bij het bestuur aan om een bijdrage te leveren. Ze is nu hoofdredacteur en coördinator en heeft samen met bestuur en vrijwilligers enorm veel werk verricht; de redactie was binnen now time voltallig, en vorige week verscheen de eerste uitgave van een splinternieuw tijdschrift 'Wending', het tijdschrift dat met je mee leeft. Mooie interviews en artikelen, dit keer over rouw op het werk, over de crisis en over het leven na dit leven. Zware onderwerpen? Niet als je ze met lichtheid kunt benaderen, en dat kan de EKR als geen ander. We zijn trots op het tijdschrift, werken er met enthousiasme aan en zijn een goed samenwerkend team. Mijn tijd is het nog niet, ik blijf luisteren naar mezelf.
Ook is ze bekend geworden door de term 'unfinished business'. Ze had ontdekt dat mensen niet konden sterven als er zaken niet af waren in hun leven: een niet bijgelegde ruzie, een onuitgesproken verwijt, een geheim, en meer van deze zaken. Ze legde zich toe op het geven van workshops waar veel aandacht was voor dit aspect, ook in Nederland. Een groep mensen was zo enthousiast dat ze de Stichting EKR hebben opgericht om haar gedachtengoed verder uit te dragen. Dit hebben vrijwilligers jaren gedaan, op vele fronten en met hart en ziel.
Afgelopen voorjaar dreigde de Stichting ter ziele te gaan. Er moest een nieuwe koers gevaren worden maar er was onvoldoende draagvlak en er kwamen geen nieuwe vrijwilligers. De redactie liep ook leeg, ik wist niet wat te doen, had geen energie om de redactie met anderhalf lid te trekken maar voelde ook dat het mijn tijd nog niet was. Het blijkt maar weer hoe fijn het is naar de stem van je ziel te luisteren. Uit het niets klopte een vrouw bij het bestuur aan om een bijdrage te leveren. Ze is nu hoofdredacteur en coördinator en heeft samen met bestuur en vrijwilligers enorm veel werk verricht; de redactie was binnen now time voltallig, en vorige week verscheen de eerste uitgave van een splinternieuw tijdschrift 'Wending', het tijdschrift dat met je mee leeft. Mooie interviews en artikelen, dit keer over rouw op het werk, over de crisis en over het leven na dit leven. Zware onderwerpen? Niet als je ze met lichtheid kunt benaderen, en dat kan de EKR als geen ander. We zijn trots op het tijdschrift, werken er met enthousiasme aan en zijn een goed samenwerkend team. Mijn tijd is het nog niet, ik blijf luisteren naar mezelf.
dinsdag 18 september 2012
Ontmoeting met God
Ze wilde God ontmoeten, op het strand, of ik daar iets mee kon. Graag nam ik de uitdaging aan. Zelf was ze niet gelovig opgevoed en als ze als kind iets in die richting aangaf werd daar schamper over gedaan. Toen ze 50 werd koos ze voor het licht in zichzelf, en ze bezocht af en toe een kerkdienst, al wist ze niet aan welke stroming die verbonden was, iets met het Evangelie.
Het was die ochtend stormachtig met regen, windkracht 6. Uitkijkend over de onstuimige zee nam ik haar mee in een visualisatie waarin ik haar eerst de ruimte liet ervaren van voor haar geboorte en haar vervolgens de overtuigingen en regels van haar ouders liet voelen tot het moment van nu, waarin ze haar eigen keuzes mag maken en zich open mag stellen voor haar eigen Godsbeleving.
Daarna ging ze deze visualisatie zelf lopen op het strand. Ze kwam meteen in de start van haar huidige leven terecht en zei: "God is er al". En op het moment dat ze dit uitsprak brak de zon door. Ik vroeg haar zich naar de zon te wenden en zich te openen. Haar ingeperkte pad liep ze verder tot ze op de plek kwam waar ze kon kiezen. En toen gebeurde het weer: de zon liet zich zien en zei als het ware: "Kijk ik ben er altijd, je hoeft me alleen maar toe te laten".
We hebben het bekrachtigd door hardop te spreken en te vragen. Blij en licht gingen we koffie drinken.
Een paar dagen later mailde ze het volgende:
Het was die ochtend stormachtig met regen, windkracht 6. Uitkijkend over de onstuimige zee nam ik haar mee in een visualisatie waarin ik haar eerst de ruimte liet ervaren van voor haar geboorte en haar vervolgens de overtuigingen en regels van haar ouders liet voelen tot het moment van nu, waarin ze haar eigen keuzes mag maken en zich open mag stellen voor haar eigen Godsbeleving.
Daarna ging ze deze visualisatie zelf lopen op het strand. Ze kwam meteen in de start van haar huidige leven terecht en zei: "God is er al". En op het moment dat ze dit uitsprak brak de zon door. Ik vroeg haar zich naar de zon te wenden en zich te openen. Haar ingeperkte pad liep ze verder tot ze op de plek kwam waar ze kon kiezen. En toen gebeurde het weer: de zon liet zich zien en zei als het ware: "Kijk ik ben er altijd, je hoeft me alleen maar toe te laten".
We hebben het bekrachtigd door hardop te spreken en te vragen. Blij en licht gingen we koffie drinken.
Een paar dagen later mailde ze het volgende:
Ik werd die nacht een kwartier voor vloed wakker (tegen
tweeën) en voelde me zo helemaal oké dat ik me afvroeg wat er was.
En merkte dat ik van binnen glimlachte
........................ :-) :-) dinsdag 4 september 2012
Lorelei
Afgelopen dagen was ik op het Loreleifestival, voor het eerst, sfeer proeven, workshops geven (labyrintloop en bezing je eigen dood) en volgen. Het startte met regen, veel regen, altijd wat triestig, schuilen, nat, natter. Blij dat ik m'n kaplaarzen bij me had. Gelukkig knapte het weer op de dagen erna en kon er buiten gegeten worden en konden de buitenworkshops doorgaan.
Een vrouwenfeestje: kleurrijke tenten en kleding, vriendelijke vrouwen, inspirerende workshops en gesprekken en een prachtige stilteplek die een verdiepende werking had voor het hele festival . Op deze plek, waar je door een poort naar binnen kon, was een vuurplaats waar het vuur dag en nacht brandende werd gehouden. Ook stond er een prachtige tempeltent waar een pad vol rozen naartoe leidde.In deze tempel kon je tot rust komen, mediteren en dag en nacht was er iemand aanwezig en beschikbaar. Op deze plek vonden ook de openingsceremonie en de sluitingsceremonie plaats, waar Godinnen werden uitgenodigd en bedankt.
Ik volgde een workshop bij een Schotse vrouw, Barbara Meiklejohn - Free, een sjamane, verhalenvertelster, schrijfster en drummer, en nog veel meer. Zij liet ons kennismaken met de drum als healinginstrument: indrukwekkend wat er in anderhalf uur plaatsvond bij een aantal vrouwen. Diep onder de indruk van haar werk heb ik bij haar een ratel gekocht, dat nu mijn 'medicine' is.
Zoveel meer was er te doen en te beleven: de beste indruk krijg je door op de site van Lorelei te kijken. Een feestje waren deze drie dagen, wat iedere vrouw zich een keer zou mogen gunnen, rusten in en genieten van vrouwzijn.
Een vrouwenfeestje: kleurrijke tenten en kleding, vriendelijke vrouwen, inspirerende workshops en gesprekken en een prachtige stilteplek die een verdiepende werking had voor het hele festival . Op deze plek, waar je door een poort naar binnen kon, was een vuurplaats waar het vuur dag en nacht brandende werd gehouden. Ook stond er een prachtige tempeltent waar een pad vol rozen naartoe leidde.In deze tempel kon je tot rust komen, mediteren en dag en nacht was er iemand aanwezig en beschikbaar. Op deze plek vonden ook de openingsceremonie en de sluitingsceremonie plaats, waar Godinnen werden uitgenodigd en bedankt.
Ik volgde een workshop bij een Schotse vrouw, Barbara Meiklejohn - Free, een sjamane, verhalenvertelster, schrijfster en drummer, en nog veel meer. Zij liet ons kennismaken met de drum als healinginstrument: indrukwekkend wat er in anderhalf uur plaatsvond bij een aantal vrouwen. Diep onder de indruk van haar werk heb ik bij haar een ratel gekocht, dat nu mijn 'medicine' is.
Zoveel meer was er te doen en te beleven: de beste indruk krijg je door op de site van Lorelei te kijken. Een feestje waren deze drie dagen, wat iedere vrouw zich een keer zou mogen gunnen, rusten in en genieten van vrouwzijn.
donderdag 16 augustus 2012
Avalon
Ik ben weer terug, uit Avalon voor sommige mensen, uit Glastonbury voor anderen.
Glastonbury is een stadje waarin alles kan, alle mogelijke kleding gedragen kan worden, zomaar rituelen op straat plaatsvinden, mensen elkaar groeten op straat en winkeltjes die aan Harry Potter doen denken.
Avalon is de plek waar je je eeuwen terug waant, toen de Godin geëerd werd, rituelen deel uitmaakten van ieders leven, en magie vanzelfsprekend was.
Het was een ervaring die ik niet had willen missen. Bij Klara Adalena van Wilde Wijze Vrouw had ik me ingeschreven voor een 13 daagse training. Je kon deze los volgen of als onderdeel van de Priesteressenopleiding. Met acht vrouwen overnachtten we in Shekinashram, aan de rand van het stadje, met de Tor in de achtertuin. Vaak ben ik 's morgens vroeg alleen of met anderen de Tor op gegaan, het gebied waar de nevelen van Avalon zich afspeelden, magisch en zo bekend.
Na het ontbijt startte het programma, vaak met dans in de meditatieruimte, waardoor we steeds meer in ons lijf kwamen. Ook maakten rituelen, mysterie lessen en persoonlijke ontwikkeling deel uit van het dagelijkse werk. Regelmatig trokken we er op uit, naar Chalice Well, naar de steencirkel van Avebury, naar de graancirkels, die 's nachts verschenen, en deden daar met de groep rituelen die zich vanzelf ontvouwden. Een totaal andere manier van kennismaken met bijzondere plekken dan je als toerist doet.
Stonehenge was een hoogtepunt, waar we 's morgens om 6.00 uur 'special access' hadden en rituelen mochten uitvoeren zolang we de stenen maar niet aanraakten. Ik werd gaande de training steeds vrijer in het hardop zingen op mooie plekken terwijl er andere mensen waren. Dat gaf me een enorme vrijheid. Stonehenge heb luid bezongen, ten afscheid, gesteund door vrouwen achter me zonder dat ik dat in de gaten had op dat moment. En later op de heuvel met uitzicht op de prachtige steencirkel ontstond bijna spontaan een lied dat we een aantal keer met z'n allen hebben gezongen. Als het lukt zal ik het op you tube zetten.
De band tussen de vrouwen werd steeds hechter, ons proces intenser, er kwam meer verdieping in onze rituelen en in wat we energetisch konden dragen. Klara beschrijft in haar boek "Leven in geluk" heel mooi de vier werelden waar we deel van uitmaken, maar ons vaak niet bewust van zijn. Deze verdieping was goed voelbaar tijdens het verloop van de training.
Thuiskomen was een hele overgang. Het is goed om deze zachte energie verder uit te dragen en niet voor onszelf te houden. Nu ik weer terugben overheerst vooral de dankbaarheid. Dankbaarheid dat Klara de uitdaging in haar leven is aangegaan om haar missie te volgen en deze door te geven aan andere vrouwen zodat de kringen in het water steeds groter worden.
Ook voel ik het verlangen om terug te gaan en weer te overnachten in de Ashram waar ik in het volgende blog over zal schrijven.
Glastonbury is een stadje waarin alles kan, alle mogelijke kleding gedragen kan worden, zomaar rituelen op straat plaatsvinden, mensen elkaar groeten op straat en winkeltjes die aan Harry Potter doen denken.
Avalon is de plek waar je je eeuwen terug waant, toen de Godin geëerd werd, rituelen deel uitmaakten van ieders leven, en magie vanzelfsprekend was.
Het was een ervaring die ik niet had willen missen. Bij Klara Adalena van Wilde Wijze Vrouw had ik me ingeschreven voor een 13 daagse training. Je kon deze los volgen of als onderdeel van de Priesteressenopleiding. Met acht vrouwen overnachtten we in Shekinashram, aan de rand van het stadje, met de Tor in de achtertuin. Vaak ben ik 's morgens vroeg alleen of met anderen de Tor op gegaan, het gebied waar de nevelen van Avalon zich afspeelden, magisch en zo bekend.
Na het ontbijt startte het programma, vaak met dans in de meditatieruimte, waardoor we steeds meer in ons lijf kwamen. Ook maakten rituelen, mysterie lessen en persoonlijke ontwikkeling deel uit van het dagelijkse werk. Regelmatig trokken we er op uit, naar Chalice Well, naar de steencirkel van Avebury, naar de graancirkels, die 's nachts verschenen, en deden daar met de groep rituelen die zich vanzelf ontvouwden. Een totaal andere manier van kennismaken met bijzondere plekken dan je als toerist doet.
Stonehenge was een hoogtepunt, waar we 's morgens om 6.00 uur 'special access' hadden en rituelen mochten uitvoeren zolang we de stenen maar niet aanraakten. Ik werd gaande de training steeds vrijer in het hardop zingen op mooie plekken terwijl er andere mensen waren. Dat gaf me een enorme vrijheid. Stonehenge heb luid bezongen, ten afscheid, gesteund door vrouwen achter me zonder dat ik dat in de gaten had op dat moment. En later op de heuvel met uitzicht op de prachtige steencirkel ontstond bijna spontaan een lied dat we een aantal keer met z'n allen hebben gezongen. Als het lukt zal ik het op you tube zetten.
De band tussen de vrouwen werd steeds hechter, ons proces intenser, er kwam meer verdieping in onze rituelen en in wat we energetisch konden dragen. Klara beschrijft in haar boek "Leven in geluk" heel mooi de vier werelden waar we deel van uitmaken, maar ons vaak niet bewust van zijn. Deze verdieping was goed voelbaar tijdens het verloop van de training.
Thuiskomen was een hele overgang. Het is goed om deze zachte energie verder uit te dragen en niet voor onszelf te houden. Nu ik weer terugben overheerst vooral de dankbaarheid. Dankbaarheid dat Klara de uitdaging in haar leven is aangegaan om haar missie te volgen en deze door te geven aan andere vrouwen zodat de kringen in het water steeds groter worden.
Ook voel ik het verlangen om terug te gaan en weer te overnachten in de Ashram waar ik in het volgende blog over zal schrijven.
Abonneren op:
Posts (Atom)