Toen ik een folder zag wist ik dat ik erheen moest: een cursus antroposofische meditatie, gegeven door een Duits echtpaar, in centrum Samaya in Werkhoven. Op vrijdagavond startte het, tot mijn verbazing waren er 60 mensen! En een wachtlijst. De meesten kwamen uit Duitsland en Nederland, maar ook was er een man uit Zweden, een man uit Belgie en een vrouw uit Gran Canaria. kennelijk is er behoefte aan dit soort meditatie. Het thema van dit weekend was engelen, iets wat mij niet vreemd is.
We mediteerden veel, steeds met een andere insteek, waarbij de meditaties werden begeleid met gerichte aanwijzingen. Hier zit een verschil met andere meditatievormen waarbij je je gedachten als wolkjes voorbij ziet drijven en er niet aan hecht. Nu neem je juist een woord, een zin, een beeld, waar je je sterk op concentreert, in eerste instantie gelokaliseerd in het lichaam, en dan begint het 'meditatiepad' . Het pad van oefenen, volhouden en vertrouwen.
Het echtpaar was een voorbeeld van 'walk your talk', thuis in de materie, en tegelijk op een lichte, humorvolle en toegewijde wijze ermee omgaand.
Er gebeurde iets vreemds bij me: meestal praat ik niet tegen iedereen over engelen, hooguit over onze beschermengel, omdat je vaak een beetje vreemd wordt aangekeken. Hier was een grote groep mensen, ook een aantal mannen, voor wie het volstrekt vanzelfsprekend was over engelen te praten, en te mediteren. Dat was prettig, maar zo ongebruikelijk voor mij, dat ik me op enig moment ging afvragen of dit wel klopte, of we niet voor de gek werden gehouden met z' n allen, maar iets zaten te doen met elkaar. Het was fijn die gedachte helemaal toe te mogen laten, daardoor verdween hij ook vanzelf, loste op.
We kregen prachtige meditaties aangereikt, bewegingsoefeningen, veel stof om thuis mee verder te gaan, en in de pauze vonden boeiende ontmoetingen plaats. We vormden regionale oefengroepen en moesten een besluit nemen over onze meditatieplannen en dat delen met een ander.
Een rijk weekend, en de start van een tweejarige cursus waarbij er steeds een ander thema centraal staat. Ik ben heel benieuwd wat voor plek dit in mijn leven zal krijgen.
zaterdag 7 november 2015
dinsdag 22 september 2015
Vredeslabyrint bij Peace in the Park
Na drie jaar op de internationale dag van de wereldvrede een vredeslabyrint op het strand gemaakt te hebben, besloot ik me vorig jaar aan te sluiten bij Peace in the Park, een sympathiek project dat dit jaar zijn derde Haagse versie beleefde.
Geïnspireerd door Peace in the Parc in Engeland hadden de organisaties Brahma Kumaris en Initiatives of Change drie jaar geleden de handen ineen gestoken om ook in Nederland zo'n mooi festival te organiseren. De opzet was de volgende:
"Vrede als bron van inspiratie en ontmoeting. Vrede toont zich dan in jouw levenshouding en gedrag, in jouw eigen leefomgeving. Ontdek op dit festival hoe jij dat kan oefenen. En deel dat met anderen, als eerste kleine stap. Want : “wat ga jij eraan doen”? Dat ervaar je in onze workshops, begeleide meditaties of dialooggesprekken. Geniet in het gras van stilte, muziek of dans, een ontmoeting, bij een hapje en drankje."
Er was een briefing met medewerkers, workshopgevers en ondersteunende vrijwilligers, het hele festival draait op vrijwilligers. De informatie voorziening en voorbereiding oogt zeer professioneel, dat wil zeggen: heldere informatie, grote lijnen, goede taakverdeling, waarbij steeds in het oog gehouden werd dat de sfeer en samenwerking centraal stonden. Wat mij vooral opviel was de hoeveelheid jonge mensen die zich vol enthousiasme stortten op hun taken.
Van 11:00 tot 18:00 stond er een compleet programma gepland, bestaande uit een stiltewandeling, gesprekken over vrede, muziek, dans, yoga en meer. Ook voor kinderen was er van alles te doen. Je zag dan ook veel gezinnen. Lekkere hapjes en een koffietentje waren ook aanwezig in het park.Verder waren er ook doorlopende activiteiten, zoals een eigen vlag voor de vrede maken, Chinese racketsport, luisterbelevingen en natuurlijk een labyrintloop.
De hele dag door kwamen mensen dit eeuwenoude symbool ontdekken. Ik werd geassisteerd door een paar studenten van de Haagse Hogeschool die met toewijding briefjes uitdeelden, het doek strak hielden en op de drum sloegen.De jongste deelnemer sliep heerlijk in de draagdoek bij zijn moeder en werd met zijn ouders vereeuwigd in het centrum van het labyrint. De oudste deelneemster was ontroerd door de kracht van het symbool, en voelde steeds: "Ik kan het, ik kan het".
Een meisje van een jaar of tien liep waardig en serieus, alsof ze dit al veel vaker had gedaan; in het centrum stond ze lang stil met haar ogen dicht. Niet alle geheimen werden prijsgegeven gelukkig, het was een intiem gebeuren. Twee buitenlandse vrienden stonden een tijd aan de rand van het labyrint te kijken en besloten toen te lopen, in het centrum wachtten ze op elkaar en met een lach kwamen ze het labyrint uit. Een vrouw verwoordde haar ervaring mooi: "Je stapt in een andere wereld, het is heel anders als je 'binnen' bent, daar gebeurt het, je komt bij jezelf, en er gelden andere regels, of geen regels". Lang bleef ze napraten, vol van deze ontdekking over de werking van het labyrint.
Partners van het Peace in the Park festival zijn Brahma Kumaris Spirituele Academie, Initiatives of Change Nederland, Humanistisch Verbond. En het festival wordt mede mogelijk gemaakt door de Gemeente Den Haag, Just Peace, Fonds 1818 en fonds Haëlla
Geïnspireerd door Peace in the Parc in Engeland hadden de organisaties Brahma Kumaris en Initiatives of Change drie jaar geleden de handen ineen gestoken om ook in Nederland zo'n mooi festival te organiseren. De opzet was de volgende:
"Vrede als bron van inspiratie en ontmoeting. Vrede toont zich dan in jouw levenshouding en gedrag, in jouw eigen leefomgeving. Ontdek op dit festival hoe jij dat kan oefenen. En deel dat met anderen, als eerste kleine stap. Want : “wat ga jij eraan doen”? Dat ervaar je in onze workshops, begeleide meditaties of dialooggesprekken. Geniet in het gras van stilte, muziek of dans, een ontmoeting, bij een hapje en drankje."
Er was een briefing met medewerkers, workshopgevers en ondersteunende vrijwilligers, het hele festival draait op vrijwilligers. De informatie voorziening en voorbereiding oogt zeer professioneel, dat wil zeggen: heldere informatie, grote lijnen, goede taakverdeling, waarbij steeds in het oog gehouden werd dat de sfeer en samenwerking centraal stonden. Wat mij vooral opviel was de hoeveelheid jonge mensen die zich vol enthousiasme stortten op hun taken.
Van 11:00 tot 18:00 stond er een compleet programma gepland, bestaande uit een stiltewandeling, gesprekken over vrede, muziek, dans, yoga en meer. Ook voor kinderen was er van alles te doen. Je zag dan ook veel gezinnen. Lekkere hapjes en een koffietentje waren ook aanwezig in het park.Verder waren er ook doorlopende activiteiten, zoals een eigen vlag voor de vrede maken, Chinese racketsport, luisterbelevingen en natuurlijk een labyrintloop.
De hele dag door kwamen mensen dit eeuwenoude symbool ontdekken. Ik werd geassisteerd door een paar studenten van de Haagse Hogeschool die met toewijding briefjes uitdeelden, het doek strak hielden en op de drum sloegen.De jongste deelnemer sliep heerlijk in de draagdoek bij zijn moeder en werd met zijn ouders vereeuwigd in het centrum van het labyrint. De oudste deelneemster was ontroerd door de kracht van het symbool, en voelde steeds: "Ik kan het, ik kan het".
Een meisje van een jaar of tien liep waardig en serieus, alsof ze dit al veel vaker had gedaan; in het centrum stond ze lang stil met haar ogen dicht. Niet alle geheimen werden prijsgegeven gelukkig, het was een intiem gebeuren. Twee buitenlandse vrienden stonden een tijd aan de rand van het labyrint te kijken en besloten toen te lopen, in het centrum wachtten ze op elkaar en met een lach kwamen ze het labyrint uit. Een vrouw verwoordde haar ervaring mooi: "Je stapt in een andere wereld, het is heel anders als je 'binnen' bent, daar gebeurt het, je komt bij jezelf, en er gelden andere regels, of geen regels". Lang bleef ze napraten, vol van deze ontdekking over de werking van het labyrint.
Partners van het Peace in the Park festival zijn Brahma Kumaris Spirituele Academie, Initiatives of Change Nederland, Humanistisch Verbond. En het festival wordt mede mogelijk gemaakt door de Gemeente Den Haag, Just Peace, Fonds 1818 en fonds Haëlla
woensdag 9 september 2015
Lorelei
Een week lang ondergedompeld worden in zusterenergie te midden van vrouwen in alle soorten, maten en leeftijden, allen in hun kleurrijke eigenheid. Dit jaar waren en twee festivals, na elkaar, omdat er vorig jaar een grote wachtlijst was ontstaan; met 500 vrouwen is een festival vol.
Het festival wordt op een mooie manier geopend en weer afgesloten, er is aandacht voor de bedding die alle medewerkster geven, de gasten worden op feestelijke wijze welkom geheten. Er worden veel workshops rond persoonlijke ontwikkeling gegeven, er is een healingveld waar je je kunt laten masseren of een sessie kunt plannen, winkeltjes met vrouwen spullen en kleding, een rode tent waar je bij jezelf kunt komen en delen wat je bezig houdt, en een mysterieveld waar een vuur dag en nacht brandt en je in de tempel in stilte kunt zijn. Teveel om op te noemen.
Naar aanleiding van het verschijnen van mijn cd met eigen mantra's gaf ik dit jaar vooral workshops rond de stem en begeleidde ik mantrazang.
Wat me trof tijdens dit festival was dat alles op elkaar afgestemd raakte: je ontmoette iemand op het juiste moment die je iets wist te vertellen dat je precies nodig had of verder hielp.
Ook de dieren hielpen mee, zo kwamen er opvallend veel honden langs bij een buitenworkshop van mij ' Bezing je eigen levensloop, bezing je eigen dood' waarna een vrouw na afloop zei dat het haar nu helder was dat ze een hond moest nemen, iets waar ze al lang over dacht. Tijdens diezelfde workshop werd een vrouw precies op een moment waarop ze een zeer ingrijpende gebeurtenis in haar leven boven liet komen, door een wesp gestoken. Ze zag zelf meteen het verband, en is in haar proces gebleven.
Ik kwam zelf ook in een proces, het lichaam is zo wijs, en wel rond mijn voorouderlijn. Na en workshop bij Anneke Witterman klopten mijn grootmoeders aan en lieten me via een fikse pijn in mijn mond weten dat het tijd was hen aandacht te geven. Ik deed een tafelopstelling bij Annemieke van der Moren over mijn wortels (en daar verscheen mijn nooit gekende oma), kreeg reiki van Maria, kwam 's morgens vroeg om 5.30 uur een vrouw tegen die tandarts was en me vertelde dat er niets met mijn tanden of kiezen was, maar dat er energetisch iets bezig was, kwam op het juiste moment een sjamane uit Chili tegen die me wist te vertellen dat de bovenkaak de grootouders representeert (en de onderkaak de ouders), kreeg hulp Liane die draden van energie uit mijn kaak trok wat ik tot mijn verbazing heel sterk voelde, en kon ook -wonderlijk genoeg- de workshops geven.
Op zo'n festival waar vrouwen verder willen groeien, is de geestelijke wereld aanwezig, om hulp te bieden en op de zere plekken te wijzen die heling vragen.
Ik heb een foto van mijn nooit gekende oma afgedrukt die nu in de kamer hangt, en ook mijn andere oma heb ik bij mijn ouders gezet.
Als ik grootmoeders in het algemeen meer aandacht wil gaan geven, zal ik eerst de lijn met mijn eigen grootmoeders schoon moeten maken.
Het festival wordt op een mooie manier geopend en weer afgesloten, er is aandacht voor de bedding die alle medewerkster geven, de gasten worden op feestelijke wijze welkom geheten. Er worden veel workshops rond persoonlijke ontwikkeling gegeven, er is een healingveld waar je je kunt laten masseren of een sessie kunt plannen, winkeltjes met vrouwen spullen en kleding, een rode tent waar je bij jezelf kunt komen en delen wat je bezig houdt, en een mysterieveld waar een vuur dag en nacht brandt en je in de tempel in stilte kunt zijn. Teveel om op te noemen.
Naar aanleiding van het verschijnen van mijn cd met eigen mantra's gaf ik dit jaar vooral workshops rond de stem en begeleidde ik mantrazang.
Wat me trof tijdens dit festival was dat alles op elkaar afgestemd raakte: je ontmoette iemand op het juiste moment die je iets wist te vertellen dat je precies nodig had of verder hielp.
Ook de dieren hielpen mee, zo kwamen er opvallend veel honden langs bij een buitenworkshop van mij ' Bezing je eigen levensloop, bezing je eigen dood' waarna een vrouw na afloop zei dat het haar nu helder was dat ze een hond moest nemen, iets waar ze al lang over dacht. Tijdens diezelfde workshop werd een vrouw precies op een moment waarop ze een zeer ingrijpende gebeurtenis in haar leven boven liet komen, door een wesp gestoken. Ze zag zelf meteen het verband, en is in haar proces gebleven.
Ik kwam zelf ook in een proces, het lichaam is zo wijs, en wel rond mijn voorouderlijn. Na en workshop bij Anneke Witterman klopten mijn grootmoeders aan en lieten me via een fikse pijn in mijn mond weten dat het tijd was hen aandacht te geven. Ik deed een tafelopstelling bij Annemieke van der Moren over mijn wortels (en daar verscheen mijn nooit gekende oma), kreeg reiki van Maria, kwam 's morgens vroeg om 5.30 uur een vrouw tegen die tandarts was en me vertelde dat er niets met mijn tanden of kiezen was, maar dat er energetisch iets bezig was, kwam op het juiste moment een sjamane uit Chili tegen die me wist te vertellen dat de bovenkaak de grootouders representeert (en de onderkaak de ouders), kreeg hulp Liane die draden van energie uit mijn kaak trok wat ik tot mijn verbazing heel sterk voelde, en kon ook -wonderlijk genoeg- de workshops geven.
Op zo'n festival waar vrouwen verder willen groeien, is de geestelijke wereld aanwezig, om hulp te bieden en op de zere plekken te wijzen die heling vragen.
Ik heb een foto van mijn nooit gekende oma afgedrukt die nu in de kamer hangt, en ook mijn andere oma heb ik bij mijn ouders gezet.
Als ik grootmoeders in het algemeen meer aandacht wil gaan geven, zal ik eerst de lijn met mijn eigen grootmoeders schoon moeten maken.
vrijdag 14 augustus 2015
Over kerkjes in Frankrijk, Johannes en Maria
Op vakantie houd ik ervan om oude kerkjes in te gaan en te zien of er voorchristelijke elementen te vinden zijn. Veel kerken zijn op oude krachtplekken gebouwd waar al eeuwenlang rituelen plaatsvonden. In de kathedraal van Chartres word ik er blij van omdat ze daar goed zichtbaar zijn: de dierenriemtekens, Notre Dame sous la terre (waar later Maria van is gemaakt), de zeven vrije kunsten, de bron in de crypte.
Na een jaar veel van Steiner gelezen te hebben, heeft de geschiedenis voor mij een nieuwe dimensie gekregen in die zin dat de ene cultuurperiode de vorige opvolgt en er een meer begrijpelijke loop is te ontdekken in de mensheidsontwikkeling. De figuur van Christus ben ik anders gaan zien, en daardoor ben ik begonnen met het lezen van de evangelien, niet zozeer als een historisch document maar meer als inwijdingsverhalen. En waar viel mijn oog op in de kerkjes in Bretagne: op de apostelen en de 4 evangelisten. En steeds was een van de apostelen baardloos, waarschijnlijk Johannes, over wie in het Johannes evangelie wordt gezegd: ' de apostel die hij liefhad'.
Op de facebookpagina: Heilige bronnen en krachtplaatsen in de lage landen heeft Hans Welens een mooi relaas van zijn bronnenreis door Bretagne gepost (waarvoor veel dank). Een bepaalde afbeelding van het laatste avondmaal raakte me, en in Bretagne hebben we die opgezocht, in het dorpje Rumengol. Op deze afbeelding zijn 12 apostelen te zien met Jezus, en degene aan Jezus' linkerzij heeft het hoofd op diens schouder gelegd. Het lijkt een vrouw, Maria Magdalena? Je zou het wel zeggen. Maar dan zijn er dus 11 mannen in plaats van 12, Judas was er toen toch nog bij?
Zou het niet de jonge Johannes kunnen zijn die nog geen baard had en lange haren zoals de meeste mannen in die tijd, die z'n genegenheid op deze wijze uitdrukt?
Ik wil het openlaten, zoals ik het ook open wil laten of Maria Magdalena nu getrouwd was met Jezus of niet. Niet iedere vraag hoeft meteen beantwoord te worden.
Na een jaar veel van Steiner gelezen te hebben, heeft de geschiedenis voor mij een nieuwe dimensie gekregen in die zin dat de ene cultuurperiode de vorige opvolgt en er een meer begrijpelijke loop is te ontdekken in de mensheidsontwikkeling. De figuur van Christus ben ik anders gaan zien, en daardoor ben ik begonnen met het lezen van de evangelien, niet zozeer als een historisch document maar meer als inwijdingsverhalen. En waar viel mijn oog op in de kerkjes in Bretagne: op de apostelen en de 4 evangelisten. En steeds was een van de apostelen baardloos, waarschijnlijk Johannes, over wie in het Johannes evangelie wordt gezegd: ' de apostel die hij liefhad'.
Op de facebookpagina: Heilige bronnen en krachtplaatsen in de lage landen heeft Hans Welens een mooi relaas van zijn bronnenreis door Bretagne gepost (waarvoor veel dank). Een bepaalde afbeelding van het laatste avondmaal raakte me, en in Bretagne hebben we die opgezocht, in het dorpje Rumengol. Op deze afbeelding zijn 12 apostelen te zien met Jezus, en degene aan Jezus' linkerzij heeft het hoofd op diens schouder gelegd. Het lijkt een vrouw, Maria Magdalena? Je zou het wel zeggen. Maar dan zijn er dus 11 mannen in plaats van 12, Judas was er toen toch nog bij?
Zou het niet de jonge Johannes kunnen zijn die nog geen baard had en lange haren zoals de meeste mannen in die tijd, die z'n genegenheid op deze wijze uitdrukt?
Ik wil het openlaten, zoals ik het ook open wil laten of Maria Magdalena nu getrouwd was met Jezus of niet. Niet iedere vraag hoeft meteen beantwoord te worden.
zaterdag 11 juli 2015
Op weg met Steiner
In het afgelopen jaar ben ik in het werk van Rudolf Steiner 'gedoken'. Dit heeft me meer geraakt dan ik ooit had kunnen vermoeden. Op zoveel terreinen van het leven heeft hij impulsen gegeven waar mensen om hen heen verder mee zijn gegaan.
Ik las zijn voordrachten over elementen wezens die hij zeer gedetailleerd heeft geschetst.
Ik las zijn visie op de mensheidsontwikkeling, waarin hij ook de voor- Atlantische tijden benoemt.
Ik las en lees biografieën over hem, en raak steeds meer onder de indruk.
Boekwinkeltjes.nl wordt nog rijk van mij.....
Ik las en lees Filosofie van de vrijheid, volgens hemzelf zijn belangrijkste werk, en ben zelfs in een studiegroepje gegaan dat één keer per maand bij elkaar komt, zich buigend over de vraag of de mens een vrije wil heeft.
Ik las en lees zijn visie op de komst van Christus, het fascineert me en houdt me erg bezig. Ik ben er zelfs door naar de Christengemeenschap gegaan, waar de mensenwijdingsdienst plaatsvindt, geïnspireerd op de visie dat Christus is ingedaald in de mens Jezus tijdens de doop in de Jordaan, drie jaar in en door Jezus heeft geleefd tot hij de kruisdood is gestorven, Steiner noemt dit het mysterie van Golgotha. Tijdens de diensten wordt er altijd iets voorgelezen uit één van de vier evangeliën, met name uit het Johannes evangelie. Tot mijn grote verbazing vind ik mezelf regelmatig tot tranen toe geroerd, zonder dat ik begrijp hoe dat komt. Geraakt worden door het gevoel van eerbied dat er heerst, komt denk ik het dichtst bij.
Nu heb ik afgelopen weken twee boeken gelezen, waarin een andere visie op de kruisdood naar voren komt. Het zijn 'Herinneringen van Essenen' door Meurois en 'Ooggetuigeverslag van het leven van Jezus' door Van Mare. In beide boeken wordt 'herinnerd' dat Jezus Christus van het kruis is gehaald voor hij stierf en daarna nog een aantal jaren heeft geleefd. Dit staat haaks op het mysterie van Golgotha, waar juist de kruisdood cruciaal (!) is in de mensheidsontwikkeling, en het verwart me in die zin dat ook deze boeken heel authentiek overkomen als ik ze lees.
Een tijdje leven met het niet weten is een opgave en een goeie oefening. Ik heb de vraag inmiddels aan vijf mensen gesteld die op één of andere wijze in die materie zitten, en kreeg vijf verschillende antwoorden.
Het is kennelijk de bedoeling dat ik mijn eigen weg vind hierin.
Ik las zijn voordrachten over elementen wezens die hij zeer gedetailleerd heeft geschetst.
Ik las zijn visie op de mensheidsontwikkeling, waarin hij ook de voor- Atlantische tijden benoemt.
Ik las en lees biografieën over hem, en raak steeds meer onder de indruk.
Boekwinkeltjes.nl wordt nog rijk van mij.....
Ik las en lees Filosofie van de vrijheid, volgens hemzelf zijn belangrijkste werk, en ben zelfs in een studiegroepje gegaan dat één keer per maand bij elkaar komt, zich buigend over de vraag of de mens een vrije wil heeft.
Ik las en lees zijn visie op de komst van Christus, het fascineert me en houdt me erg bezig. Ik ben er zelfs door naar de Christengemeenschap gegaan, waar de mensenwijdingsdienst plaatsvindt, geïnspireerd op de visie dat Christus is ingedaald in de mens Jezus tijdens de doop in de Jordaan, drie jaar in en door Jezus heeft geleefd tot hij de kruisdood is gestorven, Steiner noemt dit het mysterie van Golgotha. Tijdens de diensten wordt er altijd iets voorgelezen uit één van de vier evangeliën, met name uit het Johannes evangelie. Tot mijn grote verbazing vind ik mezelf regelmatig tot tranen toe geroerd, zonder dat ik begrijp hoe dat komt. Geraakt worden door het gevoel van eerbied dat er heerst, komt denk ik het dichtst bij.
Nu heb ik afgelopen weken twee boeken gelezen, waarin een andere visie op de kruisdood naar voren komt. Het zijn 'Herinneringen van Essenen' door Meurois en 'Ooggetuigeverslag van het leven van Jezus' door Van Mare. In beide boeken wordt 'herinnerd' dat Jezus Christus van het kruis is gehaald voor hij stierf en daarna nog een aantal jaren heeft geleefd. Dit staat haaks op het mysterie van Golgotha, waar juist de kruisdood cruciaal (!) is in de mensheidsontwikkeling, en het verwart me in die zin dat ook deze boeken heel authentiek overkomen als ik ze lees.
Een tijdje leven met het niet weten is een opgave en een goeie oefening. Ik heb de vraag inmiddels aan vijf mensen gesteld die op één of andere wijze in die materie zitten, en kreeg vijf verschillende antwoorden.
Het is kennelijk de bedoeling dat ik mijn eigen weg vind hierin.
maandag 15 juni 2015
Precies goed
Wat je ook doet, waar je ook gaat, wat je ook kiest: het is precies goed!
Wat een uitdaging om op deze manier te leven.
Afgelopen donderdag was ik bij een groepje, gestart door een wijze vrouw: Jeanne Lendfers, met de titel 'Luister'. Wat we daar precies doen is niet makkelijk aan te geven. We ontmoeten elkaar in de ochtend en we laten ons leiden door wat zich aandient. Soms vertelt iemand een ervaring en gaan we daarop door, soms zitten we een tijd in stilte, soms maken we geluid met elkaar, en iedere reactie, bij jezelf, bij de ander, is veld van onderzoek.
We nemen de tijd om te onderscheiden welk gevoel er zit, gaan ernaartoe, blijven erbij, onderzoeken welk gevoel eronder zit, voelen de weerstand, blijven erbij, delen, steunen, dragen, huilen, lachen, zingen, en proberen uit wat voor vorm dan ook te blijven, een werkplaats van het leven.
Afgelopen donderdag hebben we onderzocht hoe het is om al je gevoelens van dat moment te onderscheiden, te benoemen en vervolgens te bundelen tot één grote kracht die je stuurt naar een plek waar meer lijden is.
En we deelden onze ervaringen hiermee, de onmacht, weerstand en ontluisterende ontdekkingen in ons binnenste. En voelden wat een lucht het gaf om te erkennen wat er was en dit te durven uitspreken.
Onderstaand gebed werd voorgelezen aan het eind van de ochtend.
Ik merkte dat als ik deze woorden echt binnen laat komen, er zich inderdaad een diep vertrouwen opent.
Wat een uitdaging om op deze manier te leven.
Afgelopen donderdag was ik bij een groepje, gestart door een wijze vrouw: Jeanne Lendfers, met de titel 'Luister'. Wat we daar precies doen is niet makkelijk aan te geven. We ontmoeten elkaar in de ochtend en we laten ons leiden door wat zich aandient. Soms vertelt iemand een ervaring en gaan we daarop door, soms zitten we een tijd in stilte, soms maken we geluid met elkaar, en iedere reactie, bij jezelf, bij de ander, is veld van onderzoek.
We nemen de tijd om te onderscheiden welk gevoel er zit, gaan ernaartoe, blijven erbij, onderzoeken welk gevoel eronder zit, voelen de weerstand, blijven erbij, delen, steunen, dragen, huilen, lachen, zingen, en proberen uit wat voor vorm dan ook te blijven, een werkplaats van het leven.
Afgelopen donderdag hebben we onderzocht hoe het is om al je gevoelens van dat moment te onderscheiden, te benoemen en vervolgens te bundelen tot één grote kracht die je stuurt naar een plek waar meer lijden is.
En we deelden onze ervaringen hiermee, de onmacht, weerstand en ontluisterende ontdekkingen in ons binnenste. En voelden wat een lucht het gaf om te erkennen wat er was en dit te durven uitspreken.
Onderstaand gebed werd voorgelezen aan het eind van de ochtend.
Ik merkte dat als ik deze woorden echt binnen laat komen, er zich inderdaad een diep vertrouwen opent.
Jij, zoals je bent, bent precies goed.
Je gelaat, lichaam, naam, achternaam.
Voor jou zijn ze precies goed.
Je ouders, je kinderen.
Je schoondochter, je kleinkinderen.
Ze zijn voor jou allemaal precies goed.
Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet.
Rijkdom en armoede.
Voor jou zijn ze precies goed.
Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht.
Voor jou is het precies goed.
Of je nu naar verwarring gaat of naar de vrede.
Waar je ook gaat, het is precies goed.
Niets om over op te scheppen.
Niets om zich schuldig over te voelen.
Niets boven, niets beneden.
Zelfs de dag en de maand waarop je sterft.
Zelfs dat is precies goed.
Het leven waarin je wandelt met de Trouwe.
Het kan op geen enkele manier niet precies goed zijn.
Wanneer je je leven aanvaardt als precies goed.
Dan begint zich een diep vertrouwen te openen.
Je gelaat, lichaam, naam, achternaam.
Voor jou zijn ze precies goed.
Je ouders, je kinderen.
Je schoondochter, je kleinkinderen.
Ze zijn voor jou allemaal precies goed.
Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet.
Rijkdom en armoede.
Voor jou zijn ze precies goed.
Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht.
Voor jou is het precies goed.
Of je nu naar verwarring gaat of naar de vrede.
Waar je ook gaat, het is precies goed.
Niets om over op te scheppen.
Niets om zich schuldig over te voelen.
Niets boven, niets beneden.
Zelfs de dag en de maand waarop je sterft.
Zelfs dat is precies goed.
Het leven waarin je wandelt met de Trouwe.
Het kan op geen enkele manier niet precies goed zijn.
Wanneer je je leven aanvaardt als precies goed.
Dan begint zich een diep vertrouwen te openen.
vrijdag 15 mei 2015
Het labyrint, een ervaring en een besluit
Enige tijd geleden volgde ik bij de Schaapshoeve in Brabant een workshop over het labyrint, gegeven door een Ier, Tony Christie, ontwerper en maken van de Labyrinth Wisdom Cards. We waren met gelijkgezinden, allen labyrintwerkers, waardoor Tony zich kon afstemmen op onze behoeften en ons niveau van kennis.
Twee maal die dag liepen we het labyrint, met een opdracht. In de middag liepen we terug door de tijd, tot waar het ooit begon, en daarvoor. Tony zong de Gayatri mantra, ik zong al lopend mee, ook als hulp om uit mijn hoofd te blijven terwijl ik liep. Al lopende voelde ik me steeds meer terug gaan uit mijn huidige aardse leven, door de tijden terug, mijn hoofd en mijn hele lijf richtten zich steeds meer op alsof ik langzaam meer overzicht kreeg.
Mijn gevoel werd steeds 'onpersoonlijker' en ik probeerde uit m'n denken, m'n analyse te blijven over wat er nu gebeurde.
In het centrum aangekomen zong ik nog steeds, en ineens realiseerde ik me, wist ik dat er in het universum altijd al muziek was, lang voor wij als mens er waren. Alle muziek is er al. We hoeven hem alleen maar op te pakken -als we willen- en in een vorm te gieten -als we willen- .
Teruglopend was ik vooral bezig om voorbij alle oordelen en meningen mijn muziek de wereld in te willen brengen. De opdracht bij de tweede loop was: wat besluit je? Dat was dan ook mijn besluit.
De volgende dag, bij een andere bijeenkomst, zei een vrouw tegen mij dat ze op mijn cd met mantra's zat te wachten, zodat ze de mantra's in haar Rode Tent kan zingen. Hoe helder mag het antwoord zijn?
Daarom ben ik de afgelopen tijd hard bezig geweest met iets dat ik al jaren wil: het opnemen van mijn eigen mantra's op een cd, gezongen met een groepje vrouwen en ondersteund door een gitarist. Een spannend proces, dat wordt vervolgd.
Twee maal die dag liepen we het labyrint, met een opdracht. In de middag liepen we terug door de tijd, tot waar het ooit begon, en daarvoor. Tony zong de Gayatri mantra, ik zong al lopend mee, ook als hulp om uit mijn hoofd te blijven terwijl ik liep. Al lopende voelde ik me steeds meer terug gaan uit mijn huidige aardse leven, door de tijden terug, mijn hoofd en mijn hele lijf richtten zich steeds meer op alsof ik langzaam meer overzicht kreeg.
Mijn gevoel werd steeds 'onpersoonlijker' en ik probeerde uit m'n denken, m'n analyse te blijven over wat er nu gebeurde.
In het centrum aangekomen zong ik nog steeds, en ineens realiseerde ik me, wist ik dat er in het universum altijd al muziek was, lang voor wij als mens er waren. Alle muziek is er al. We hoeven hem alleen maar op te pakken -als we willen- en in een vorm te gieten -als we willen- .
Teruglopend was ik vooral bezig om voorbij alle oordelen en meningen mijn muziek de wereld in te willen brengen. De opdracht bij de tweede loop was: wat besluit je? Dat was dan ook mijn besluit.
De volgende dag, bij een andere bijeenkomst, zei een vrouw tegen mij dat ze op mijn cd met mantra's zat te wachten, zodat ze de mantra's in haar Rode Tent kan zingen. Hoe helder mag het antwoord zijn?
Daarom ben ik de afgelopen tijd hard bezig geweest met iets dat ik al jaren wil: het opnemen van mijn eigen mantra's op een cd, gezongen met een groepje vrouwen en ondersteund door een gitarist. Een spannend proces, dat wordt vervolgd.
Abonneren op:
Posts (Atom)