Gisteren was mijn 16e Sint Jansfeest op het schoolplein van Wonnebald. Je zou denken dat je daar genoeg van zou krijgen, maar niets is minder waar. Stel je voor: 's morgens zijn er spelletjes op het plein die de grotere kinderen begeleiden, vanaf 16.30 druppelen ouders en kinderen het plein op met tassen vol eten en drinken en kleedjes om op te zitten. Om 17.00 uur start het volksdansen met begeleiding van levende muziek door een aantal ouders. Sinds ik op de accordeon heb leren spelen, doe ik mee, mijn favoriete lied is de Kamelendans, die steeds sneller wordt gespeeld en gedanst.
Daarna komen de kinderen uit de vijfde klas in Griekse gewaden en steken onder het reciteren van een deel uit de Ilias het Sint Jansvuur aan. Dan worden er Sint Jansliederen gezongen en als het vuur bijna is gedoofd springen ouders en kinderen achter elkaar over het vuur. En dan is het tijd voor onze kleedjes, genieten we van ons meegebrachte eten en van vele ontmoetingen.
Dit was mijn laatste keer, het was daardoor anders en toch weer niet. Wanneer je weet dat iets gaat eindigen beleef je de situatie ook anders. Ik voelde hoeveel voetstappen van mij op het plein liggen, hoe intens ik dit feest beleefd heb en dat voor alles een tijd van komen en een tijd van gaan is.
Heerlijk heb ik met een groepje vrouwen en hun dochters tot laat op het plein gezeten. Nog even heb ik 'de kamelendans' en 'meisje ga je mee' gespeeld op de accordeon waarbij de anderen een dansje deden. De twee dochters wilden als laatste het plein verlaten, het was voor hen lekker laat. "Nog even bidden", zei één van de twee en als volleerde moslima's bogen ze op hun knieën gezeten een paar keer met hun armen naar de grond. Een mooier dankgebed voor al die jaren feest op school had ik me niet kunnen wensen. Dankjewel jonge prachtige vrouwen. Dat op Wonnebald nog vele vele jaren heerlijke Sint Jansfeesten mogen plaatsvinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten