Ontmoeting met een bijzondere steen uit de Oosterschelde

Ik werd gevraagd om een steen te komen zien.

De steen kwam uit de Oosterschelde, via via was deze bij haar gekomen en stond nu in haar achtertuin.

Ik kon me er geen voorstelling bij maken maar omdat ik de vrouw heel authentiek vind en vertrouw in haar gevoel, ging ik langs.

Na wat gepraat te hebben in de kamer, en wel iets buiten te hebben gezien, maar geen idee of dit het was, liet ze me alleen de tuin ingaan.

Daar stond ze, ik kreeg meteen de associatie met een yoni, wat prachtig en wat een gelaagdheid. Langzaam durfde ik te naderen, ik voelde de kracht ervan.

Ik ging op het krukje voor de steen zetten en hoorde: ‘Ben je daar eindelijk?’

Vervolgens alleen maar het woord ‘Open’, en ik opende mijn yoni voor haar. Ik liet binnen wat ik aankon. Ik trilde, kreeg schokjes, en liet het maar gebeuren.

Vrouwenkracht, een appèl, een oer doorgeef symbool.

Ach, wat zijn woorden?

En hoe moet iemand als ik dit beschrijven die altijd op haar hoede is voor zweverigheid en zogenaamde aha ervaringen die geen grond schijnen te hebben?

Toen ik zelf voelde dat het genoeg was, sloot ik mijn poort, stopte ik mijn geschok, en het werd rustig.

Kracht van een oersoort viel mij toe, zo voelt het. En kennelijk was ik eraan toe.

Mij is beloofd dat ik de steen mag bezoeken als ik daar behoefte toe voel.

Ik hoop dat ze door vele vrouwen bezocht mag worden, de tijd zal het leren.

Parels bij de Vrouwenviering 'Van Hart tot Hart'

Het is een mooie dag geworden, de Vrouwenviering op 8 maart in de Lourdeskerk in Den Haag!
Met zonnig weer kwamen meer dan 120 vrouwen (waaronder ook cirkelgeefsters en vrijwilligsters) samen, vol verwachting voor wat de dag zou bieden. Maanden van voorbereiding waren vooraf gegaan die geresulteerd hebben in een prachtige viering.
Susan Smit sprak vele vrouwen aan met haar lezing over de Liefde, zonder opsmuk of mooidoenerij.
De vrijwilligsters ondersteunden de dag vol overgave waardoor ik een les leerde in loslaten en vertrouwen.
De cirkelgeefsters deelden belangeloos hun gaven, toegewijd aan de groei van vrouwen.
In de loop van de dag zag je de ogen van veel vrouwen veranderen, een open blik, zonder verdediging of angst. De ontmoetingen tijdens en na de cirkels hadden duidelijk een andere sfeer dan die in de ochtend: er was gedeeld, 'gewerkt', gelachen en gehuild, en daardoor was er meer openheid naar elkaar toe.

Aangezien we altijd snel de neiging hebben ons te richten op verbeterpunten en daarmee te snel voorbij gaan aan de parels, richt ik me in dit blog op een paar van die mooie momenten die je snel zou kunnen vergeten, maar waar het uiteindelijk om gaat: die momenten die je niet kunt vangen of vastleggen, die ontstaan op de dag door synergie, door ontmoetingen en toevalligheden die niet toevallig zijn, door ongeziene krachten die steunend aan het werk:
- Toen we bij de start van de dag een cirkel maakten met de cirkelgeefsters en de vrijwilligsters, waren er inmiddels al vrouwen binnen die bij de deur moesten wachten. En in plaats van in ergernis te schieten, maakten deze vrouwen ook een cirkel bij de deur die aansloot bij de cirkel in het centrum van de ruimte, en deden daar hun eigen ritueel met een steen.
- Er werden nieuwe contacten gelegd tussen vrouwen, waardoor het web van zusterschap steeds groter wordt.
- In de Rode tent werd door een vrouw bij de afsluiting gezegd: "Op 8 maart 2015 werd ik vrouw".
- In het sluitingsritueel maakten vrouwen contact met de energie van hun voormoeders wat bij veel vrouwen nieuwe inzichten bracht.
- Vrouwen konden tijdens het slotlied al hun gevoelens roepen die die dag langs waren gekomen, waarna er over werd gezongen, dus zongen we ook over angst, sappigheid, kritiek en moed.
- En bijzonder was de steun van de beheerder van de kerk, die deze viering van harte ondersteunde en waar nodig meteen hielp en voor wie niets te veel gevraagd was. Dat, samen met de hulp van 'onze mannen' bij de aankleding van de ruimte de dag ervoor,  gaf ons de bedding en de boodschap dat het in deze tijd gaat om samenwerken, hulp mogen geven, vragen en ontvangen omdat we allen onze eigen kwaliteiten hebben, als vrouw en als man.


Met een hart vol dankbaarheid sloten we met z'n vijven deze dag op een mooie manier af.

Mooie parels bij labyrintlopen

In Panorama Mesdag mocht ik op verzoek van Bruno van den Elshout een pimalabyrint leggen en een labyrintloop begeleiden, te midden van vele mooie horizon foto's gemaakt door Bruno . Ik had verschillende instrumenten rond het labyrint gelegd en vragen neergelegd bij de wendingen in het labyrint. De deelnemers liepen het labyrint vol toewijding, en de klanken van de klankschalen, de sansula en de klankklokjes leken de loop te intensiveren. Toen pakte ik de drum, sloeg, en zag het gebeuren bij één van de vrouwen: ze begon sierlijk te lopen, het werd een loop-dans, ik zag een grote lach op haar gezicht en het leek of ze in een andere laag van zichzelf kwam, voor zover je dat kunt waarnemen. Later mailde ze:

  

"Als ik er maar één woord aan zou mogen besteden, zou dat woord RUIMTE zijn. Daarnaast kreeg ik het gevoel om thuis te komen in mijn lichaam toen jij op je drum ging spelen en ging zingen. De hoeken van het labyrint gaven mij een plek om even - al wiegend - te pauzeren en 'stil' te staan. Kortom, het voelde heel helend. Dank je wel, het heeft mij veel gegeven." Jasperina van Gelder

Later die week mocht ik  op het Slachthuisplein in Laak een lichtjeslabyrint neerleggen in de vorm van een hart. Dit als onderdeel van een lichtjesroute georganiseerd door Quartier Laak in samenwerking met de Geluksroute, met het doel te laten zien hoe mooi de wijk is en wat voor potentie het heeft. Een wandel- , fiets- en vaarroute kwamen uiteindelijk samen op het plein. Vele nieuwsgierige kinderen kwamen langs vol vragen toen ik het labyrint aan het bouwen was, wat het werd en of ze konden helpen. Toen het hartlabyrint met lantaarntjes bijna klaar lag om aangestoken te worden, kwam een Marokkaanse man het labyrint lopen om te zien of het klopte en liet zijn goedkeuring blijken.  Hij bleek actief in het Vadercentrum te zijn en voelde zich verantwoordelijk voor het goed verlopen van het eindfeest. Later op de avond toen alle lichtjes aan waren, kwam hij het nog eens lopen, voor zichzelf.

Er kwamen mensen van verschillende culturele achtergronden aan wie we de betekenis van het labyrint uitlegden en na enige aansporing wilden ze het vaak wel lopen.
Een Turkse vrouw wiens dochter als tolk fungeerde besloot het labyrint in te gaan toen ze hoorde dat ze een wens mocht doen in het centrum. Met hoofddoek en lange rokken liep ze het labyrint in haar eentje, met een lach op haar gezicht. Het was ontroerend te zien dat het labyrint fungeerde als brug tussen culturen.

Veel stellen en ook gezinnen kwamen het hartlabyrint samen lopen in het kader van Valentijn en in het centrum werd gezoend.

Er liepen ook werknemers van de 'Security' rond. Ook hen nodigde ik uit om het labyrint te lopen. Na enige uitleg besloot één van hen erin te gaan, en daar - onder een behoorlijk volume van een dj verderop het plein- liep hij, een veiligheidsbeambte, volledig geconcentreerd in alle rust naar het centrum van het labyrint, zijn eigen hart. Een vrouw van de Geluksroute en ik aanschouwden deze man in zijn eiland van bezinning. We waren beide geroerd door deze parel.

Spreekt God nog steeds tot ons?

Bovenstaande vraag stel ik regelmatig als ik op een plek ben waar uit geen ander boek dan de bijbel geciteerd wordt. Het idee dat God is gestopt met praten tegen ons door middel van boeken wil er bij mij niet in. Toen ik het eerste boek van Neale D.Walsch kocht: 'een ongewoon gesprek met God' was dat vooral ingegeven door nieuwsgierigheid. De gouden letters op de kaft deden me erg Amerikaans aan en riepen wat weerstand op, maar de nieuwsgierigheid won het. Godzijdank zou ik zeggen.
Al lezende voelde ik dat het klopte wat hier gezegd werd, en voor het eerst wist ik: dit is de God waar ik iets mee kan, zoals zij bedoeld is. En dan is het zoeken naar woorden die altijd te kort schieten om iets over het onbenoembare aan te geven.
Ik heb ze verslonden, al zijn boeken, want na de trilogie verschenen er nog meer boeken. En regelmatig pak ik weer een boek erbij, als ik een vraag heb, voeding nodig heb of wil opzoeken wat er over een bepaald thema gezegd wordt.
Als er voor mij één plek is waar God in de huidige tijd tot ons spreekt dan is het via deze boeken.

Het mooie is dat God in deze boeken aangeeft dat zij op vele plekken tot ons spreekt als we ons ervoor openstellen: de wind in de bomen, de regen op onze huid, een tekst in een boek dat je ergens openslaat, een lied dat je hoort, een wijze raad van iemand, een fluistering in ons hart....
Ze is vaak zoveel dichterbij dan we vermoeden.

"En in het zachte zuchtje wind was het God die hij herkende."
Solovjov

Het achtvoudige pad

Na de zomer waarin ik veel van Steiner had gelezen, viel er een uitnodiging in mijn mailbox voor een cursus over het achtvoudige pad, gegeven door een antroposofisch arts, dr. Roger Crijns. Dit pad van Boeddha wordt steeds genoemd in de boeken van Steiner waar hij over meditatie schrijft. Na de informatie avond besloot ik de cursus te gaan volgen, omdat het fijn kan zijn met andere mensen uit te wisselen en met elkaar op pad te zijn.
En oh, wat ben ik blij met deze keuze:
Iedere week stond één pad centraal, te starten met de juiste gedachte, de juiste voorstelling. Alles begint met waarnemen, gewoon simpel waarnemen zonder interpretatie. Meteen ontdekte ik dat er vele lagen van waarnemen zijn: fysiek waarnemen (de roos is rood, heeft een stengel etc), etherisch waarnemen (de roos groeit, iedere dag een beetje), astraal waarnemen (ik voel ontroering) en met je Ik waarnemen (je ziet het wezen van de roos als een lichtkrans). We kregen de roos mee naar huis en met speciale waarnemingsopdrachten voor die week verbonden we ons allemaal op onze eigen wijze met onze roos.


De tweede week ging het om de juiste mening om tot een juist oordeel te komen.
Hoe ontwikkel je je mening, welke gedachten heb je de dag door? Terughouden is de grote boodschap, niet meteen erbovenop en je eigen mening ventileren, maar nieuwsgierig worden naar de mening, hoe komt die er aan, wat heeft de ander gedacht door daar te komen? Het gaat er dan om dat je alles wat er aan meningen over een thema is verzameld hebt, en dan kan er altijd weer een nieuwe gedachte zijn, en daarvoor open durven staan. Het is verrassend te horen wat er uit een rondje meningen komt over een bepaald onderwerp.

En zo gingen we iedere week een stap verder, waarbij we ervaringen uit ons eigen leven uitwisselden en als voorbeeld namen om te oefenen.
Het juiste woord, de juiste handeling, het juiste standpunt, het kwam allemaal aan bod, en alles gaat om bewustwording over je eigen patronen van denken en handelen, je gewoontes, je overgenomen opvattingen.  Hoe meer bewustwording, des te meer vrijheid.
Leuke oefeningen kwamen langs, bv poets je tanden eens met je andere hand, en er werd benadrukt dat een terugblik 's avonds heilzaam kan werken.

Roger Crijns zal deze cursus nog vaker aanbieden, dus voor geïnteresseerden: google zijn naam en kijk op zijn website.

De horizon in alle toonaarden

Als je in deze periode Panorama Mesdag bezoekt, wordt je welkom geheten door allerlei horizonnen, donker, licht, diepblauw, goudgeel, en vele tinten daartussenin, twee zalen vol foto's en één zaal met het boek. We weten hoe mooi de horizon kan zijn en hoe wisselend op één dag. Zoveel horizonnen bij elkaar is nog iets anders, in eerste instantie overweldigde het me, erna kwam de ontroering. "Dit is mijn zee", dacht ik, "mijn strand en mijn uitzicht", de plek waar ik zo graag ben, met of zonder labyrinten en rituelen. Ik kon mijn tranen niet tegenhouden, en nog steeds kan ik niet uitleggen waar de geraaktheid zit. Ik weet alleen dat ik met steeds meer verwondering naar de natuur kan kijken, de bomen, de luchten en de kleuren hierin. Graag geef ik de kunstenaar/fotograaf de credits hiervoor, omdat, als je met hem in gesprek bent, het je duidelijk wordt dat over iedere stap in het project grondig nagedacht is, dus ook over de keuze van de foto's, de manier waarop ze zijn gerangschikt en de energie die eruit spreekt. Bij Rothko was ik ook geraakt door zijn stille werk, net als hier.  Zou het de stilte zijn die spreekt? De intentie van de kunstenaar? De niet zichtbare communicatie?
Hoe dan ook nodig ik je graag uit de tentoonstelling te bezoeken en de tijd en rust te nemen de foto's op je in te laten werken.

Binnenkort verschijnt het bijzondere boek over de horizon, een 'kunstwerk in boekvorm', vol foto's van de horizon, die genomen zijn op het dak van Hotel Atlantic in Kijkduin, een jaar lang. Bruno van den Elshout is de initiator van dit project, dat begon als een leuk idee en nu resulteert in een prachtig fotoboek, gebonden in Zwitserland en gedrukt in
Het bijzondere van het project is dat de kunstenaar/fotograaf zo sterk geloofde in zijn werk en de schoonheid en reikwijdte ervan dat hij groot is gaan denken en doen. Er kwamen steeds meer mensen die hij betrok bij zijn project, het werd steeds meer een gezamenlijk project, hij organiseerde 24-uurs 'zittingen' op het strand om de horizon te aanschouwen/beleven, hij exposeerde her en der, reisde naar Zwitserland omdat daar een speciale bindwijze volgens de flatbookmethode plaatsvindt waardoor het boek 'plat' kan openliggen. Nu is er een expositie in Panorama Mesdag en 4 december vindt de boekpresentatie plaats in het Gemeentemuseum. Neem een kijkje op zijn website die hieronder vermeld staat.
Als geboren en getogen Hagenaar vind ik dat iedere Hagenaar zo'n boek in huis zou moeten hebben.

http://www.newhorizonsahead.nl/boek?lang=nl

Wervelen

Dansen als een Derwisj, ken je die beelden? Een man in een witte jurk met een speciaal hoofddeksel op draait en draait en draait om zijn eigen as, in trance.


In tegenstelling tot wat de naam doet veronderstellen is het veel meer dan dansen. Het is één grote religieuze beleving met Perzische poëzie en religieuze teksten (vaak van Rumi en Hazrat Inayat Khan). Het geheel komt uit het soefisme, een mystieke beweging uit de islam.
Onderaan dit blog leg ik uit wat meer uit over de achtergrond.

Drie keer kreeg ik de kans dit fenomeen te ervaren: Jeanne Lendfers, een wijze vrouw, ervaringsdeskundige in het wervelen, bood een serie aan in centrum Wajid in Den Haag, thuiswedstrijd, wat een bof, op de fiets.
De ochtenden waren prachtig opgebouwd, ze begon met een gebed, en zo nu en dan klonk er weer een mooie tekst van Rumi. We startten het dansen door in een bepaalde pas te lopen, te reciteren/bidden 'Allah Hu Allah Hu'. En toen begonnen we te draaien, wat eigenlijk heel eenvoudig is, gecentreerd in je eigen lijf.  Als je draaierig of misselijk dreigde te worden, moest je even je hoofd naar beneden doen of op je knieën gaan zitten.
Ik had gehoord dat het draaien een soort gebed is en dat bleek te kloppen. Hoe meer gecentreerd ik kon draaien des te meer raakte ik in trance en werd ik niet misselijk. Ik stemde me af op God, de Godheid, verbond me met de Aarde, en wilde niet meer stoppen. Ik hoorde en zag de anderen wel terwijl ik draaide, maar ik hoefde niets anders dan hier te zijn, in de werveling.
Later die week was ik aan de vloedlijn en ging daar ook draaien, er was een extra uitdaging omdat het strand iets schuin afliep en het zand itt een gladde vloer, verandert, dieper wordt.
Maar dat was geen belemmering. Het was heerlijk te midden van de elementen.
Wie weet gaan we nog eens met velen wervelen aan de vloedlijn!

De komende maanden zal Jeanne deze (woensdag)ochtenden één keer per maand aanbieden te starten op woensdag  12 november, dan is een kennismaking. Als je interesse hebt, ben je van harte welkom. Dit is de site van Jeanne Lendfers: http://www.inne.nl/derwisjdans/


Derwisj heeft twee betekenissen: Ten eerste is het Arabisch voor 'wol', en verwijst naar de pijen van de eerste derwisjen.
Ten tweede verwijst het naar 'drempel', omdat een derwisj zich op de grens tussen het aardse en het goddelijke bevindt. Dit uit zich ook in de positie van de handen van de dansers: één hand is naar de hemel gericht, de andere naar de aarde.
In de dertiende eeuw is de basis gelegd voor deze dans. Rumi heeft toen de dans ontwikkeld. De plaats waar hij gestorven is, het Turkse Konya, is nog steeds het centrum van de soefidans. Tegenwoordig is Khan de sleutelfiguur. Hij richtte een soefibewiging op in de VS met een grensoverschrijdende filosofie. Het is namelijk zo dat iedereen welkom is want er is respect voor alle mensen en voor alle visies en religies.
Dit uit zich in de volgende soefiwijsheid:
Iedereen zit in een tapijt met zijn eigen knoopje, maar als je dat tapijt omdraait, zie je pas het mooie geheel.
Het dansen gebeurt vaak in een kring omdat je op die manier makkelijker energie kan doorgeven. Bovendien draai je steeds van rechts naar links, dit is de richting van het eeuwige, van alles.
“Het Universeel Soefisme staat voor de eenheid van religieuze idealen, voor respect voor alle godsdiensten, profeten en heilige boeken en voor de mensheid als geheel.” Een Soefist zegt dat er één god bestaat, maar in de loop der eeuwen is de boodschap/het goddelijke licht verspreid door verschillende boodschappers. Deze ‘boodschappers’ kunnen gezien worden als de zes grote wereldreligies (Christendom, Jodendom, Islam, Hindoeïsme, Boeddhisme en de Zoroatische godsdienst). Binnen het Universeel Soefisme worden dan ook alle heilige boeken gebruikt en verschillende profeten en boodschappers afkomstig uit de zes wereldreligies spelen een belangrijke rol. Een Soefist legt dit ook wel uit met de spreuk: “Er is één licht dat komt uit verschillende lampen”.