De eerste keer dat ik de kathedraal van Chartres bezocht, had ik een gevoel van thuiskomen, en ik schijn niet de enige te zijn. Ieder jaar probeerde ik een keer te gaan, ik vertrok dan op donderdagochtend, 's middags bezocht ik de kathedraal, ging bij het beeld van 'Maria op de pilaar' zitten, bekeek 's avonds de 'lichtshow', overnachtte in de Hotellerie en liep op vrijdagochtend het labyrint, de enige ochtend dat het opengesteld wordt door de kerkelijke leiding. Ik voelde me dan weer opgeladen en vertrok huiswaarts.
Toch wilde ik er graag eens wat langer zijn en het verlangen om in deze prachtige ruimte te zingen werd ook groter. Ik ontdekte een Nederlandse vrouw die jaren lang reizen met zingen heeft begeleid, maar gezien haar leeftijd hiermee was gestopt. Er was wel een kans dat ze het samen met een ander zou doen. Lang heb ik moeten wachten tot zich weer een dergelijke mogelijkheid voordeed, rond Johannesdag (24 juni) werd er een reis aangeboden met de titel: 'Sonnenkräfte und die Heilung des Herzens', (het seminar was in het Duits).
Het werd een indrukwekkende week die voorlopig nog aan het doorwerken is. De combinatie van zingen en verdieping bleek voor mij heel goed te werken.
Met een groep van 27 mensen van verschillende nationaliteiten hebben we de kathedraal 'ontdekt', ieder op eigen wijze. We zijn gestart in de crypte, diep in Moeder Aarde, waar we klanken maakten en in stilte het beeld "Notre dame sous terre" schouwden. Een mooi woord: schouwen, zo anders dan het woord bekijken. Het heeft te maken met iets op je in laten werken, het onderzoeken, erdoorheen kijken, geestelijk waarnemen. Dat hebben we de hele week gedaan onder leiding van de gids Christophe Rogez, in een mooie opbouw, na de crypte de Kathedraal van buiten, van verschillende kanten, en na twee dagen gingen we naar binnen, naar de vensters. Uiteindelijk hebben we de laatste dag de torens beklommen en de kathedraal ook van boven af kunnen zien, waar we ook daar een waarnemingsoefening deden. Naast waarnemen kregen we bijbelse en filosofische teksten te horen die niet licht waren, het hoofd werd niet vergeten. Dat was soms wat veel in het Duits, maar de ontdekking van wat de kathedraal aan verhalen en symboliek over de mensheidsontwikkeling in zich herbergt, maakte dit weer goed.
Iedere ochtend startten we met bijzondere gymnastiekoefeningen op een plek naast de kathedraal die uitkeek over het stadje en de omgeving, waarbij we de zon begroetten en ons eigen lijf konden ervaren. De hele week ging eigenlijk over bewustzijn, van je lichaam, van je omgeving, van alles wat je zag, hoorde en voelde. Nu ik weer thuis ben, merk ik dat mijn gevoeligheid voor mijn omgeving is toegenomen, ik heb een enorme behoefte om in de natuur te zijn en blijf onderweg stilstaan om te kijken en te voelen.
Zingen hebben we veel gedaan, iedere dag een aantal keer, onder leiding van Janneke van den Dool. Na twee dagen instuderen van het repertoire hebben we gezongen, in de crypte, in de kathedraal en voor de portalen buiten, er was een middeleeuws pelgrimslied bij (Stella Splendens https://www.youtube.com/watch?v=-_TfMx-hf1M) dat ik op de drum ondersteunde. En wat vind ik het toch heerlijk te zingen, iedere dag weer. Ik kan er niet snel genoeg van krijgen.
Een cadeau was het labyrint: er stond een hek met een groot aanplakbiljet waarop stond dat het de vrijdagen 20 en 27 juni niet begaanbaar was ivm bouwwerkzaamheden, het restaureren van de kathedraal is al jaren aan de gang en zal nog jaren duren, ook boven het labyrint moet men soms aan de slag. Hoe fijn is het dan als er een gids is die wat kan regelen omdat hij daar veel mensen kent. Uiteindelijk konden we vrijdagochtend om 6.45 terecht (voor de werklui kwamen), met lichtjes hebben we het labyrint omcirkeld en in pelgrimspas hebben we het gelopen. Om dit als groep te doen met een zelfde gerichtheid en intensiteit heeft me diep geraakt.
Heel dankbaar ben ik dat ik dit heb meegemaakt, er is een nieuwe 'poort' in me geopend en ik zal nog vaak terugkeren naar deze magische plek.
donderdag 10 juli 2014
zaterdag 21 juni 2014
Vergeving
Afgelopen tijd kwam het thema 'vergeving' via verschillende wegen op mijn pad. Ik werd uitgenodigd voor een bijeenkomst bij de organisatie 'Initiatives of Change' waar de documentaire 'Beyond forgiving' werd getoond, waarin twee bewoners uit Zuid Afrika worden geïnterviewd. Ginn Fourie, een vrouw wiens dochter bij een aanslag om het leven is gekomen, en Letlapa Mphalele, de man die het commando voerde over deze aanslag. Zij heeft hem opgezocht, ze wilde, ze móest weten wie het was en oog in oog met hem komen te staan. Hij bleek een mens te zijn, een integer mens die de zaken niet mooier maakte dan ze waren. Ze hebben elkaar vaker ontmoet en hieruit is een samenwerking ontstaan over vergeving. Ze reizen de wereld rond om bijeenkomsten te leiden over heling en verzoening. Bij de vertoning van de documentaire in Den Haag waren ze ook aanwezig, en ik was onder de indruk van hun authenticiteit, hun humor en hun liefdevolle aanwezigheid.
In deze zelfde periode startte Desmond Tutu een 'Forgiveness Challenge' via internet, http://journey.forgivenesschallenge.com/courses/forgiveness-challenge, een 30 daags programma, waarin je stap voor stap werd meegenomen door het 'Fourfolded Path', zonder ook maar één enkele stap over te slaan. De 'challenge' is mooi opgebouwd, er is een liefdevolle toonzetting, duidelijke uitleg, een stukje film of gesproken tekst in de vorm van een meditatie en tot slot een paar vragen die je kunt beantwoorden.
Ik was nieuwsgierig naar een weg, stap voor stap, omdat deze een andere ingang heeft, en ik vermoedde dat deze twee paden elkaar wellicht zouden raken. En dat gebeurde ook, veel eenvoudiger dan ik dacht.
Jaren geleden heb ik een innerlijk besluit genomen om mijn ouders te vergeven, het was genoeg, therapie gedaan, en ik was klaar met mijn verhalen. Ginn Fourie gaf dit ook aan in de documentaire: 'vergeving is een principieel besluit', zo voelde dat voor mij destijds ook, een innerlijk besluit ook waar ik niemand in hoefde te kennen. Op enig moment tijdens de 30 dagen neem je van binnen het besluit om anders tegen een situatie, tegen een persoon aan te kijken, om er anders in te gaan staan, en op dat moment is het eigenlijk gebeurd, in een 'split moment' kan het gebeuren, en in het programma word je er liefdevol doorheen geleid.
Wat mijn grootste obstakel bleek te zijn, was vergeving van mezelf, ook daarin kun je hardnekkig blijven, jezelf van alles kwalijk nemen en naar beneden halen. Ook daarin kwam het moment dat ik mezelf afvroeg: 'Hoe lang ga ik hier nog mee door?' en besloot dat het genoeg was.
Dank aan Desmond Tutu en zijn dochter, en aan deze twee prachtige Zuid Afrikaanse mensen die weten wat het is om 'Beyond Forgiving' te gaan.
In deze zelfde periode startte Desmond Tutu een 'Forgiveness Challenge' via internet, http://journey.forgivenesschallenge.com/courses/forgiveness-challenge, een 30 daags programma, waarin je stap voor stap werd meegenomen door het 'Fourfolded Path', zonder ook maar één enkele stap over te slaan. De 'challenge' is mooi opgebouwd, er is een liefdevolle toonzetting, duidelijke uitleg, een stukje film of gesproken tekst in de vorm van een meditatie en tot slot een paar vragen die je kunt beantwoorden.
Ik was nieuwsgierig naar een weg, stap voor stap, omdat deze een andere ingang heeft, en ik vermoedde dat deze twee paden elkaar wellicht zouden raken. En dat gebeurde ook, veel eenvoudiger dan ik dacht.
Jaren geleden heb ik een innerlijk besluit genomen om mijn ouders te vergeven, het was genoeg, therapie gedaan, en ik was klaar met mijn verhalen. Ginn Fourie gaf dit ook aan in de documentaire: 'vergeving is een principieel besluit', zo voelde dat voor mij destijds ook, een innerlijk besluit ook waar ik niemand in hoefde te kennen. Op enig moment tijdens de 30 dagen neem je van binnen het besluit om anders tegen een situatie, tegen een persoon aan te kijken, om er anders in te gaan staan, en op dat moment is het eigenlijk gebeurd, in een 'split moment' kan het gebeuren, en in het programma word je er liefdevol doorheen geleid.
Wat mijn grootste obstakel bleek te zijn, was vergeving van mezelf, ook daarin kun je hardnekkig blijven, jezelf van alles kwalijk nemen en naar beneden halen. Ook daarin kwam het moment dat ik mezelf afvroeg: 'Hoe lang ga ik hier nog mee door?' en besloot dat het genoeg was.
Dank aan Desmond Tutu en zijn dochter, en aan deze twee prachtige Zuid Afrikaanse mensen die weten wat het is om 'Beyond Forgiving' te gaan.
vrijdag 9 mei 2014
De Groene Kathedraal
Een kathedraal van populieren met de hemel als gewelf.
Het stond op mijn lijstje, het bezoeken van de Groene Kathedraal bij Almere, een kathedraal, gebouwd door landschapsarchitect Marinus Boezem. Hij heeft de plattegrond van de Kathedraal van Reims op ware grootte nagebouwd door aanplanting van Italiaanse populieren. Het project startte in 1987 en in 1996 waren de populieren hoog genoeg om het voor publiek open te stellen.Het project heette het ‘Gothic Growing Project’ ofwel
Gotisch Groeiproject, de bewoners van Almere hebben het De groene kathedraal gedoopt.
Wat me aanspreekt is dat het project groeit, bloeit en weer 'vergaat' net zoals de labyrinten op het strand aan de vloedlijn niet blijvend zijn. De kunstenaar had er een mooi beeld bij: "In 2006 zijn de populieren ongeveer dertig meter, dan
blijven ze nog een paar jaar zo en dan sterven ze langzaam af. Daarna is de Groene Kathedraal alleen nog
een herinnering, een verhaal, een beeld dat je overal mee naar toe kunt
nemen. Pas als zij niet meer te zien is en als mensen tegen elkaar zeggen:
'Vroeger stond hier een kathedraal', dan is Almere een stad met een eigen
geschiedenis." Het was nu 2014 en gelukkig stond hij er nog.
Jeanne had wierook bij zich en we stemden ons af op de plek. Vervolgens gingen we allen ons weegs en lieten ons leiden door wat zich aandiende. Ik stond voor de centrale 'íngang' en liep blootsvoets over het middenpad. De kruisbogen van de kathedraal zijn op de vloer als dunne betonnen paden ingebracht, inmiddels begroeid met gras, ik telde er 13 tot aan de plek van het altaar. Op ieder kruising stopte ik om te voelen. En liet me verassen door wat kwam: aardende energie, kundalini energie, begrip, opgerichtheid, oude herinneringen. Erna liep ik tussen de galerijen door, en ging met mijn rug tegen een populier staan. De melodie van een lied kwam op 'May I walk in beauty', met andere woorden:
"Leg je hoofd te ruste, niets kost meer moeite, laat het leven stromen, want alles is beweging".
De populier hielp me want op een gegeven moment voelde ik de boom bewegen tegen mijn rug, meebewegen met de wind, het was een verrassende ontdekking, nog nooit had ik een stam op deze manier voelen bewegen, als een soort boodschap: 'beweeg maar mee, zo doe je dat'.
En dat ruisen, dat heerlijke geluid van de ruisende toppen. Hele andere muziek dan die van de zee, zacht en fluisterend dat het goed is zoals het is.
Iedere vrouw was in haar eigen proces, af en toe rende Evelien langs, dan zag ik Ria zitten op de centrale plek van het altaar. Jeanne was -al zingend- begonnen aan haar 'heilig werk', ondersteund door Coby: het schoonmaken van de paden in de Maria kapel. Er kwam met een beetje fantasie een bijna labyrintisch stelsel tevoorschijn, met meerkeuzepaden.
Bij deze plek kwamen we samen, en ontstond een spontaan ritueeltje, met wiegen als de bomen en zingen wat er kwam, uitgelaten roepend, het kon allemaal, meebewegend in elkaars energie.
Toen was het tijd voor onze lunch, buiten in het gras, waar we onze overvloed deelden en uitwisselden.
Maar het was nog niet klaar. Ik citeer: "Even verderop is in 1990 een 'contra-kathedraal' gemaakt: dezelfde plattegrond, maar dan als een open grasveld omzoomd door een hoge wand van beukenbomen. In het gras liggen stenen die de pilaren aangeven. Zo blijft de kathedraal zichtbaar als de andere vervallen is."
Ook deze kathedraal bezochten we, zo heel anders maar wel horend bij de vorige plek, ruimte gevend. In een processie liepen we drummend naar het midden waar we gingen liggen in het gras, één met de natuur, onze natuur. Ik speelde op de gitaar, Coby verkende de contouren van de plek, en Jeanne wervelde als een Derwish.
Toen was het tijd voor afscheid, van een magische plek buiten de tijd, en van mede reizigster tot een volgende ontmoeting omdat alles altijd in beweging is.
donderdag 24 april 2014
De Rode Tent
Wat maakt dat een boek dat al meer dan 10 jaar geleden is verschenen, ineens een uitbarsting teweeg brengt aan bijeenkomsten die geïnspireerd zijn op de inhoud? The Red Tent, geschreven door Anita Diamant, werd in 1997 uitgegeven, is ook vertaald (en inmiddels niet meer in het Nederlands te krijgen) en heeft de afgelopen jaren vele vrouwen geïnspireerd tot het organiseren van Rode tent bijeenkomsten. Gestart in de Verenigde Staten zijn Engeland en nu ook Nederland gevolgd. Als paddestoelen schieten ze uit de grond, door het hele land. Er is een vrouw die op facebook alle bijeenkomsten onder elkaar zet, mijn laatste telling was 45! en dat zal zeker blijven groeien.
De historische roman is gebaseerd op een bijbelverhaal uit Genesis en vertelt het verhaal van Jacob gezien door de ogen van zijn jongste en enige dochter Dinah. In de bijbel wordt ze terloops genoemd, hier is ze de hoofdpersoon en vertelt ze haar levensverhaal. In prachtige soms bijna poëtische taal wordt een beeld geschetst van het leven van vrouwen in een andere tijd, waar ze een vitale rol spelen in het draaiende houden van de gemeenschap. Dina wordt opgevoed door vier moeders: Lea, Rachel, Zilpah en Bilha, de dochters van Laban en de vrouwen van Jakob. Zij wijden haar in in de geheimen van de Rode Tent. De Rode Tent is de plekts waar de vrouwen zich drie dagen per maand, tijdens de nieuwe maan, terugtrekken. Ze vertellen elkaar verhalen en geven hun kennis en geheimen door over geboorte en bevalling, over geneeskrachtige kruiden en over de heilige riten bij de eerste menstruatie.
Ik verklap niet alles want je moet het gewoon zelf lezen, ook mannen, misschien wel juist mannen. De beschrijvingen, bijvoorbeeld van een geboorte (Dinah wordt vroedvrouw), van de eerste aanblik van een pasgeboren baby, van het sterven zijn van een grote schoonheid.
Ik denk dat de sfeer die Diamant in dit boek heeft geschetst bij vrouwen een verlangen oproept, misschien wel een herinnering aan hoe vrouwen met elkaar kunnen omgaan. Een herinnering aan zusterschap in plaats van afstandelijkheid, aan elkaar steunen in plaats van elkaar beconcurreren, aan delen in een veilige sfeer in plaats van oordelen.
Rode tenten nodigen vrouwen uit elkaar op een nieuwe manier te ontmoeten, elkaar aanvaardend met alles wat er is, open, vrij, levendig, vrouwelijk, naast elkaar, waar verdriet en vreugde naast en door elkaar kunnen stromen. In sommige staat een thema centraal, in andere wordt veel gedanst, gemasseerd, gemediteerd of anderszins. Vrouwen, voel je welkom bij deze mooie bijeenkomsten.
De historische roman is gebaseerd op een bijbelverhaal uit Genesis en vertelt het verhaal van Jacob gezien door de ogen van zijn jongste en enige dochter Dinah. In de bijbel wordt ze terloops genoemd, hier is ze de hoofdpersoon en vertelt ze haar levensverhaal. In prachtige soms bijna poëtische taal wordt een beeld geschetst van het leven van vrouwen in een andere tijd, waar ze een vitale rol spelen in het draaiende houden van de gemeenschap. Dina wordt opgevoed door vier moeders: Lea, Rachel, Zilpah en Bilha, de dochters van Laban en de vrouwen van Jakob. Zij wijden haar in in de geheimen van de Rode Tent. De Rode Tent is de plekts waar de vrouwen zich drie dagen per maand, tijdens de nieuwe maan, terugtrekken. Ze vertellen elkaar verhalen en geven hun kennis en geheimen door over geboorte en bevalling, over geneeskrachtige kruiden en over de heilige riten bij de eerste menstruatie.
Ik verklap niet alles want je moet het gewoon zelf lezen, ook mannen, misschien wel juist mannen. De beschrijvingen, bijvoorbeeld van een geboorte (Dinah wordt vroedvrouw), van de eerste aanblik van een pasgeboren baby, van het sterven zijn van een grote schoonheid.
Ik denk dat de sfeer die Diamant in dit boek heeft geschetst bij vrouwen een verlangen oproept, misschien wel een herinnering aan hoe vrouwen met elkaar kunnen omgaan. Een herinnering aan zusterschap in plaats van afstandelijkheid, aan elkaar steunen in plaats van elkaar beconcurreren, aan delen in een veilige sfeer in plaats van oordelen.
Rode tenten nodigen vrouwen uit elkaar op een nieuwe manier te ontmoeten, elkaar aanvaardend met alles wat er is, open, vrij, levendig, vrouwelijk, naast elkaar, waar verdriet en vreugde naast en door elkaar kunnen stromen. In sommige staat een thema centraal, in andere wordt veel gedanst, gemasseerd, gemediteerd of anderszins. Vrouwen, voel je welkom bij deze mooie bijeenkomsten.
vrijdag 14 maart 2014
Externsteine
Steeds nieuwsgieriger was ik geworden naar deze krachtplek, eerst door collega-vriendin Kitty Hendriks die er uitgebreid en vol enthousiasme over vertelde, en daarna door de meldingen op de facebook pagina 'Bronrevolutie, heilige bronnen en krachtplaatsen in de Lage Landen'. Een afspraak was gauw gemaakt en daar gingen we afgelopen dinsdag, op weg naar Detmold in Duitsland, boekje met achtergrondinfo in de tas terwijl Kitty onderweg over haar eigen ervaringen vertelde.
Bij de eerste aanblik van die vier enorme steenzuilen, rotsen van zandsteen, was ik niet meteen overdonderd, hoewel de enormiteit van de stenen wel indrukwekkend is; ik herkende ze van de foto's en we moesten eerst maar eens rustig kennismaken. Heerlijk om een ervaren gids te hebben die lichtjes kan sturen: eerst maar eens op een bankje wat eten, landen op de plek, rondkijken, voelen, waarna ze voorstelde om eerst naar het 'graf' te gaan en daarna de stenen te beklimmen. Een inwijdingsplek is een beter woord dan graf, hoewel inwijdelingen hier wel drie dagen en drie nachten verbleven, in een uitgeholde ruimte die de vorm heeft van een mensenlichaam. Het voelde vooral beschut en veilig, en ik had er makkelijk heel lang kunnen liggen, maar de kou maakte dat ik er na verloop van tijd uit klom, te kort om een innerlijke reis te maken.
In de grote steenpilaren zijn trappen gemaakt zodat je de plek ook van bovenaf kunt ervaren. Boven op één van de hoge pilaren kwam bij mij het 'oergevoel' van de plek binnen, ik ging zitten op een stenen krukje en liet de Aarde energie door me heen stromen. Toen ik het helemaal toeliet leek het alsof er een vulkaan door me heen kwam, en ik vroeg me hardop af of ik - als ik het helemaal toe zou laten - uit elkaar zou kunnen barsten. Ik kreeg van Kitty het geruststellende antwoord dat dat niet zou gebeuren. Toch hield ik iets tegen, was het angst voor het onbekende, of voor het oude bekende?
Vervolgens bezochten we de kleinere stenen in het bos, met ieder een eigen functie zo leek het, stuk voor stuk bijzondere ervaringen: een Weleda steen, die me een koninklijk gevoel gaf. Ik zag voor mijn geestesoog mensen rondlopen die met een vraag kwamen bij de verschillende stenen. Ik vertelde Kitty dat ik opvallend stil was, omdat ik meestal loop te neuriën of te zingen. 'Kitty's stone' was er ook, een steen die officieel geen eigen naam heeft, de lievelingssteen van Kitty waar ze uren op kan doorbrengen. Rustgevende energie voelde ik, en de zon die er precies op scheen versterkte het gevoel van tijdloosheid. Alles waar ik me druk over maakte in mijn leven viel weg, ik kon het niet eens meer bovenhalen, het was gewoon goed.
De Moedersteen was heel anders, er stond een struikje met lapjes (en een sok!), waar wij natuurlijk ook iets van onszelf aan toevoegden Kitty scheurde zelfs haar sjaal aan flarden, en aan de voorkant konden we in haar beschutting zitten en dankten we haar met heilig hout.
Uren hebben we doorgebracht op deze oerplek, ouder dan oud, 100 tot 130 miljoen jaar las ik later.
.Er bleek in het bos aan de andere kant van de stenen een boslabyrint te zijn, gemaakt van stenen, dat we na enig zoeken vonden en waar we in het centrum iets van onszelf achterlieten als dank. De paden klopten niet meer en we legden de stenen op de juiste plek zodat alle zeven paden weer gelopen konden worden. Toen we huiswaarts keerden begon ik langzaamaan weer te zingen, dankbaar voor deze ervaring. Na een paar dagen draag ik het nog steeds bij me.
Bij de eerste aanblik van die vier enorme steenzuilen, rotsen van zandsteen, was ik niet meteen overdonderd, hoewel de enormiteit van de stenen wel indrukwekkend is; ik herkende ze van de foto's en we moesten eerst maar eens rustig kennismaken. Heerlijk om een ervaren gids te hebben die lichtjes kan sturen: eerst maar eens op een bankje wat eten, landen op de plek, rondkijken, voelen, waarna ze voorstelde om eerst naar het 'graf' te gaan en daarna de stenen te beklimmen. Een inwijdingsplek is een beter woord dan graf, hoewel inwijdelingen hier wel drie dagen en drie nachten verbleven, in een uitgeholde ruimte die de vorm heeft van een mensenlichaam. Het voelde vooral beschut en veilig, en ik had er makkelijk heel lang kunnen liggen, maar de kou maakte dat ik er na verloop van tijd uit klom, te kort om een innerlijke reis te maken.
In de grote steenpilaren zijn trappen gemaakt zodat je de plek ook van bovenaf kunt ervaren. Boven op één van de hoge pilaren kwam bij mij het 'oergevoel' van de plek binnen, ik ging zitten op een stenen krukje en liet de Aarde energie door me heen stromen. Toen ik het helemaal toeliet leek het alsof er een vulkaan door me heen kwam, en ik vroeg me hardop af of ik - als ik het helemaal toe zou laten - uit elkaar zou kunnen barsten. Ik kreeg van Kitty het geruststellende antwoord dat dat niet zou gebeuren. Toch hield ik iets tegen, was het angst voor het onbekende, of voor het oude bekende?
Vervolgens bezochten we de kleinere stenen in het bos, met ieder een eigen functie zo leek het, stuk voor stuk bijzondere ervaringen: een Weleda steen, die me een koninklijk gevoel gaf. Ik zag voor mijn geestesoog mensen rondlopen die met een vraag kwamen bij de verschillende stenen. Ik vertelde Kitty dat ik opvallend stil was, omdat ik meestal loop te neuriën of te zingen. 'Kitty's stone' was er ook, een steen die officieel geen eigen naam heeft, de lievelingssteen van Kitty waar ze uren op kan doorbrengen. Rustgevende energie voelde ik, en de zon die er precies op scheen versterkte het gevoel van tijdloosheid. Alles waar ik me druk over maakte in mijn leven viel weg, ik kon het niet eens meer bovenhalen, het was gewoon goed.
De Moedersteen was heel anders, er stond een struikje met lapjes (en een sok!), waar wij natuurlijk ook iets van onszelf aan toevoegden Kitty scheurde zelfs haar sjaal aan flarden, en aan de voorkant konden we in haar beschutting zitten en dankten we haar met heilig hout.
Uren hebben we doorgebracht op deze oerplek, ouder dan oud, 100 tot 130 miljoen jaar las ik later.
.Er bleek in het bos aan de andere kant van de stenen een boslabyrint te zijn, gemaakt van stenen, dat we na enig zoeken vonden en waar we in het centrum iets van onszelf achterlieten als dank. De paden klopten niet meer en we legden de stenen op de juiste plek zodat alle zeven paden weer gelopen konden worden. Toen we huiswaarts keerden begon ik langzaamaan weer te zingen, dankbaar voor deze ervaring. Na een paar dagen draag ik het nog steeds bij me.
donderdag 6 maart 2014
Vastentijd, startend in de Dominicuskerk
Gisteren was de start van de vastentijd, ieder jaar weer een ijkpunt, een moment om te beslissen waar ik op wil focussen de komende 40 dagen.
Ik ben naar de Dominicuskerk in Amsterdam gegaan omdat ik van Selma Sevenhuijsen had gehoord dat daar een labyrint gelopen kon worden. Dit leek me een mooie start.
Ik was nog nooit in deze kerk geweest, had er wel veel over gehoord, met name dat hier liederen van Huub Oosterhuis gezongen worden. Dat was ook zo, door een klein koor afgewisseld met alle aanwezigen.
Het was een dienst met een open sfeer: we kregen allen een verdroogd palmtakje dat we in een open vuur (!) mochten doen waarbij we het oude achter ons lieten. In een kring werden we op persoonlijke wijze gezegend met as op ons voorhoofd: "Mens ben je, stof van de aarde, wees gezegend". We gaven het licht door waarbij we hardop of in stilte een gebed konden uitspreken, waarna we met elkaar zongen. Er was een open verbinding met andere mensen, de één maakte contact, de ander was meer in zichzelf, het was allemaal goed.
Na afloop was er gelegenheid om het Santa Rosa labyrint te lopen, ingeleid door Selma Sevenhuijsen, labyrintwerker van het eerste uur. We startten in een kring, al dansend om het labyrint.
Deze labyrintvorm die het midden houdt tussen het klassieke en het Chartres labyrint, had ik nog nooit gelopen. De afwisseling in lage en korte paden was prettig, vooral bij de lange paden kreeg ik een gevoel van ruimte. Ik liep het labyrint op blote voeten om me nog meer verbonden met de aarde te voelen. Mijn vraag wat ik nu los wilde laten in deze tijd werd al snel beantwoord: de buitenkant, want niets is wat het lijkt. Ik onderzocht hoe dat bij mij zit, ik wil ook graag goed overkomen, bericht vooral over dingen die goed gaan en leuk zijn, veel buitenkant komt naar buiten. Hoe zit dat met mijn binnenkant? Wat deel ik wel en wat niet? En vooral: waarom wel en niet?
In het centrum keek ik op naar een beeld van Jezus, en hoorde: 'Mijn kind, weet dat je nooit maar dan ook nooit alleen bent'. En dat het niets uitmaakte.
Dit vraagt enige toelichting. Ik had net het boek van Lauri Fransen gelezen genaamd 'Het evangelie van Isis' waarin de auteur start met de aanname dat het leven van Jezus een mythe is, dat hij niet echt heeft geleefd en allerlei aspecten uit de verhalen van zijn leven zijn te vinden in oudere verhalen. Het was een schok voor me, ik was er van overtuigd dat Jezus heeft geleefd, en voelde me - als dit waar was - spiritueel een wees. En over deze reactie was ik ook weer geschokt, ik dacht dat ik ruimdenkend was en kijk nu eens wat er met me gebeurde. Ik sprak er over met anderen, maar het verlichtte me niet.
En nu, in het labyrint hoorde ik deze woorden. Ook hoorde ik, voelde ik dat het niet uitmaakt of het wel of niet waar is wat wordt beweerd. Belangrijk was dat ik me alleen was gaan voelen en daarin kreeg ik antwoord: 'weet je dat nooit maar dan ook nooit alleen bent'. Het ontroerde me, en ik voelde meteen dat het waar was, ik voelde me blij en rustig worden.
Als afsluiting zongen we deze mooie en toepasselijke mantra waarbij we een kringdans deden http://www.youtube.com/watch?v=dN6Jc0gUFAk
Dank Selma voor deze mooie gelegenheid.
En ik merk dat het me niet zoveel uitmaakt wat ik precies ga doen in deze vastentijd, in ieder geval me bewust zijn (en worden) van mijn gehechtheden (aan facebook, aan lekker eten) en dan kiezen wat ik daarin wil. En ja, mogelijk ga ik weer een week sapvasten omdat ik me dan goed voel en los kom van mijn dagelijkse zaken.
Ik wens jou ook een mooie authentieke vastentijd.
Ik ben naar de Dominicuskerk in Amsterdam gegaan omdat ik van Selma Sevenhuijsen had gehoord dat daar een labyrint gelopen kon worden. Dit leek me een mooie start.
Ik was nog nooit in deze kerk geweest, had er wel veel over gehoord, met name dat hier liederen van Huub Oosterhuis gezongen worden. Dat was ook zo, door een klein koor afgewisseld met alle aanwezigen.
Het was een dienst met een open sfeer: we kregen allen een verdroogd palmtakje dat we in een open vuur (!) mochten doen waarbij we het oude achter ons lieten. In een kring werden we op persoonlijke wijze gezegend met as op ons voorhoofd: "Mens ben je, stof van de aarde, wees gezegend". We gaven het licht door waarbij we hardop of in stilte een gebed konden uitspreken, waarna we met elkaar zongen. Er was een open verbinding met andere mensen, de één maakte contact, de ander was meer in zichzelf, het was allemaal goed.
Na afloop was er gelegenheid om het Santa Rosa labyrint te lopen, ingeleid door Selma Sevenhuijsen, labyrintwerker van het eerste uur. We startten in een kring, al dansend om het labyrint.
Deze labyrintvorm die het midden houdt tussen het klassieke en het Chartres labyrint, had ik nog nooit gelopen. De afwisseling in lage en korte paden was prettig, vooral bij de lange paden kreeg ik een gevoel van ruimte. Ik liep het labyrint op blote voeten om me nog meer verbonden met de aarde te voelen. Mijn vraag wat ik nu los wilde laten in deze tijd werd al snel beantwoord: de buitenkant, want niets is wat het lijkt. Ik onderzocht hoe dat bij mij zit, ik wil ook graag goed overkomen, bericht vooral over dingen die goed gaan en leuk zijn, veel buitenkant komt naar buiten. Hoe zit dat met mijn binnenkant? Wat deel ik wel en wat niet? En vooral: waarom wel en niet?
In het centrum keek ik op naar een beeld van Jezus, en hoorde: 'Mijn kind, weet dat je nooit maar dan ook nooit alleen bent'. En dat het niets uitmaakte.
Dit vraagt enige toelichting. Ik had net het boek van Lauri Fransen gelezen genaamd 'Het evangelie van Isis' waarin de auteur start met de aanname dat het leven van Jezus een mythe is, dat hij niet echt heeft geleefd en allerlei aspecten uit de verhalen van zijn leven zijn te vinden in oudere verhalen. Het was een schok voor me, ik was er van overtuigd dat Jezus heeft geleefd, en voelde me - als dit waar was - spiritueel een wees. En over deze reactie was ik ook weer geschokt, ik dacht dat ik ruimdenkend was en kijk nu eens wat er met me gebeurde. Ik sprak er over met anderen, maar het verlichtte me niet.
En nu, in het labyrint hoorde ik deze woorden. Ook hoorde ik, voelde ik dat het niet uitmaakt of het wel of niet waar is wat wordt beweerd. Belangrijk was dat ik me alleen was gaan voelen en daarin kreeg ik antwoord: 'weet je dat nooit maar dan ook nooit alleen bent'. Het ontroerde me, en ik voelde meteen dat het waar was, ik voelde me blij en rustig worden.
Als afsluiting zongen we deze mooie en toepasselijke mantra waarbij we een kringdans deden http://www.youtube.com/watch?v=dN6Jc0gUFAk
Dank Selma voor deze mooie gelegenheid.
En ik merk dat het me niet zoveel uitmaakt wat ik precies ga doen in deze vastentijd, in ieder geval me bewust zijn (en worden) van mijn gehechtheden (aan facebook, aan lekker eten) en dan kiezen wat ik daarin wil. En ja, mogelijk ga ik weer een week sapvasten omdat ik me dan goed voel en los kom van mijn dagelijkse zaken.
Ik wens jou ook een mooie authentieke vastentijd.
woensdag 26 februari 2014
Initiatie 2: uiterlijke en innerlijke initiaties
Het begrip initiatie houdt me bezig: wat valt er wel en niet onder? Wanneer vindt het plaats? Wanneer ben je geïnitieerd, ingewijd? Bepaal jij dat of bepaalt een ander dat voor jou?
Er zijn officiële initiaties, zoals de doop, een puberteitsritueel, waarbij je wordt toegelaten tot een bepaalde groep of religie. Het belang en de impact daarvan kan ik niet genoeg benadrukken, omdat je bewust een stap zet naar een nieuwe fase, met aanwezigheid en steun van mensen die om je geven.
Je zou deze initiaties uiterlijke initiaties kunnen noemen omdat ze georganiseerd worden en er anderen bij betrokken zijn.
Wat mij daarnaast fascineert zijn de inwijdingen die in het dagelijks leven plaatsvinden en niet van te voren geregeld zijn. Je zou deze innerlijke initiaties kunnen noemen, initiaties die je zelf hebt te herkennen, het 'a ha moment': dit is er één.
Zo zat ik jaren geleden met twee collega's in de trein, in een aparte coupe. Deze vrouwen waren een stuk ouder dan ik en heel wat wijzer. Zonder dat we het stuurden ging het gesprek over ouder worden, over (niet meer) aantrekkelijk zijn, over wat het lijf nog wel en niet meer kan, over vrij zijn en wat je voor jezelf houdt. Intieme bekentenissen kreeg ik te horen van deze twee ingewijden in de fase van oude(re) wijze vrouw. Ik luisterde vooral, geïnteresseerd in mijn voorland en eigenlijk realiseerde ik me op dat moment nog niet ten volle het belang van deze ontmoeting. Terugblikkend wel, het voelde als een inwijding in een nieuwe fase, spontaan, onvoorbereid maar van een enorme schoonheid. Hoe vaak ik niet terugdenk aan die treinreis, en steeds meer besef ik dat het bij dit soort inwijdingen gaat om het herkennen van 'het' moment.
Laatst sprak ik een vader van een opgroeiende dochter die net haar eerste menstruatie had gehad, en al fietsend aan hem vertelde wat het met haar deed, open als jonge meiden kunnen zijn. Hij vertelde me dat hij zich op het moment zelf realiseerde dat er iets bijzonders gebeurde en al pratend herkende hij het als een inwijding in een gebied dat voor hem onbekend was, hij was vader van een jonge vrouw geworden.
Ken jij ook zo'n gouden moment, een innerlijke initiatie? Graag hoor ik ze.
Er zijn officiële initiaties, zoals de doop, een puberteitsritueel, waarbij je wordt toegelaten tot een bepaalde groep of religie. Het belang en de impact daarvan kan ik niet genoeg benadrukken, omdat je bewust een stap zet naar een nieuwe fase, met aanwezigheid en steun van mensen die om je geven.
Je zou deze initiaties uiterlijke initiaties kunnen noemen omdat ze georganiseerd worden en er anderen bij betrokken zijn.
Wat mij daarnaast fascineert zijn de inwijdingen die in het dagelijks leven plaatsvinden en niet van te voren geregeld zijn. Je zou deze innerlijke initiaties kunnen noemen, initiaties die je zelf hebt te herkennen, het 'a ha moment': dit is er één.
Zo zat ik jaren geleden met twee collega's in de trein, in een aparte coupe. Deze vrouwen waren een stuk ouder dan ik en heel wat wijzer. Zonder dat we het stuurden ging het gesprek over ouder worden, over (niet meer) aantrekkelijk zijn, over wat het lijf nog wel en niet meer kan, over vrij zijn en wat je voor jezelf houdt. Intieme bekentenissen kreeg ik te horen van deze twee ingewijden in de fase van oude(re) wijze vrouw. Ik luisterde vooral, geïnteresseerd in mijn voorland en eigenlijk realiseerde ik me op dat moment nog niet ten volle het belang van deze ontmoeting. Terugblikkend wel, het voelde als een inwijding in een nieuwe fase, spontaan, onvoorbereid maar van een enorme schoonheid. Hoe vaak ik niet terugdenk aan die treinreis, en steeds meer besef ik dat het bij dit soort inwijdingen gaat om het herkennen van 'het' moment.
Laatst sprak ik een vader van een opgroeiende dochter die net haar eerste menstruatie had gehad, en al fietsend aan hem vertelde wat het met haar deed, open als jonge meiden kunnen zijn. Hij vertelde me dat hij zich op het moment zelf realiseerde dat er iets bijzonders gebeurde en al pratend herkende hij het als een inwijding in een gebied dat voor hem onbekend was, hij was vader van een jonge vrouw geworden.
Ken jij ook zo'n gouden moment, een innerlijke initiatie? Graag hoor ik ze.
Abonneren op:
Posts (Atom)