De Groene Kathedraal

Een kathedraal van populieren met de hemel als gewelf.

Het stond op mijn lijstje, het bezoeken van de Groene Kathedraal bij Almere, een kathedraal, gebouwd door landschapsarchitect Marinus Boezem. Hij heeft de plattegrond van de Kathedraal van Reims op ware grootte nagebouwd door aanplanting van Italiaanse populieren. Het project startte in 1987 en in 1996 waren de populieren hoog genoeg om het voor publiek open te stellen.Het project heette het ‘Gothic Growing Project’ ofwel Gotisch Groeiproject, de bewoners van Almere hebben het De groene kathedraal gedoopt.

Wat me aanspreekt is dat het project groeit, bloeit en weer 'vergaat' net zoals de labyrinten op het strand aan de vloedlijn niet blijvend zijn. De kunstenaar had er een mooi beeld bij: "In 2006 zijn de populieren ongeveer dertig meter, dan blijven ze nog een paar jaar zo en dan sterven ze langzaam af.  Daarna is de Groene Kathedraal alleen nog een herinnering, een verhaal, een beeld dat je overal mee naar toe kunt nemen. Pas als zij niet meer te zien is en als mensen tegen elkaar zeggen: 'Vroeger stond hier een kathedraal', dan is Almere een stad met een eigen geschiedenis." Het was nu 2014 en gelukkig stond hij er nog.

Met een groepje verzamelden we op de parkeerplaats en het was een kort stukje lopen naar de Kathedraal. Er loopt een snelweg langs het gebied gescheiden door water, en toch waande ik me in een andere tijd, op een andere plek, oud en nieuw kwamen samen hier. En wat lees ik bij thuiskomst: 'In de Griekse mythologie staat de populier in verband met de onderwereld, met herinneringen en verleden tijd.'
Jeanne had wierook bij zich en we stemden ons af op de plek. Vervolgens gingen we allen ons weegs en lieten ons leiden door wat zich aandiende. Ik stond voor de centrale 'íngang' en liep blootsvoets over het middenpad. De kruisbogen van de kathedraal zijn op de vloer als dunne betonnen paden ingebracht, inmiddels begroeid met gras, ik telde er 13 tot aan de plek van het altaar. Op ieder kruising stopte ik om te voelen. En liet me verassen door wat kwam: aardende energie, kundalini energie, begrip, opgerichtheid, oude herinneringen. Erna liep ik tussen de galerijen door, en ging met mijn rug tegen een populier staan. De melodie van een lied kwam op 'May I walk in beauty', met andere woorden:
"Leg je hoofd te ruste, niets kost meer moeite, laat het leven stromen, want alles is beweging".
De populier hielp me want op een gegeven moment voelde ik de boom bewegen tegen mijn rug, meebewegen met de wind, het was een verrassende ontdekking, nog nooit had ik een stam op deze manier voelen bewegen, als een soort boodschap: 'beweeg maar mee, zo doe je dat'.
En dat ruisen, dat heerlijke geluid van de ruisende toppen. Hele andere muziek dan die van de zee, zacht en fluisterend dat het goed is zoals het is.
Iedere vrouw was in haar eigen proces, af en toe rende Evelien langs, dan zag ik Ria zitten op de centrale plek van het altaar.  Jeanne was -al zingend- begonnen aan haar 'heilig werk', ondersteund door Coby: het schoonmaken van de paden in de Maria kapel. Er kwam met een beetje fantasie een bijna labyrintisch stelsel tevoorschijn, met meerkeuzepaden.
Bij deze plek kwamen we samen, en ontstond een spontaan ritueeltje, met wiegen als de bomen en zingen wat er kwam, uitgelaten roepend, het kon allemaal, meebewegend in elkaars energie.

Toen was het tijd voor onze lunch, buiten in het gras, waar we onze overvloed deelden en uitwisselden.
Maar het was nog niet klaar. Ik citeer: "Even verderop is in 1990 een 'contra-kathedraal' gemaakt: dezelfde plattegrond, maar dan als een open grasveld omzoomd door een hoge wand van beukenbomen. In het gras liggen stenen die de pilaren aangeven. Zo blijft de kathedraal zichtbaar als de andere vervallen is."
Ook deze kathedraal bezochten we, zo heel anders maar wel horend bij de vorige plek, ruimte gevend. In een processie liepen we drummend naar het midden waar we gingen liggen in het gras, één met de natuur, onze natuur.  Ik speelde op de gitaar, Coby verkende de contouren van de plek, en Jeanne wervelde als een Derwish.
Toen was het tijd voor afscheid, van een magische plek buiten de tijd, en van mede reizigster tot een volgende ontmoeting omdat alles altijd in beweging is.