Gisteren was de start van de vastentijd, ieder jaar weer een ijkpunt, een moment om te beslissen waar ik op wil focussen de komende 40 dagen.
Ik ben naar de Dominicuskerk in Amsterdam gegaan omdat ik van Selma Sevenhuijsen had gehoord dat daar een labyrint gelopen kon worden. Dit leek me een mooie start.
Ik was nog nooit in deze kerk geweest, had er wel veel over gehoord, met name dat hier liederen van Huub Oosterhuis gezongen worden. Dat was ook zo, door een klein koor afgewisseld met alle aanwezigen.
Het was een dienst met een open sfeer: we kregen allen een verdroogd palmtakje dat we in een open vuur (!) mochten doen waarbij we het oude achter ons lieten. In een kring werden we op persoonlijke wijze gezegend met as op ons voorhoofd: "Mens ben je, stof van de aarde, wees gezegend". We gaven het licht door waarbij we hardop of in stilte een gebed konden uitspreken, waarna we met elkaar zongen. Er was een open verbinding met andere mensen, de één maakte contact, de ander was meer in zichzelf, het was allemaal goed.
Na afloop was er gelegenheid om het Santa Rosa labyrint te lopen, ingeleid door Selma Sevenhuijsen, labyrintwerker van het eerste uur. We startten in een kring, al dansend om het labyrint.
Deze labyrintvorm die het midden houdt tussen het klassieke en het Chartres labyrint, had ik nog nooit gelopen. De afwisseling in lage en korte paden was prettig, vooral bij de lange paden kreeg ik een gevoel van ruimte. Ik liep het labyrint op blote voeten om me nog meer verbonden met de aarde te voelen. Mijn vraag wat ik nu los wilde laten in deze tijd werd al snel beantwoord: de buitenkant, want niets is wat het lijkt. Ik onderzocht hoe dat bij mij zit, ik wil ook graag goed overkomen, bericht vooral over dingen die goed gaan en leuk zijn, veel buitenkant komt naar buiten. Hoe zit dat met mijn binnenkant? Wat deel ik wel en wat niet? En vooral: waarom wel en niet?
In het centrum keek ik op naar een beeld van Jezus, en hoorde: 'Mijn kind, weet dat je nooit maar dan ook nooit alleen bent'. En dat het niets uitmaakte.
Dit vraagt enige toelichting. Ik had net het boek van Lauri Fransen gelezen genaamd 'Het evangelie van Isis' waarin de auteur start met de aanname dat het leven van Jezus een mythe is, dat hij niet echt heeft geleefd en allerlei aspecten uit de verhalen van zijn leven zijn te vinden in oudere verhalen. Het was een schok voor me, ik was er van overtuigd dat Jezus heeft geleefd, en voelde me - als dit waar was - spiritueel een wees. En over deze reactie was ik ook weer geschokt, ik dacht dat ik ruimdenkend was en kijk nu eens wat er met me gebeurde. Ik sprak er over met anderen, maar het verlichtte me niet.
En nu, in het labyrint hoorde ik deze woorden. Ook hoorde ik, voelde ik dat het niet uitmaakt of het wel of niet waar is wat wordt beweerd. Belangrijk was dat ik me alleen was gaan voelen en daarin kreeg ik antwoord: 'weet je dat nooit maar dan ook nooit alleen bent'. Het ontroerde me, en ik voelde meteen dat het waar was, ik voelde me blij en rustig worden.
Als afsluiting zongen we deze mooie en toepasselijke mantra waarbij we een kringdans deden http://www.youtube.com/watch?v=dN6Jc0gUFAk
Dank Selma voor deze mooie gelegenheid.
En ik merk dat het me niet zoveel uitmaakt wat ik precies ga doen in deze vastentijd, in ieder geval me bewust zijn (en worden) van mijn gehechtheden (aan facebook, aan lekker eten) en dan kiezen wat ik daarin wil. En ja, mogelijk ga ik weer een week sapvasten omdat ik me dan goed voel en los kom van mijn dagelijkse zaken.
Ik wens jou ook een mooie authentieke vastentijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten