Externsteine

Steeds nieuwsgieriger was ik geworden naar deze krachtplek, eerst door collega-vriendin Kitty Hendriks die er uitgebreid en vol enthousiasme over vertelde, en daarna door de meldingen op de facebook pagina 'Bronrevolutie, heilige bronnen en krachtplaatsen in de Lage Landen'. Een afspraak was gauw gemaakt en daar gingen we afgelopen dinsdag, op weg naar Detmold in Duitsland, boekje met achtergrondinfo in de tas terwijl Kitty onderweg over haar eigen ervaringen vertelde.
Bij de eerste aanblik van die vier enorme steenzuilen, rotsen van zandsteen, was ik niet meteen overdonderd, hoewel de enormiteit van de stenen wel indrukwekkend is; ik herkende ze van de foto's en we moesten eerst maar eens rustig kennismaken. Heerlijk om een ervaren gids te hebben die lichtjes kan sturen: eerst maar eens op een bankje wat eten, landen op de plek, rondkijken, voelen, waarna ze voorstelde om eerst naar het 'graf' te gaan en daarna de stenen te beklimmen. Een inwijdingsplek is een beter woord dan graf, hoewel inwijdelingen hier wel drie dagen en drie nachten verbleven, in een uitgeholde ruimte die de vorm heeft van een mensenlichaam. Het voelde vooral beschut en veilig, en ik had er makkelijk heel lang kunnen liggen, maar de kou maakte dat ik er na verloop van tijd uit klom, te kort om een innerlijke reis te maken.
In de grote steenpilaren zijn trappen gemaakt zodat je de plek ook van bovenaf kunt ervaren. Boven op één van de hoge pilaren kwam bij mij het 'oergevoel' van de plek binnen, ik ging zitten op een stenen krukje en liet de Aarde energie door me heen stromen. Toen ik het helemaal toeliet leek het alsof er een vulkaan door me heen kwam, en ik vroeg me hardop af of  ik - als ik het helemaal toe zou laten - uit elkaar zou kunnen barsten. Ik kreeg van Kitty het geruststellende antwoord dat dat niet zou gebeuren. Toch hield ik iets tegen, was het angst voor het onbekende, of voor het oude bekende?
Vervolgens bezochten we de kleinere stenen in het bos, met ieder een eigen functie zo leek het, stuk voor stuk bijzondere ervaringen: een Weleda steen, die me een koninklijk gevoel gaf. Ik zag voor mijn geestesoog mensen rondlopen die met een vraag kwamen bij de verschillende stenen. Ik vertelde Kitty dat ik opvallend stil was, omdat ik meestal loop te neuriën of te zingen. 'Kitty's stone' was er ook, een steen die officieel geen eigen naam heeft, de lievelingssteen van Kitty waar ze uren op kan doorbrengen.  Rustgevende energie voelde ik, en de zon die er precies op scheen versterkte het gevoel van tijdloosheid. Alles waar ik me druk over maakte in mijn leven viel weg, ik kon het niet eens meer bovenhalen, het was gewoon goed.
De Moedersteen was heel anders, er stond een struikje met lapjes (en een sok!), waar wij natuurlijk ook iets van onszelf aan toevoegden Kitty scheurde zelfs haar sjaal aan flarden, en aan de voorkant konden we in haar beschutting zitten en dankten we haar met heilig hout.
Uren hebben we doorgebracht op deze oerplek, ouder dan oud, 100 tot 130 miljoen jaar las ik later.
.Er bleek in het bos aan de andere kant van de stenen een boslabyrint te zijn, gemaakt van stenen, dat we na enig zoeken vonden en waar we in het centrum iets van onszelf achterlieten als dank. De paden klopten niet meer en we legden de stenen op de juiste plek zodat alle zeven paden weer gelopen konden worden. Toen we huiswaarts keerden begon ik langzaamaan weer te zingen, dankbaar voor deze ervaring. Na een paar dagen draag ik het nog steeds bij me.