Ik word er vaak mee wakker, met een lied in mijn hoofd, een melodie. Meestal een bestaande, maar soms is hij in m'n droom ontstaan en schrijf ik snel wat zelfbedachte noten op om de melodie te onthouden.
Bij Anne op de massagetafel hoor ik ook een melodie, zoals zo vaak. Omdat het helemaal stil is neem ik waar dat dit in mijn hoofd rondzingt, net als gedachten.
Ik heb een 'stil-zijn' sessie bij haar afgesproken. Anne wil haar aanbod de wereld inbrengen, ik kom uit nieuwsgierigheid. We praten nog even voor ik op de tafel ga liggen en ik vertel haar over iets naars dat me die dag had geraakt. Ze geeft me het advies het niet per se mee te nemen de sessie in, het te laten voor wat het is.
Terwijl haar handen mijn voeten vasthouden, kom ik meer in de waarneming van alles wat ik denk en voel, en moet denken aan de Boeddhistische oefening om je gedachten als wolken voorbij te laten drijven zonder ze 'vast te pakken'. Het lijkt alsof ik zak, steeds dieper terwijl ik me volledig gewaar ben van handen, liefdevolle handen, en van de afwezigheid van geluid; ze woont ook nog eens in een zeer rustige straat...:)
Anne trekt zachtjes aan mijn benen maar het woord 'trekken' is veel te sterk, het is een hele lichte beweging. Daarin voel ik ruimte ontstaan waarin ik verder kan zakken, het voelt als zakken in mezelf.
Ik denk: 'oh heerlijk, zo voelt de leegte, de dood'. En realiseer me dat ik niet voor niets op aarde ben, dat ik hier ben om mijn bijdrage te leveren. En ik stel mezelf de vraag wat die dan is: wat is nu jouw diepste drijfveer om hier te zijn? Ik kan er niet goed bijkomen, voel de passie niet die ik zo goed ken als ik met mijn werk bezig ben. En zonder oordeel neem ik dit waar.
En ineens komen daar de woorden 'niet goed genoeg' vanuit een soort koker, een diepte naar de oppervlakte. Een oude bekende, aah, is dàt het?' en ik voel er geen emotie bij, alleen herkenning en een licht gevoel van compassie. Dat ga ik nog wel onderzoeken. En ik laat het gaan.
Ik zak en zak dieper en er zijn geen gedachten meer, geen woorden, geen gevoelens. Soms lijkt het alsof ik in slaap val omdat ik een geluid uit m'n keel hoor, maar dan voel ik haar handen, nu bij m'n hoofd, en ben ik gewoon, zonder iets te willen. Dit is dus stil-zijn, waarin alles goed is, sterker nog, waarin alles is. Geen oordeel, geen willen, geen voelen, geen drive, wiegen, gewiegd worden, zo subtiel dat het bijna niet voelbaar is. Ik heb geen idee hoe lang het duurt. Op een gegeven moment zegt Anne dat het bijna tijd is en dat ze m'n voeten gaat aanraken. Heerlijk dat ze m'n voeten weer aanraakt, ik wil het liefst dat ze niet stopt.
Alsof ik uit een diepe slaap die geen slaap is kom, reis ik terug naar mijn dagelijkse laag van bewustzijn, waar het ook nog stil is en ja hoor, ik hoor meteen weer muziek in m'n hoofd, dit keer een ander lied dan toen de sessie startte. Dan realiseer ik me dat de muziek weg is geweest, dat ik echt in totale stilte heb vertoefd, in een laag waar eigenlijk geen woorden voor te vinden zijn, zo vredevol, zo leeg, vol van leegte, van zijn. Zelfs mijn begeleiders zijn stil geweest, wat ik achteraf ervaar als de beste steun die ze me konden geven.
Er is een oneindigheid aan lagen van bewustzijn en lagen van zijn, het blijft me fascineren.
Op de terugweg merk ik dat de lading af is van het nare voorval, het raakt me niet meer en ik kan er in liefde naar kijken.
Dank Anne voor dit cadeau, ik kom bij je terug.
www.stil-zijn.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten