Middenin het proces zit ik, het proces van het tweede kind dat gaat uitvliegen, dit keer de oudste zoon. Boogschutter als hij is, is er ineens een kamer en gaat alles in een sneltreinvaart. Herkenbaar maar o zo wennen iedere keer weer omdat ik anders in elkaar zit.
Te vroeg nog voor een afscheidsritueel (want hij gaat volgende week) herken ik allerlei rituele momenten: met z'n vieren fietsen om voor het eerst zijn kamer te bekijken, een uniek eenmalig moment; 's avonds in de kamer beide achter de laptop, af en toe een gesprekje, een muziekje, even overleg.
Op de dag dat ik hoor dat zijn kamer doorgaat, ga ik de natuur in, bron van troost. Onze oudste is geboren midden in de winter, te vroeg, en op z'n geboortekaartje hadden we een deel uit een mooi gedicht van Cees Nooteboom opgenomen dat eindigde met de zin: '...een vlinder in de winter', dat was hij ook: vijf weken te vroeg geboren, zo klein. Op mijn wandeling door de duinen kruisen voortdurend vlinders mijn pad, vliegen een stukje mee, één gaat pal voor me op de grond zitten en blijft daar. Ik moet aan het geboortekaartje denken en huil om de schoonheid van deze mooie ontmoeting.
Bij een meditatie herinner ik me ineens dat een auralezer ooit had gezegd dat hij te vroeg geboren was omdat mijn lichaam zijn licht niet kon dragen. Ik begreep dat toen niet en heb het ergens geparkeerd. En nu realiseer ik me dat ik zijn licht ga missen, als een donderslag komt dit inzicht binnen: dàt is het dus, waarom ik ook mijn andere zoon nog steeds zo kan missen.
Ik plaats een berichtje op de vrouwenpagina van facebook, om te delen en het proces waar alle moeders in komen meer bespreekbaar te maken. Er zitten zoveel kanten aan deze stap naar zelfstandigheid. Ze mogen allemaal benoemd, maar het rouwen voelt nog steeds als een taboe. Daarom schrijf ik er nu ook over. En hoop dat velen mij volgen. wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten