Wending

Gisteren was de redactievergadering van Wending, het nieuwe tijdschrift van de stichting Elisabeth Kübler Ross, waarover ik in één van mijn vorige blogs schreef.
Een jaar geleden was de redactie heel klein; in de vorige vergadering zeiden we na afloop dat er wel een man bij mocht komen voor het evenwicht. Gisteren zaten we met z'n zevenen, met twee nieuwe mannelijke reactieleden, en nu zijn we voltallig. Het werd een inspirerende vergadering.
In de middag kwamen drie gastschrijvers, vaste columnist Pieter Sluijs en voorzitter Yvonne Barnhoorn om ons en elkaar te ontmoeten. Mail is fijn, elkaar in de ogen zien blijft toch de beste ontmoeting.
We hoorden van elkaar over onze verschillende achtergronden en motivaties om aan de Stichting bij te dragen. Het is mooi dat een groep mensen zich verbonden voelt door het gedachtengoed van een vrouw die ooit haar nek heeft durven uitsteken en miljoenen mensen heeft geraakt met haar pionierswerk.
Wat mij in eerste instantie aansprak in de boeken van Elisabeth is dat ze onomwonden sprak over de dood, niets daaromheen uit de weg ging (ook niet de enorme kritiek van haar collega-artsen), haar intuïtie volgde en prachtige ontmoetingen had, omdat ze letterlijk meeliep naar de laatse overgang. In later jaren stimuleerde ze vandaaruit ook mensen die niet ziek waren om onafgemaakte zaken onder ogen te zien en op te ruimen.
De rouwfasen waarover zoveel geschreven is, heb ik jarenlang als basis gebruikt in de voorlichting aan aspirant adoptie-ouders.
Persoonlijk raakte het mij ook dat ik haar autobiografie las toen ik net mijn tweede miskraam had gehad, het was zo troostend te lezen dat zij hetzelfde had meegemaakt. En het verdriet toeliet.
En, hoe heeft Elisabeth Kübler-Ross jou geraakt?