Vanochtend ben ik bij haar geweest, een vrouw die onze workshop 'zingen en rouw' had gevolgd, waar ze een prachtig gedicht van Dag Hammarskjold had gelezen. Het heet 'De weg koos jou'. Een zware weg heeft ze te gaan, met een immuunziekte waar niets aan te doen is. Ze kan geen licht verdragen en heeft veel lichamelijke klachten. Toen ik het gedicht hoorde bood ik spontaan aan daar muziek op te maken en het voor haar te komen zingen. En vanochtend was het zover. Enigszins zenuwachtig nam ik achter de piano plaats, maar gaandeweg het lied kon ik er helemaal zijn en voluit voor haar zingen. In tranen was ze na afloop, geraakt was ik, door haar reactie en haar levensverhaal. het leven kent zoveel mooie momenten. Tot slot hebben we samen een mantra gezongen: 'Ohm Nama Shivaya', ik eer het hogere in mezelf.
De weg koos jou.
Vermoeid en eenzaam,
vermoeid,
het hart doet zeer.
Langs de rotsen sijpelt de dooi.
de vingers zijn stom,
de knieen trillen.
Nu, nu is het ogenblik daar
dat je niet mag loslaten.
Anderen vinden rustplaatsen
op hun weg, in de zon
waar ze elkaar ontmoeten.
Maar dit
is jouw weg,
en het is nu, nu
dat je niet mag falen.
Schrei als je kunt,
schrei
maar klaag niet.
De weg koos jou -
en je mag dankbaar zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten