Ode aan het naaktstrand

Ik heb het geluk dat ik naar een stuk strand ga waar iedereen kan lopen zoals hij of zij wil: bloot, met broekje, bedekt, al is het percentage bloot het grootst.
Alle soorten en maten zie je: groot, klein, dik, dun, veel vet, mager, gespierd, rond, jong, oud.
En als ik dan de mensen uit zee ziet komen op een warme zomerse dag, dan zie ik mens, en niet in de eerste plaats man of vrouw of anders, nee, ik zie een mens, onverhuld, niets te verbergen.

De oude mensen ontroeren me vooral. In tegenstelling tot andere stukken strand is het niet makkelijk hier te komen, het kan alleen met de fiets of lopend, de heuvel op. Ze hebben dus meer moeite moeten doen dan ik om er te komen. en dat is het ze kennelijk waard.

Wat me deze zomer overkwam is typerend voor dit stuk strand: lopend naar zee, passeerde ik een vrouw die net uit zee naar haar handdoek liep, vijf meter van mijn plek vandaan, ik zei: "lekker he dat weer?" en we bleken elkaar te kennen.
Even later stond ik, na zee, even te drogen, keerde me om naar de zon, en zag een collega die mijn naam riep, drie meter van me vandaag lag ze, die er ook al een tijd was.
Juist omdat we naakt zijn, houden we afstand en gluren we niet rond en storen we anderen niet. Er is respect voor elkaars ruimte.
En natuurlijk zijn er ook hier tattoo's en piercings maar ook dat wordt gelaten en krijgt geen extra aandacht.

Laatst zag ik een blote vrouw langs de vloedlijn lopen met een man gekleed in motoroutfit met een helm in zijn hand, kennelijk hadden ze met elkaar afgesproken en liepen naar haar plek.
En ik realiseerde me dat zo'n beeld als gewoon beeld zonder bijgedachten te hoeven krijgen, nergens anders mogelijk is dan op een naakstrand, op alle andere plekken zou het meteen seksuele betekenis hebben.

Tot slot is er op dit stuk strand meer respect voor de natuur. Na een stranddag is dit stuk veel schoner dan de geklede stranden.