Ik heb genoeg te doen, maar de zon schijnt en ik besluit naar buiten te gaan. Sinds lange tijd trek ik mijn hardloopkleren weer eens aan en vertrek. Dat is een tegenvaller: ik voel meteen mijn kuit, die ik de afgelopen dagen ook al een beetje voelde maar verder heb genegeerd. Half rennend, half wandelend ga ik door, want ik wil zo graag de zee zien, horen, ruiken en voelen.
Wandelend in de duinen kom ik Bonnie tegen bij wie ik regelmatig een meditatie en andere mooie workshops volg. Heerlijk om meteen even over kernzaken te praten, en wat dat voor ons dan blijkt te zijn: alles begint bij liefde voor jezelf. We zijn blij dat we onszelf deze vroege ochtend in de duinen gunnen en vervolgen ieder onze weg.
Het strand is prachtig, perfect voor een labyrint. Het brengt me op het idee een keer een labyrintloop aan te bieden in de vroege ochtend voordat mensen naar hun werk gaan. Ik wandel een tijdje langs de vloedlijn, de zee is koud en heerlijk verfrissend.
Door de duinen vervolg ik mijn weg. Ik realiseer me dat (noodgedwongen) wandelen ook fijn is, omdat ik nu meer hoor en zie. Als ik hardloop ben ik vooral bezig met mijn lijf en wat meer in mezelf gekeerd, nu hoor ik de vogels het mooie weer bejubelen, ontmoet ik bomen, herken ik smeerwortelplanten en ben van plan nu eindelijk eens brandnetels te plukken en daar soep van te maken. Ik denk aan de visualisatie van een paar dagen terug bij Willemijn, de zus van Bonnie, waar een stralende figuur me iets aanreikte: een trap van licht die ik op liep. Daarachter was leegte, niets, ik liet me vallen, het was eng maar ik kon niet anders, en hoorde: "Zo is de dood, het grote niets waar alles mogelijk is. Alles kan gecreëerd worden". En terwijl ik verder wandel komen de ideeën achter elkaar binnenstromen, alsof er een kraan wordt aangezet, een overvloed aan mogelijkheden in een eindeloos veld.
Verder lopend kom ik een vrouw tegen die ik ken uit de buurt, we groeten elkaar altijd maar voor het eerst raken we in gesprek. Helemaal blij wordt ze als ze over mijn aanbod in de tipi en het labyrint hoort. "Dat heb ik nou net nodig'. Twee moeders van school passeren en groeten ons, één heeft al een paar keer een labyrint bij me gelopen. Ik zeg dat het een perfect strand is voor een labyrint en leg uit hoe ze hem kunnen maken op het harde zand.
Langs de Bosjes van Pex zie ik zoveel fluitekruid staan en besluit een grote bos te plukken voor Theo die mij nog toeliet bij een bijeenkomst die eigenlijk al vol was. Zo aardig van hem.
In mijn straat kom ik weer een moeder van school tegen die reageert op mijn enorme bos bloemen: 'Daar zijn ze voor'! We praten over onze levende en al overgegane moeders, onze worstelingen in de zorg eromheen, onze plek als volwassen dochters, en omhelzen elkaar in herkenning.
Zo kan het gaan als je met de stroom van het leven beweegt: langzamer gaan door een kuit die aandacht vraagt, en precies op het juiste moment de juiste mensen ontmoeten. Ik voel me gedragen. Wat een rijkdom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten