Het is zover, mijn middelste zoon is, als eerste van de drie, vertrokken. Hij kon niet wachten tot het zover was, zo'n zin had hij in zijn nieuwe leven in de stad waar hij nu studeert. Ik ben blij voor en met hem, hij is zijn kamer aan het inrichten, laminaat gehaald bij Ikea, nieuw bed in elkaar geschroefd, nu nog planken en een bureau. Leuke medestudenten, goeie sfeer.
Maar thuis is het zo anders, stiller, niet meer die deur die hij altijd hard open en dicht doet, niet meer binnenkomen, sleutels op de trap gegooid met een luid "HOI" door het huis, geen pianospel tijdens het koken, 's avonds de knip op de deur doen zonder dat hij thuis is. Ik vind het zwaarder dan ik had verwacht en stiekem had gehoopt, het is net of er iets van me is afgescheurd, wat tijd nodig heeft om te helen. Een vriend zei me: "Het is een wond die moet genezen." Het huilen laat ik toe als ik alleen ben, dan hoef ik me niet in te houden. Grote woorden misschien maar het voelt als rouwen, er is een fase voorbij, we gaan een nieuwe fase in als ouders.
Afgelopen zaterdag hebben we een laatste officiële maaltijd als gezin georganiseerd: ik had mijn best gedaan op een drie gangendiner. Ontspannen met aan het eind van de maaltijd een toespraakje van Erik en een tas voor Koen met etenswaren en wat pakjes waaronder het boekje 'De profeet' van Gibran, om hem levenswijsheid mee te geven op zijn pad.
Toen vertrok hij, afspraak in Leiden, bij de deur hebben we hem om de beurt omhelsd.
Erik en ik gaan samen nog een ritueel doen om de nieuwe fase die we zijn ingegaan te markeren, we zijn begonnen met het bekijken van foto-albums.
Ik ga weer een datum prikken voor een workshop voor ouders van uitvliegers. wordt vervolgd.
Natuurlijk voelt het als rouwen, tegelijkertijd geeft het ook nieuwe ruimte. Ik ben zo'n negen maanden verder dan jij -Levi is vorig jaar maart op kamers gegaan- en ik heb gemerkt dat het niet zo simpel is als: een kind gaat het huis uit, weten dat dit loslaten je taak is als ouder, huilen en weer verder. Het is een proces dat wispelturiger is, dat steeds een nieuwe laag aanboort waarop het ook weer pijn kan doen. Met andere woorden, hij gaat steeds meer het huis uit, ook al is hij de meeste weekenden voor een deel nog thuis. Ik voel heel sterk, zo is het goed én er is het gemis. Niet alleen naar hem, ook naar ons gezin zoals het zo lang was. Weemoed -en dankbaarheid- om hoe het was en moed om een nieuw fundament te bouwen. Zoiets...
BeantwoordenVerwijderen