Student creëert eigen overgangsritueel

Onlangs is mijn zoon afgestudeerd, met vlag en wimpel, en hij heeft het voluit gevierd.
Een baan heeft hij ook al, per 1 december heeft hij geregeld en niet eerder want ervoor had hij nog het een en ander te doen, af te ronden. Zo is hij nu nog voorzitter van de lustrumcommissie van de studievereniging, waar in november het 100 jarig bestaan van wordt gevierd. Meteen een mooi afscheid voor hem, deze laatste klus in studentenland.
En wetende dat er vanaf december een ander leven voor hem zal starten, heeft hij de fiets gepakt en is vanaf zijn huis in Rotterdam afgezakt naar het zuiden, door weer en wind, tentje achterop, en kilometers maken.
Hij hield ons op de hoogte via de app, soms haalde hij de volgende grote stad, soms niet, en moest hij een camping zoeken in de kou, dat zal niet alleen maar leuk zijn geweest.
Afgelopen week kwam er een app met een foto van de kathedraal van Chartres. En wie mij kent, weet dat ik dat heel leuk vind! Hij is op mijn verzoek in 'mijn hotel' gaan overnachten, groeten met de vrouw van de receptie werden over en weer uitgewisseld, en er was een celloconcert in de kathedraal, de bofferd.
Aanstaande woensdag ga ik hem tegemoet, in Laon ontmoeten we elkaar. we gaan twee dagen samen zijn reis afsluiten en rijden dan terug.
Zonder het deze woorden te geven, heeft hij zijn eigen overgangsritueel gecreëerd: afscheid van zijn  studentenleven, nu in de transitie van het één naar het ander, en straks de nieuwe stap in de maatschappij. Chapeau!