Wie schenkt wie?
Iedere maandagavond fiets ik met mijn gitaar op de rug naar een verpleeghuis in de buurt.
Op de palliatieve afdeling
ga ik de kamers langs om te vragen of mensen het fijn vinden als ik voor hen
zing. Eerst laat ik de gitaar op de gang om te vragen hoe het gaat of om me
voor te stellen aan een nieuwe bewoner. Regelmatig blijft het daarbij, maak ik
een praatje en is er geen behoefte aan muziek. Men houdt er niet van, wil
liever tv kijken of was iets anders van plan. Iedere week is het weer een
verrassing wie ik tref.
Voor ik van huis vertrok
die avond, luisterde ik naar een stem van binnen die zei: neem je grote map ook
maar mee (zwaar, meer gesjouw, maar ok dan).
Er was een meneer, net die
dag gearriveerd. Hij lag bij te komen van de rollercoaster, van huis, naar
ziekenhuis, naar hospice. En vond het ‘best’ als ik iets wilde zingen. Toon
Hermans is altijd in de roos, met z’n mooie gedicht over de zee. En als iemand kerkelijk
gelovig is, valt ‘de Heer is mijn herder’ ook goed.
Daarna kwam ik bij een
vrouw, 10 jaar jonger dan ik, die meteen aangaf van muziek te houden. Ik zong
hetzelfde lied van Toon voor haar, en we raakten in gesprek, over de stilte,
over waar ze nu is, over in het moment leven, haar familie die zo’n verdriet heeft,
haar gevoelens tav de dood en het ontbreken van angst daarin.
En er viel me een mantra
in, die een tijdlang favoriet is geweest in mijn mantragroepen:
The island within myself, van Thich Nath Han. Die staat in de dikke map.
Het bleek een schot in de
roos, ze kende deze boeddhist goed.
Ik zong er nog een van
hem: Please call me by my true name.
Toen vertelde ze dat als
je dood bent het volgens haar is zoals de zin uit een gedicht: ‘In het licht mogen
ze wonen’. Ik kende de zin, het gedicht ook: ‘De mensen van voorbij’.
Laat ik op dat gedicht nu
een melodie gemaakt hebben, en deze ook in mijn gitaarmap hebben zitten!
Een paar keer achter
elkaar heb ik het voor haar gezongen, ze was zichtbaar ontroerd en lag met
gesloten ogen te luisteren.
Toen ik afscheid nam zei
ze: ‘Dank voor dit grote cadeau’. ‘Dat is geheel wederzijds’, antwoordde ik.